กว่าจะมาถึงวันนี้ได้เธอต้องทนเจ็บปวดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีต ทั้งที่พยายามลบภาพความทรงจำเก่าๆ เหล่านั้นออกไปให้หมดจากหัวใจ แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ทำได้ ดูเหมือนว่ายิ่งอยากลืมเท่าไรก็ยิ่งจำได้เท่านั้น
ร่างบอบบางไม่ผิดเมื่อครั้งยังสาวเดินตรงไปยังรูปภาพที่ผนังห้องด้านหนึ่ง ซึ่งคลุมผ้าสีดำเอาไว้อย่างมิดชิด จัดการเปิดผ้าที่คลุมออก เผยให้เห็นภาพวาดสีน้ำมันที่เธอเป็นคนวาดขึ้นมาเอง ภาพของทะเลยามค่ำคืนที่เปี่ยมไปด้วยความเหงา อ้างว้าง เศร้าสร้อย
ทันใดนั้นภาพสะท้อนของชายหนุ่มผิวขาว ดวงหน้าหล่อเหลากำลังคลี่ยิ้มส่งมาให้ก็ลอยขึ้นมาซ้อนทับ จนอารยาต้องรีบคลุมผ้าปิดไว้เหมือนเดิมโดยเร็ว พร้อมๆ กับน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูลงมาจนอาบแก้ม เธอพยายามครั้งแล้วครั้งเล่าที่จะเข้มแข็ง แต่ผลลัพธ์ก็มักจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่เธอเปิดผ้าคลุมภาพ
เสียงเคาะประตูห้องทำให้อารยาต้องรีบเช็ดน้ำตาให้แห้งโดยเร็ว ครั้นเปิดประตูออ
