จากนั้นเควินก็พาคนตัวเล็กเดินเข้าไปในคฤหาสน์ ขึ้นบันไดโค้งวนที่ทำจากหินอ่อนขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน กระทั่งไปหยุดที่ห้องหนึ่ง
“นี่คือห้องของเธอ” เขาบอกแล้วเปิดประตูเข้าไปให้ พร้อมกับใช้มือดันบั้นท้ายเธอเบาๆเป็นการเชิญชวนให้เข้าไป “ชอบไหม”
ยลรดาหันกลับไปตอบพร้อมกับถอนใจ “ยังไงก็ต้องอยู่นี่คะ ชอบหรือไม่ชอบไม่เห็นต่าง” ยังไงเสียเธอก็อยากกลับบ้านที่เมืองไทยมากกว่า ถึงไม่ใหญ่ ไม่หรูหราเท่าที่นี่แต่มันอบอุ่นหัวใจ ให้ความรู้สึกปลอดภัยมากกว่า
“ถ้าคิดถึงบ้านจะให้โทรหาพ่อ แต่ยังไงตอนนี้ก็ต้องทำความเข้าใจอย่างหนึ่งนะว่าชีวิตเธอยังไม่ปลอดภัย ถ้าอยากกลับไปหาพ่อแบบเป็นๆก็ต้องอยู่แต่ในบ้านหลังนี้ ไว้ทุกอย่างคลี่คลายฉันจะพาเธอกลับเมืองไทยเอง”
ยลรดาถอนหายใจ เดินไปนั่งที่ขอบเตียง ไม่รู้เวลาที่เขาบอกจะพากลับนั่นมันเมื่อไร “ค่ะ” เธอตอบเสียงเหนื่อยหน่าย “ขอบคุณที่คุณช่วยเหลือฉัน คุณเองก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
