ตอนที่ 5 แรกพบ
1883 คำ
ตอนที่ 5 แรกพบ
หัวใจของมีอาเต้นแรงราวกับจะหลุดออกจากขั้ว ในสายตาของเธอมองเห็นเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวและแผงอกแกร่งของผู้ชาย ร่างกายของชายหนุ่มร้อนราวกับเตาผิง แต่ขณะเดียวกันก็ให้ความรู้สึกถึงพลังอันแข็งแกร่งภายใต้ร่างกายของเขา
มีอาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเขา แต่ก็รับรู้ได้ทันทีว่าเขาคือใคร
เสียง กลิ่นกาย หรือแม้แต่สัดส่วนของเขานั้นเหมือนกับที่เธอเคยสัมผัสใน Front League
แต่ยิ่งมันเหมือนกันมากเท่าไร เธอก็ยิ่งไม่กล้าเงยหน้ามองเกียร์
ทันใดนั้นปลายนิ้วที่เย็นกว่าส่วนอื่นของร่างกายก็เชยคางมีอาขึ้น เมื่อสบกับดวงตาสีเข้มที่ลึกลับราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืน มีอาก็รู้สึกราวกับถูกมนตร์สะกด เธอขยับริมฝีปากตั้งใจจะกล่าวทักทาย หากแต่ริมฝีปากอุ่นร้อนของเกียร์กลับทาบทับลงมาอย่างรวดเร็ว
สัมผัสอุ่นร้อนประทับแน่นจนมีอาไม่มีทางหลบเลี่ยง กลีบปากที่เผยอเล็กน้อยทำให้เขาฉวยโอกาสในการแทรกลิ้นเข้ามาและครอบครองโพรงปากเล็กๆ ของเธออย่างอุกอาจ รสขมของกาแฟแทรกซึมเข้ามาในปากของเธอยิ่งทำให้ประสาทสัมผัสของเธอตื่นตัวมากขึ้น
ตุ้บ!
กระเป๋าในมือร่วงลงบนพื้นจนเกิดเสียงเบาๆ ท่ามกลางความวุ่นวายของชานชาลาที่ 23 มีอาถูกชายหนุ่มกอดแน่น เรียวลิ้นเล็กถูกเขาพัวพันจนทำได้เพียงแค่ปล่อยให้เขาชักจูงอย่างง่ายดาย จูบลึกซึ้งราวกับกำลังสูบพลังของเธอออกไปจนหมด เธอหมดแรงจนต้องยึดอ้อมแขนของเกียร์เป็นที่พึ่งและหลับตาลงเพื่อกลบอารมณ์อ่อนไหวในใจ
กระทั่งมีอาเกือบหมดลมหายใจ เกียร์จึงผละริมฝีปากออกอย่างอาลัยอาวรณ์และคลอเคลียกลีบปากบางด้วยการขบย้ำเบาๆ
มีอาหายใจหอบเหนื่อย ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา ได้แต่ต้องกระดุมสีขาวมุกบนอกเสื้อของเกียร์ด้วยความขี้ขลาด
“สวัสดี ฉันเกียร์ ฟร้อนต์” เขาแนะนำตัวอย่างเรียบง่าย เสียงทุ้มต่ำแทบทำให้มีอาตกอยู่ในภวังค์
“สวัสดี ฉันมีอา แองเจล”
“หวาน...หวานกว่าในเกมอีก” เขาพูดอย่างอารมณ์ดี ปลายนิ้วแตะริมฝีปากของมีอาอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะก้มลงถือกระเป๋าใบเล็กของหญิงสาวและพูดว่า “ไปบ้านกันเถอะ”
มีอาถูกเกียร์จูงออกไปราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง มองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่ชวนให้คนรู้สึกมั่นคงพลางนึกเสียดายที่คำขอของเธอไม่สามารถเป็นจริงได้
ความจริงที่มีอากลัวอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
เขาไม่ใช่คนธรรมดา...
เมื่อเธอเห็นเข็มกลัดที่ติดตรงปกเสื้อเชิ้ตของเกียร์ ก็รู้แล้วว่าทั้งคู่อยู่คนละโลกกัน
แต่ความโลภของมีอาทำให้เธอเดินตามเขาไปอย่างง่ายดายราวกับคนโง่
นอกชานชาลามืดแล้วรถของเกียร์จอดอยู่ตรงที่จอดรถวีไอพี ซึ่งเป็นรถหรูสีดำสนิท เมื่อทั้งคู่เดินไปถึงคนขับรถในชุดสูทอันภูมิฐานก็เดินมาเปิดประตูให้มีอาด้วยความเคารพ เธอชะงักเท้าด้วยความไม่คุ้นชิน หากแต่เกียร์กลับกระตุกมือเล็กและดันเธอให้เข้าไปนั่งเบาะด้านหลัง ก่อนจะยื่นกระเป๋าให้คนขับรถและเดินไปขึ้นอีกฝั่งหนึ่ง
ราวกับถูกน้ำเย็นสาดไปทั่วทั้งตัว เขาไม่เพียงไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา แต่สถานะทางสังคมก็ไม่ธรรมดาเลย
เธอเริ่มรู้สึกแล้วว่าการตัดสินใจพบเขาเป็นเรื่องที่ผิดอย่างมาก
รถหรูสีดำทะยานออกจากสถานีรถไฟฟ้าความเร็วสูงเข้าสู่เขตเมืองอันหนาแน่น ทว่าในห้องโดยสารกลับตกอยู่ในความเงียบ ในสมองของมีอาเต็มไปด้วยความฟุ้งซ่าน ขณะที่มือของเธอถูกชายหนุ่มข้างกายกุมไว้เสมอ
เมื่อดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสะท้อนแสงไฟนอกกระจกรถ มองเห็นความเจริญในเมืองใหญ่ที่เธอไม่เคยเห็นมานานมาก ในที่สุดมีอาก็เข้าใจแล้วว่าความแตกต่างระหว่างเธอและเกียร์นั้นมากเกินไป
แม้ว่าทั้งคู่จะจับมือกัน แต่กลับมีกำแพงที่มองไม่เห็นขวางกั้นไว้
คนอย่างเขามีตัวเลือกมากมาย รวมถึงเธอเองก็เป็นหนึ่งในตัวเลือกนั้น
มีอารู้สึกเสียใจที่ตกลงใจจะพักกับเกียร์ในคืนนี้ เธออยากจะหาเช่าโรงแรมอยู่มากกว่าอยู่กับเขาเสียแล้ว
“หิวไหม” ชายหนุ่มเป็นฝ่ายทำลายความเงียบ “สองทุ่มกว่าแล้ว ฉันจะให้คนขับรถพาแวะหาอะไรกิน”
“ฉันเพิ่งกินแซนด์วิชไปก่อนลงจากรถไฟ ยังไม่หิวเท่าไร” เธอตอบปฏิเสธ ตอนนี้หัวเธอมีเรื่องให้คิดมากมายจนลืมความหิวไปนานแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นกลับบ้านไปฉันจะให้แม่บ้านทำอาหารเบาๆ ให้เธอกิน”
“...” มีอาอยากปฏิเสธ แต่ถ้าปฏิเสธเกียร์จะหาทางให้เธอยอมรับจนได้ “ขอบคุณ”
เมื่อรถเคลื่อนตัวเข้าไปในคฤหาสน์หรูและจอดหน้าน้ำพุขนาดใหญ่ที่แกะสลักมังกรและนกฟีนิกซ์ไว้ตรงกลางดูราวกับมีชีวิต
คฤหาสน์หลังใหญ่ท่ามกลางพื้นที่กว้างไกลเต็มไปด้วยแสงสว่างภายใต้พระจันทร์เต็มดวงบนท้องฟ้า เกียร์รับกระเป๋าของมีอามาจากคนขับรถและหันไปสั่งแม่บ้านวัยกลางคนที่เดินมารับว่า “ต้มซุปบำรุงให้เธอสักชาม”
แม่บ้านไม่สามารถซ่อนสายตาอยากรู้อยากเห็นได้ ขณะเดียวกันก็รับคำอย่างรวดเร็วและจากไป
“ฉันจะพาเธอไปที่ห้อง อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวแม่บ้านจะเอาซุปมาให้ข้างบนเอง”
“ตกลง” มีอาเดินตามเกียร์ไปหน้าลิฟต์ มุมปากกระตุกเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขากดที่ชั้น 4 คฤหาสน์ทั้งหมดมี 4 ชั้น และเขาพาเธอไปชั้นสี่จริงๆ มีอาหัวเราะกับตัวเองในใจไปกับความฟุ่มเฟือยเหล่านี้ ปรากฏว่าชีวิตจริงของเกียร์นั้นฟุ่มเฟือยยิ่งกว่าชีวิตใน Front League
และใบหน้าของเขา...สมบูรณ์แบบกว่าใน Front League จนมีอาไม่คิดว่าจะมีใบหน้าเช่นนี้จริงๆ
ดวงตาคม คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากได้รูป ทุกองค์ประกอบบนใบหน้านั้นสวยงามเกินกว่าใบหน้าของผู้ชายคนไหน หากแต่ร่างกายที่เต็มไปด้วยความแข็งแกร่งนั้นทำให้ความสวยงามของผู้ชายเป็นเรื่องรอง รัศมีอำนาจบางอย่างที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิดของคนอย่างเกียร์ต่างหากที่ทำให้ผู้คนสรรเสริญเขา ไม่ใช่หน้าตาเลย
เกียร์เปิดประตูห้องฝั่งตะวันออกของคฤหาสน์และพามีอาเข้าไป เขาวางกระเป๋าของเธอไว้บนโซฟาและเริ่มปลดกระดุมเสื้อ
“...” มีอาที่กำลังจะหยิบกระเป๋ามองเขาด้วยความงุนงง “นายจะทำอะไร?”
“อาบน้ำ” เขาตอบเสียงเรียบ
“แต่นี่ห้องฉัน”
“ห้องของเรา” เกียร์พูดด้วยรอยยิ้ม
หากแต่มีอาไม่ตลกกับเขา เธอชักสีหน้าอย่างที่ทำประจำ “ไม่ตลกนะเกียร์”
เขาไหวไหล่ “ฉันไม่ได้เล่นตลก ห้องน้ำมีสองห้อง ฉันจะไปอาบในห้องข้างๆ ส่วนอีกห้องเธอแช่น้ำร้อนได้ สาวใช้น่าจะเตรียมน้ำร้อนไว้ให้เธอแล้ว”
“...” มีอากระตุกมุมปากด้วยความไม่พอใจ “ฉันหมายถึงไม่มีห้องแยกให้ฉันเหรอ”
“ไม่มี ห้องอื่นในคฤหาสน์หลังนี้มีเจ้าของหมดแล้ว มันคงไม่ดีใช่ไหมที่เธอจะไปนอนห้องคนอื่น” เขาถอดเสื้อออกจนเผยให้เห็นแผงอกแกร่งสีข้าวสาลีพร้อมซิกส์แพ็กและเส้นโค้งสวยงามบนร่างกายทำให้มีอาต้องรีบเบือนหน้าไปทางอื่น
“ห้องรับแขกก็ไม่มีเหรอ?” เธอถาม
“ไม่มี เขาตอบหน้าตาย” แน่นอนว่าความจริงแล้วมันมี แต่มีอาเป็นแฟนสาวของเขา เธอก็ต้องอยู่ห้องเดียวกับเขาไม่ใช่เหรอ
มีอาพ่นลมหายใจด้วยความขุ่นเคือง เธอค้นกระเป๋าและหยิบของใช้จำเป็นออกมาก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำ
“ห้องซ้ายมือ” เกียร์บอก
มีอาเดินเข้าไปที่ห้องซ้ายมือโดยที่ไม่สนใจเขาอีกต่อไป
เอาล่ะความจริงเธอเตรียมพร้อมมาบ้างแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อมาเห็นสภาพความเป็นอยู่จริงๆ ของเกียร์แล้วเธอก็อยากเปลี่ยนใจ
การเป็นแฟนใครสักคนนั้นไม่ได้การันตีว่าเธอจะเป็นตัวจริงของเขาตลอดไป
แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมเป็นของเล่นคนรวยอย่างเกียร์
ห้องน้ำที่เต็มไปด้วยสุขภัณฑ์หรูหราด้วยสีขาว ทองและดำทำให้มีอารู้สึกราวกับอยู่ในพระราชวัง เมื่อเธอทอดตัวลงในอ่างน้ำวนขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยฟองสบู่ ความหนาวเย็นในไขกระดูกและความกังวลทั้งหมดก็ราวกับถูกลืมไปหมดสิ้น
การเสพความสุขของคนรวยนั้นช่างฟุ่มเฟือย
มีอาอาบน้ำเสร็จในเวลา 20 นาที ซึ่งช้ากว่าปกติพอสมควร สาเหตุมาจากอ่างน้ำร้อนของเกียร์นั้นสบายเกินไปจนเธอเกือบเผลอหลับ เมื่อเธอแต่งตัวและออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าเกียร์กำลังนั่งอ่านอะไรบางอย่างในแท็บเล็ด ร่างสูงสวมชุดนอนแขนยาวสีเทาเข้ม ขาเรียวพาดโซฟาเบดอย่างสบายๆ จนมีอาเกือบเผลอคิดว่าภาพที่เห็นนั้นคือในเกม Front League
เกียร์เงยหน้ามองคนที่เพิ่งออกจากห้องน้ำ “ซุปได้แล้ว”
กลิ่นหอมของซุปร้อนทำให้มีอาเลิกสนใจเขาในทันที “ขอบคุณ”
“ไม่ต้องขอบคุณบ่อยขนาดนั้น เราไม่ใช่คนอื่น”
“...” มีอากระตุกริมฝีปาก เธอเก็บของใช้ที่จำเป็นและนั่งลงข้างๆ เกียร์และยกชามซุปขึ้นมาจิบ คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นด้วยความพึงพอใจเมื่อรสชาติของซุปกลมกล่อมเป็นอย่างมาก สายตามองไปยังแผงวงจรแปลกประหลาดในแท็บแล็ตของเขา
เกียร์เหมือนจะรับรู้ถึงสายตาของมีอาจึงเงยหน้ามองเธอ มีอาตกใจจนเกือบสำลักซุป เธอกลืนซุปอย่างยากลำบาก
“อยากดูไหมว่าฉันทำอะไรอยู่” เขาถามพร้อมรอยยิ้ม
รอยยิ้มของเกียร์ทำให้มีอาขนลุกเล็กน้อย รู้สึกเหมือนแดจาวู เธอรีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ไม่ล่ะ”
“เดี๋ยวเธอก็อยากรู้เอง” เขาหัวเราะในลำคอ มองมีอาจิบซุปอย่างมีความหมาย
มีอารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกแกะที่นั่งกินข้าวต่อหน้าหมาป่าอย่างไรอย่างนั้น เธอรีบดื่มซุปจนหมดในเวลาไม่ถึงสามนาที “หมดแล้ว ต้องเก็บไว้ที่ไหน”
เกียร์เปิดฟังก์ชันบางอย่างในแท็บเล็ตและพูดว่า “ขึ้นมาเก็บของ”
หลังจากมีอากินเสร็จเธอก็เริ่มทำอะไรไม่ถูกอีกครั้ง เมื่อแม่บ้านขึ้นมาเก็บจานชามอย่างรวดเร็ว เธอลุกขึ้นเดินไปที่กระเป๋าของตัวเองอีกครั้ง หยิบบอดี้สูทออกมาพร้อมกับแว่นตา VR
“จะทำอะไร” เกียร์เงยหน้าจากแท็บเล็ตและถาม
“ทำภารกิจ” เธอตอบอย่างรวดเร็วและเดินไปที่ห้องน้ำ
- ผู้เขียน
