เล่ห์รัก | EP.5 จูบแรก
1529 คำ
ตอนที่ 5
——————————
"อย่า อย่าทำ!!!..."
เฮือก...
อามิเกลสะดุ้งตื่นขึ้นร้องโวยเมื่อในหัวมีแต่ภาพเหตุการณ์ที่เธอกำลังโดนกระทำอยู่ หญิงสาวหายใจหอบลุกขึ้นนั่งพร้อมกับสำรวจร่างกายของตัวเองมีแต่รอยชำเต็มไปหมด ชุดเดรสขาดแหวกอก
ร่างอรชรเดินหาสิ่งของที่พอจะปกปิดร่างกายได้บ้าง เธอหยิบเสื้อคลุมที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่ไปพลางๆ คงจะเป็นของผู้ชายคนนั้น แต่ช่างเถอะดีกว่าไม่มีอะไรปกปิดออกไป
เศษซากถุงยางพวกนี้...แต่เธอไม่เจ็บตรงจุดสงวน เขาคงใช้กับพวกผู้หญิงก่อนหน้านั้น
รีบออกจากที่นี่ดีกว่า คิดได้ดังนั้นหญิงสาวรีบหยิบกระเป๋าใบเล็กของตัวเองแล้วตรงดิ่งไปยังประตูทันที โชคดีที่มันไม่ล็อก เธอค่อยๆ เปิดออกไปมองซ้ายมองขวาเมื่อไม่พบใครจึงรีบเดินหลบออกมา
อามิเกลหาทางออกไปโดยเลี่ยงที่จะเจอผู้คนให้มากที่สุด ตอนนี้เหมือนบอดี้การ์ดจะน้องลงเมื่อเทียบกับตอนเธอเข้าไปในห้องนั้น ร่างเล็กค่อยๆ ย่องเดินหลบตามซอกมุมมืดของผับจนในที่สุดก็สามารถออกมาโดยไม่ถูกจับได้เสียก่อน
"เธอออกไปแล้วครับนาย" เบนท์ลีย์บอกเจ้านายหลังจากดูกล้องวงจรปิดทั่วผับ
"ปล่อยเธอไปก่อน กูจะไปเอาคืนเมื่อไหร่ก็ได้"
"ตอนนี้พวกมึงรีบตามหาไอ้ไรอันให้กู ไป!!"
ร่างกำยำนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ในห้องทำงานชั้นใต้ดินของผับ บังอาจมาลบเหลี่ยมเขาทั้งผู้ชายและผู้หญิงมันต้องเจอดีทั้งสองคน
...
หญิงสาวยืนอยู่ริมถนนเพื่อโบกแท็กซี่กลับร้านเพราะหากกลับบ้านไปด้วยสภาพแบบนี้ใครเห็นเข้าจะพูดไปกันใหญ่ซึ่งเธอก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ร่างเล็กตัวสั่นเทาด้วยความหนาวเย็นยังดีที่มีเสื้อคลุมตัวใหญ่อยู่ไม่อย่างนั้นเธออาจจะสลบลงอีกรอบก็ได้
อามิเกลทรุดนั่งลงบนโซฟาสำหรับลูกค้าในร้านของตัวเองอย่างหมดแรง
เพื่อนสนิทที่เธอไม่คิดว่าจะหลอกกันได้ลงกลับหักหลังพาเธอไปให้คนอื่นทำร้ายอย่างเห็นแก่ตัว
ไม่มีคนพลุกพล่านและเป็นส่วนตัวมากทั้งที่เป็นผับที่แต่ผู้คนเต็มไปหมด มีแค่การ์ดที่ยืนอยู่ตางจุดตามๆ เป็นระยะอย่างกับถูกกันให้แค่คนที่ได้รับอนุญาตเข้าไปเท่านั้น
…ไรอันไม่น่าจะทำได้ขนาดนั้น ทำไมเธอคิดไม่ได้ตั้งแต่ตอนนั้นกันนะ
"นายไรอัน เพื่อนชั่ว หลอกฉันได้ยังไงกัน...ฮึก..." หญิงสาวปล่อยโฮออกมาท่ามกลางความมืดและเงียบสงัด
ความกลัว ความโกรธ ความเสียใจทั้งหมดรวมกันอยู่ในตอนนี้
กลัวผู้ชายคนนั้น โกรธเพื่อนที่คิดไม่ดีกับเธอ เสียใจที่โดนหักหลัง ตั้งแต่รู้จักกันมาเธอมีความปรารถนาดีหวังดีต่อเพื่อนเสมอแต่สิ่งที่เธอได้รับคืออะไรกัน
'ถ้านายไม่ติดต่อกลับมา เราก็ไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไป…เกล'
หญิงสาวตัดสินใจส่งข้อความบอกไรอันเป็นครั้งสุดท้าย เธอไม่รู้ว่าเขามีเรื่องเดือดร้อนหรือมีปัญหาอะไรกับใคร แต่ถ้าผู้ชายคนนั้นกลับมายุ่งกับเธอเพราะยังไม่ได้สิ่งที่ต้องการไป เธอกับเพื่อนคนนี้ก็ไม่มีอะไรจะต้องเกี่ยวข้องกันอีก
ร่างอรชรขึ้นไปชั้นสามซึ่งเป็นห้องนั่งเล่นและมีห้องนอนอยู่ในตัว ยังเหลือตกแต่งอีกนิดหน่อยแต่ก็พอนอนได้ หญิงสาวอาบน้ำใส่ชุดเดิมของวันนี้ออกมาก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงสีขาวไร้ผ้าปูที่นอนแล้วผ้าห่ม
...
เช้ามืด หญิงสาวตื่นขึ้นเพราะรู้สึกไม่สบายตัวเหมือนจะไม่สบาย ร่างเล็กฝืนตัวลุกขึ้นกินยากันไว้ก่อนจะกลับบ้านเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับมาเปิดร้านเหมือนเดิม
"มิเกลเมื่อคืนไม่ได้กลับบ้านเหรอ" โซอี้เดินเข้ามาทักเมื่อเห็นประตูบ้านเปิดอยู่
"อ้อจ้ะโซอี้ พอดีที่ร้านยุ่งนิดหน่อย ดึกมากแล้วเกลเลยค้างที่ร้าน" อามิเกลกระชับเสื้อคลุมขึ้นปิดรอยแดงรอบลำคอระหง
"หน้าซีด ไม่สบายหรือเปล่า" โซอี้ใช้หลังมืออิงหน้าผากของเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร เกลกินยาแล้วล่ะ ขอบใจที่เป็นห่วงนะ" ใบหน้าหวานส่งยิ้มให้เพื่อน อยู่ที่นี่ก็มีแค่โซอี้ที่ถามไถ่เป็นห่วงเป็นใยเธอบ้างเป็นครั้งคราว
"โอเค เข้าบ้านเถอะ วันนี้อากาศเย็นมาก ฉันจะแข็งตายแล้วเนี่ย" โซอี้ทำท่าทางหนาวเหน็บก่อนจะแยกตัวเดินไปตึกใหญ่
มิเกลก็เป็นอย่างนี้ เจ็บป่วยไม่สบายกายไม่สบายใจก็ไม่เคยจะพูดหรือบ่นออกมาสักนิด เธอนิสัยดีจนอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมคุณท่านถึงใจร้ายกับลูกตัวเองนัก
อามิเกลใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอเลือกชุดมาอีกสองสามชุดเพื่อนำไปไว้ที่ร้านเผื่อได้นอนที่นั่นอีกจะได้ไม่เสียเวลากลับมาที่บ้าน จริงๆ เธอตกลงกับแอลลี่ว่าถ้าหากห้องด้านบนเสร็จแล้ว เธอก็จะขอไปพักที่นั่นหากวันไหนงานเยอะซึ่งแอลลี่ก็เห็นด้วย
อามิเกลถึงที่ร้าน รถดอกไม้ก็มาส่งพอดี เธอจัดเตรียมของเพื่อเปิดร้านเหมือนทุกวัน
ร่างกำยำนั่งอยู่ในรถสปอร์ตหรูสีแดงเพลิงคู่ใจที่จอดหลบมุมอยู่อีกตึกหนึ่ง สายตาคมสีน้ำทะเลมองร่างอรชรเดินเข้าเดินออกหน้าร้านตัวเองไปมา ไม่นานก็มีดอกไม้หลายสายพันธุ์ตั้งวางขายหน้าร้านเต็มไปหมด
"พาร์ทเนอร์ยัยแอลนี่เอง"
กริ๊ง!!
เสียงกระดิ่งดังขึ้นเป็นการบอกว่ามีคนเปิดประตูร้านเข้ามา
"สวัสดีค่ะ สนใจดอกไม้แบบไหนดีคะ"
เสียงหวานเอ่ยขึ้นแต่ดวงตาหวานยังคงมองหน้าจอคอมคีย์ข้อมูลล็อตดอกไม้อยู่
"สนใจแบบเธอน่ะ สาวน้อย"
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นกระซิบข้างใบหูขาวสะอาด กลิ่นหอมนุ่มละมุนจากตัวเธอทำให้สมองเขาปั่นป่วน
"คุณ!!..."
หญิงสาวสะดุ้งตกใจ ทั้งเสียงและลมหายใจร้อนเป่ารดต้นคอ หันกลับไปก็ตกใจแทบยืนไม่อยู่ เพราะผู้ชายคนเมื่อคืนมายืนอยู่ด้านหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่เธอก็ไม่รู้ตัว
"หึ"
"ค..คุณ..เข้ามา..ในนี้ เอ่อ..ออกไปนะ"
เสียงหวานเอ่ยคิดๆ ขัดๆ เมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้มตัวลงมาใกล้จนจมูกห่างกันแค่คืบเดียว มือบางดันร่างสูงใหญ่ให้ออกไปจากเคาท์เตอร์
"ว๊ายย!!..."
ชายหนุ่มดึงข้อมือเล็กเข้าหาตัวส่งผลให้เธอถลาเข้าไปหาเขาด้วย ก่อนจะดันตัวหญิงสาวถอยหลังจนติดเคาท์เตอร์ ใช้ท่อนแขนสองข้างเป็นกำแพงไม่ให้ร่างเล็กออกไปได้
"เธอเป็นอะไรกับไอ้ไรอัน"
"แล้วคุณล่ะคะ เป็นใคร"
"อย่ามายอกย้อน บอกมา!"
"อ้ะ..ป..เป็นเพื่อน..." ใบหน้าหวานนิ่งหน้าเจ็บเมื่อชายหนุ่มกำข้อมือแรงขึ้น
"เพื่อนกิน เพื่อนนอน หึ คงเป็นเพื่อนนอนสินะ" สายตาคมมองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า
"หยาบคาย ปล่อยฉันนะ!!..."
"มันอยู่ไหน!..."
"ไม่ทราบค่ะ"
"โกหก!!"
"โอ๊ย!...ฉันไม่รู้จริงๆ ค่ะ"
มือหนาบีบคางมนจนเธอปวดกรามไปหมดก่อนจะก้มลงบดขยี้ริมฝีปากหยักลงบนริมฝีปากเล็กด้วยความรุนแรง
จ๊วบบ!
"..อื้อ!!.."
ดวงตากลมสวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ ลิ้นสากใช้จังหวะที่เธอเผลอเข้าไปสำรวจรอบโพลงปากเล็กอย่างหยาบคายและดุดัน มือบางกำปั้นทุบหน้าอกคนตัวโตระรัวแต่ก็ไม่เป็นผล
"อืมม..อามิเกล.."
หอม หวานราวกับเกสรดอกไม้ก็ไม่ปาน เธอไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมเขาไม่เคยเจอหรือผ่านตาเลยสักนิด
"แฮ่ก...อื้อ...อึก..!!.."
เคลย์ตันผละจูบออกให้เธอได้หายใจก่อนจะประกบจูบลงมาใหม่ด้วยความกระหายมากกว่าเดิม ท่ามกลางความขัดขืนของหญิงสาวยิ่งทำให้เขาอยากจะเอาชนะ
"พี่มิเก...ล..เอ่อ.."
นีนเปิดประตูเข้ามาก็เป็นอันต้องตกใจสุดขีดถึงกับพูดไม่ออก ส่วนมิเกลก็ตกใจมากเช่นกันเพราะรุ่นน้องมาเจอเธอในสภาพแบบนี้
เคลย์ตันหยุดการกระทำต่อหญิงสาวก่อนจะกระซิบบอกอะไรบางอย่างกับเธอแล้วเดินออกจากร้านไปโดยไม่หันกลับมามองเธออีกเลย
"พี่มิเกล...คุณเคลย์ตัน..เอ่อ.." นีนสลับมองสาวรุ่นพี่กับชายหนุ่มที่เดินออกไปเมื่อสักครู่ด้วยความแปลกใจ
'เคลย์ตัน วินซ์ คาสเซียส' พี่ชายของคุณแอลลี่
…ใช่แล้ว เธอเคยเจอเขาครั้งหนึ่งตอนไปหาแอลลี่ที่โรงแรมคาสเซียสเมื่อไม่กี่เดือนก่อน แต่เจอแค่ผ่านๆ มองจากด้านหลังเท่านั้น
- ผู้เขียน
