“ท่านย่า อาเยี่ยนมาแล้วขอรับ” เด็กชายวิ่งเข้าไปหาผู้เป็นย่าด้วยความคิดถึง ทั้งที่เรือนท่านเจ้าเมืองก็มิได้ห่างไกลจากเรือนสกุลโจว และอี้หานเองก็พาหวังเยี่ยนมาเยี่ยมผู้เป็นย่าอยู่บ่อยครั้ง
“หึๆ หลานย่ามาแล้ว ย่าคิดถึงเจ้ามาก” อี้หานถึงกับส่ายหัวเมื่อเห็นภาพมารดาโอบกอดหลานชาย ราวกับมิได้พบเจอกันมาแรมปี
“มิใช่ว่าเมื่อสิบวันก่อน ก็พบหน้ากันหรือขอรับท่านแม่”
“เจ้านี่อย่างไร แม่จะคิดถึงหลานบ้างมิได้หรือ หรือว่าเจ้าอิจฉา อยากให้แม่กอดบ้าง” ว่าแล้วโจวเจียอี ฮูหยินรองสกุลโจวก็เข้ามากอดบุตรชายบ้าง อี้หานกอดตอบมารดาแล้วจึงผละออก เพื่อไปพบบิดาที่อยู่อีกเรือน
“ข้าขอไปพบท่านพ่อก่อนนะขอรับ”
“ไปเถิด เขาเรียกหาเจ้านานแล้ว เป็นบุตรอย่าให้บิดาต้องรอนาน” แท้จริงแล้วหลังจากที่บิดาส่งคนไปเรียก อี้หานก็วุ่นวายอยู่กับงาน กว่าสามวันจึงจะมีเวลาว่างมาพบบิดา
ร่างสูงเดินไปยังเรือนใหญ่ที่บิดาและฮูหยินใหญ่อาศัยอยู่
