“พี่รับรองว่าจะไปส่งคุณนุชกับคุณน้ำถึงที่บ้านโดยปลอดภัยครับ”
ดนุรุจกล่าวกับหญิงสองทั้งสอง พลางชำเลืองมองน้องชายที่เผลอทำมาดหลุดอย่างอดขันไม่ได้ คาดว่าเจ้าตัวคงจะรู้ใจตัวเองแล้วสินะ จะได้ไม่ต้องมาแสดงท่าทางหงุดหงิดงุ่นง่านอีกต่อไป
“คงต้องรบกวนแล้วค่ะ” บุษบามินตราเอ่ยอย่างเกรงใจ โดยไม่รู้เลยว่าคนที่ยืนตีหน้าขรึมอยู่นั้นหัวใจลิงโลดจนแทบจะปิดไม่มิด แต่ปากก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบขรึมดุจเดิม
“ไม่เกินชั่วโมงครึ่งคนที่อู่จะมาจัดการเรื่องรถของคุณ ระหว่างรอคุณสองคนก็ขึ้นไปนั่งพักบนรถผมก่อนแล้วกันครับ”
หญิงสาวทั้งคู่รับคำก่อนจะพากันไปหยิบข้าวของของตัวเองออกมาจากรถ แล้วเดินไปขึ้นรถสีดำคันใหญ่ หลังจากนั้นประมาณชั่วโมงกว่าๆ รถจากอู่ประจำของเทวินทร์ก็เดินทางมาถึงพร้อมด้วยรถยก ช่างตรวจเช็กอยู่ครู่หนึ่งก็แจ้งว่าต้องนำไปซ่อมที่อู่ จากนั้นก็เคลื่อนย้ายรถออกไปโดยมีสายตาละห้อยของเจ้าของมองตามจนลับตา
“คุ
