ภายในบ้านนั้นข้าวของยังจัดวางไว้ที่เดิม อนาวินไหล่ตก เดินมานั่งที่โซฟาตัวยาวเหมือนกับคนหมดอาลัยตายอยาก ใบหน้า น้ำเสียงของภรรยาสาวนั้นดังก้องอยู่ในหัวตลอดเวลา
หมดโอกาสแล้ว
ในหัวมีแต่คำนี้
เขาเอนตัวลงนอนบนโซฟา มองเพดานบ้านที่ว่างเปล่า ใจในอกมันหวิว ๆ อย่างไรชอบกล รู้ตัวว่าผิดเต็มประตู แต่พอจะตามง้อเธอกลับโมโห ร้องไห้ไม่หยุด ยิ่งเห็นเขาเองก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน
...ความมืดเข้ามาเยือน ไม่มีอาหารตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อวาน อารมณ์แบบนี้ไม่เคยเป็นเลยสักหนเดียว มันเป็นความรู้สึกว้าวุ่น ในหัวตีกันมั่วไปหมด อยากปล่อยให้เธอไปเจอคนที่ดี ผูกพันธะกับเธอไว้ก็นานนม เห็นแก่ตัว รู้สึกดีที่มีเธอเคียงข้าง แต่ก็ชอบที่จะรักอิสระ ไม่ชอบให้ใครมาควบคุม การกระทำเห็นแก่ตัวนี้ทำให้รู้สึกละอายใจไม่น้อย แต่พอคิดว่าต้องหย่า...จะไม่มีเธอแล้ว ความว่างเปล่าภายในบ้านนี้ก็ทำให้หัวใจของเขารู้สึกหวิวอย่างไรชอบกล
ครืดด ครืด
