ในช่วงเวลาสองวันที่ฮารูนะนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนั้นไร้เงาของอาจารย์หนุ่มมาเยี่ยมเลยเหมือนกับว่าเขาจงใจไม่มาหาเธอในช่วงเวลาที่มีแม่ของเธอเฝ้าอยู่ ซึ่งทำให้หญิงสาวสบายใจเป็นอย่างมากที่ไม่เห็นอีกฝ่ายโผล่มาในช่วงเวลานั้นเพราะไม่เช่นนั้นจะเป็นการหาคำตอบที่ยากมากให้กับผู้เป็นแม่เมื่อเจอคำถาม
“สวัสดีครับฮารูนะ” คำทักทายที่เป็นชื่อเสียงเรียงนามแทนการเรียกเหมือนที่ผ่านมาหลังจากได้ทำการตกลงเป็นเพื่อนกันทำให้ฮารูนะที่ได้ยินคำทักทายนั้นก็ต้องหันหลังมามองอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยทักทายกลับ
“สวัสดีค่ะอาจารย์เคนตะ” ฮารูนะเอ่ยทักทายกลับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะตัดสินใจยิ้มบางๆ ออกไปให้อีกฝ่าย
“หายดีแล้วเหรอครับถึงมาเรียนได้” เคนอิจิมองไปยังคนตรงหน้าเหมือนกำลังสำรวจร่างกายก่อนจะเอ่ยถามออกไปเมื่อไม่เห็นเฝือกอ่อนที่เท้าของหญิงสาวแล้ว
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ แต่ยังไม่สามารถลงน้ำหนักเท้าได้มากนักเลยทำให้ท่าเดิน
