สิบนาทีผ่านไป...
ผมยังนั่งเอ๋ออยู่ในห้องนั่งเล่นที่เก่าหน้าโซฟาตัวยาว ก่อนทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรงและเบื่อ... เบื่อโคตร! ผมต้องง้อคิวริด้วยรึเปล่าเนี่ย? แต่ผมไม่ได้ทำอะไรผิดกับเธอนี่หว่า มาถึงก็ด่าๆๆ แล้วไป ผมเองก็เป็นคนมีเลือดเนื้อมีความรู้สึก โกรธเป็นเหมือนกันนะ! ทำไมพวกผู้หญิงชอบเป็นแบบนี้กันหมดวะ งี่เง่า ไร้สาระ นี่ถ้าไม่ง้อก็สงสัยจะโกรธไปถึงชาติหน้าเลยมั้ง
เสียงก่อกแก่กจากประตูหน้าบ้านทำให้ผมขมวดคิ้วนิดหนึ่ง แต่ก็ยังขี้เกียจลืมตา เดาไม่ถูกว่าป๊ากับแม่กลับมา หรือคิวริย้อนกลับมาเพราะลืมของกันแน่ แต่แค่ไม่นานหลังจากนั้น... กลิ่นโรสแมรี่ที่โชยอวลกับความรู้สึกเหมือนปลายผมนุ่มละมุนแตะลงโดนแก้มเพราะสาวผมยาวนั่งลงข้างตัว ก็ทำให้ผมรู้ทันทีว่าใครมา
เอฟา... สงสัยจะตามคิวริมาแล้วสวนทางกัน
“เป็นไงบ้าง คิวริไปไหนล่ะ?”
ผมลืมตามองใบหน้าอ่อนใสที่โน้มมาใกล้ เกือบจะรู้สึกดีขึ้นแล้วเชียว... ถ้าไม่ใช
