คนที่นั่งในใจ (2)
1080 คำ
“ทั้งที่เด็กคนนั้นคือลูกของ มาซารุ ทายาทรุ่นที่ 11 ของแก๊งบาซิลิส...”
“ครับ คุณพ่อ ในความคิดของผมพ่อก็ส่วนพ่อ ลูกก็ส่วนลูก หากเราเลี้ยงเบนจิโร่ด้วยความรัก ผมคิดว่ายังไงเด็กคนนี้ต้องโตมาเป็นคนดีไม่เหมือนพ่อของเค้าอย่างแน่นอนครับ”
“เฮ้อ ตามใจ”
“เบน...เป็นลูกชายของมาซารุ” ฮารูนะเอ่ยออกมาเบาๆ อย่างตกใจกับเรื่องที่เพิ่งได้รับรู้มา ต่างจากฮารุโตะที่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมา
“เหมือนที่คุณพ่อบอก พ่อส่วนพ่อ ลูกส่วนลูก ยังไงเบนก็คือพี่น้องของพวกเรา” ฮารุโตะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะเอื้อมมือไปยังมือของพี่สาวแล้วจูงมือพี่สาวเพื่อพาไปส่งที่ห้องนอนของผู้เป็นพี่ด้วยอาการที่นิ่ง ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วความลับนี้จะไม่มีใครได้รู้อีกเป็นอันขาด
เวลาต่อมา @คฤหาสน์ยูกิโอะ
“สวัสดีครับ คุณหนูใหญ่” หัวหน้าพ่อบ้านเอ่ยทักทายฮารูนะเมื่อเห็นว่าเธอกำลังเดินเข้ามาภายในคฤหาสน์
“ลุงเก็นคาอิ เห็นคุณพ่อมั้ยคะ” ฮารูนะเดินเข้ามาหาอีกฝ่ายทันทีก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างรีบร้อน
“นายท่านอยู่ในห้องหนังสือครับ อยู่กับ...” ฮารูนะได้ยินเพียงเท่านั้นก็เดินมุ่งตรงไปยังสถานที่ที่ได้ยินมาจากหัวหน้าพ่อบ้านทันทีโดยไม่ได้ฟังจนจบประโยค
“อ้าว นายน้อย” หัวหน้าพ่อบ้านเอ่ยเรียกชื่อคนที่กำลังเดินเข้ามาหลังจากที่คุณหนูใหญ่ของเขาเพิ่งเดินจากไป
“ลุงเก็นคาอิ เห็นคุณพ่อมั้ยครับ” อารุโตะเอ่ยถามด้วยอาการรีบร้อนไม่ต่างจากผู้เป็นพี่สาวก่อนหน้านี้ทำให้หัวหน้าพ่อบ้านอย่างเก็นคาอิถึงกับแปลกใจพอสมควรที่อยู่ๆ วันนี้แฝดทั้งสองทำอะไรเหมือนกันอย่างไม่ได้นัดหมายอีกครั้งหลังจากที่อาการแบบนี้หายไปนานหลายปี
“มาคำถามเดียวกันเลยนะครับ นายท่านอยู่ในห้องหนังสือครับ อยู่กับ...” หัวหน้าพ่อบ้านบอกออกไปอย่างไม่กล้าที่จะถ่วงเวลาอีกฝ่ายไว้เพราะด้วยสีหน้าของอีกฝ่ายที่ดูรีบร้อน แต่เมื่ออีกฝ่ายได้ยินเพียงแค่สถานที่ในประโยคแรกก็เดินหายไปต่อหน้าของเขาในทันที
“สมกับเป็นฝาแฝดกันจริงๆ” หัวหน้าพ่อบ้านที่มองเห็นหลังไวไวของผู้เป็นนายน้อยที่ไม่ยอมฟังจนจบประโยคเหมือนผู้เป็นพี่สาวก่อนหน้านี้ไม่มีผิดจึงได้เอ่ยออกมาก่อนจะส่ายหน้าแล้วเดินไปดูความเรียบร้อยภายนอกบริเวณของคฤหาสน์
เวลาต่อมา @ห้องหนังสือ คฤหาสน์ยูกิโอะ
“ขอโทษค่ะ ฮานะนึกว่าคุณพ่ออยู่คนเดียว ไม่คิดว่าคุณพ่ออยู่กับลุงโอโซนและลุงไดกิ งั้นฮานะออกไปรอข้างนอกก่อนนะคะ” ฮารูนะที่เปิดประตูเข้ามาภายในห้องโดยไม่รอให้เจ้าของห้องได้เอ่ยอนุญาตก็ต้องแสดงสีหน้าอย่างรู้สึกขึ้นมาเมื่อเห็นผู้ใหญ่ทั้งสามคนหันมามองเธอเป็นจุดเดียวกัน
“ไม่เป็นไรหรอกลูก พวกเราคุยกันเสร็จแล้ว ตามที่บอกไปเลย” ไทโยหันไปบอกลูกสาวคนโตด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะหันไปย้ำคำพูดของตนเองกับอาเคโน่และไดอิจิซึ่งเป็นลูกน้องมือขวาและมือซ้ายที่ยังคงทำงานให้กันอยู่
“ครับ นายใหญ่” อาเคโน่รับคำก่อนจะพยักหน้าให้กับไดอิจิอย่างรู้กัน จากนั้นคนทั้งสองจึงพากันเดินออกไปจากห้องโดยขณะที่เดินผ่านคุณหนูใหญ่แห่งยูกิโอะ หญิงสาวทำการก้มคำนับอย่างเคารพตามที่ผู้เป็นพ่อและแม่สอนไว้เสมอว่าให้เคารพคนทั้งสองเหมือนญาติสนิทอย่าคิดว่าเป็นลูกน้องหรือคนรับใช้เป็นอันขาด
“ฮานะรีบมาหาพ่อ มีอะไรหรือเปล่า” ไทโยเอ่ยถามลูกสาวคนโตก่อนที่จะเดินเข้ามาหาอย่างใจดี
“คุณพ่อจะส่งเบนไปดูงานที่สิงคโปร์เหรอคะ” ฮารูนะเปิดประเด็นคำถามที่ทำให้ตัวเองตั้งใจมาที่นี่ในวันนี้
“เดี๋ยวฮารุก็คงจะตามมาสินะ งั้นพ่อรอบอกพร้อมกันทีเดียวแล้วกันนะ มานั่งนี่แล้วใจเย็นๆ” ไทโยที่ได้ยินประโยคคำถามของลูกสาวคนโตก็เริ่มเดาสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปต่อ จึงเอ่ยบอกลูกสาวให้เดินมานั่งโซฟาใหญ่ข้างตัวเอง
“สวัสดีครับคุณพ่อ” ฮารุโตะเดินเข้ามาเพราะประตูเปิดไว้อยู่แล้วก่อนจะเอ่ยทักทายผู้เป็นพ่ออย่างใจเย็นและเก็บอาการ
“มาเรื่องเดียวกันสินะ” ไทโยเอ่ยถามลูกชายคนรองก่อนจะหันมามองหน้าลูกสาวคนโตอีกครั้ง
“พ่อยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะส่งเบนไป อีกอย่างพ่ออยากจะปรึกษาฮารุก่อนว่า หากเบนไม่อยู่ ฮารุจะทำต่อคนเดียวไหวไหม เพราะกว่าน้องชายของเราสองคนจะพร้อมมาช่วยงานก็น่าจะสองสามปีเลย” คำพูดของผู้เป็นพ่อทำให้ฮารุโตะหันไปสบตากับผู้เป็นพี่สาวที่ตอนนี้นิ่งฟังด้วยสีหน้าเรียบนิ่งทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังมีสีหน้ารีบร้อนกังวล
นายน้อยแห่งยูกิโอะรู้ดีว่าผู้เป็นพี่สาวตรงหน้าจะรู้สึกอย่างไร หากคนที่พวกเขากำลังพูดถึงตอนนี้นั้นต้องอยู่ไกลห่างกันไป แม้ว่าการเดินทางระหว่างสองประเทศนี้จะใช้เวลาในการเดินทางเครื่องบินเพียงห้าชั่วโมง แต่หากคนที่พวกเขาพูดถึงต้องไปอยู่อีกประเทศจริงๆ เขาไม่แน่ใจว่าพี่สาวของเขาจะอยู่ได้ไหมหากต้องห่างจากคนที่คอยดูแลไม่เคยห่างแม้ว่าช่วงหลังจะไม่ได้เจอกันบ่อยเหมือนเมื่อแต่ก่อนก็ตาม
“ผมแล้วแต่การตัดสินใจของคุณพ่อครับ ถ้ามันเป็นผลดีต่อเบน ผมคิดว่าให้เบนไปตรงนั้นดีกว่าที่ต้องมาคอยช่วยเหลือผม ผมจะได้โตขึ้นด้วยเพราะทุกวันนี้เบนก็แทบจะทำแทนผมหมด” ฮารุโตะตัดสินใจพูดออกมาก่อนจะหันไปมองหน้าพี่สาวที่ยังคงนิ่งเงียบไม่แสดงความคิดเห็นอะไรออกมา
- ผู้เขียน
