“ยังไงต่อดีน้า...” กุลธิดาได้แต่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หน้าบริษัทยักษ์ใหญ่ของผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี
ถึงเธอจะแต่งงานกับเขามาร่วมหลายเดือนแล้ว แต่ไม่มีสักครั้งเลยที่เธอเคยมาที่นี่ ถ้าไม่ติดที่ว่าคนตัวสูงลืมโทรศัพท์เอาไว้ที่ห้อง ก็คาดว่าคงไม่ใช่เร็ว ๆ นี้แน่ที่เธอได้มา
“ถามที่ประชาสัมพันธ์ก่อนแล้วกัน” เธอคิดได้ดังนั้นจึงมุ่งหน้าเข้าไปภายใน
ผู้คนพลุกพล่านเดินกันขวักไขว่ไปมา เวลานี้ก็ใกล้เที่ยงเต็มที คนส่วนมากคงจะเตรียมตัวไปทานอาหาร ว่าแต่พ่อของเธอจะอยู่ที่ไหนกันนะ...
“อ้ะ!”
“ขอโทษครับ”
เพราะมัวแต่ตื่นเต้นจนไม่ได้มองทางข้างหน้า เธอจึงเดินชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง ตัวเธอที่เล็กกว่าก็ลงไปนั่งจับจองอยู่ที่พื้นตามระเบียบ
“เป็นอะไรไหมครับ!” เขาว่าก่อนจะพยายามพยุงร่างเธอให้ลุกขึ้น
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอก้มสำรวจตัวเองอีกครั้งก่อนจะเงยหน้ามองใครอีกคนที่เดินชนเธอ
เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง อยู่
