เช้าวันต่อมา
“งื้อ หาว”
แก้มใสตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นก่อนที่จะบิดไม้บิดมือไล่ความง่วงที่ยังคงหลงเหลืออยู่เล็กน้อย ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องเมื่อรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างยกมือขึ้นมาปิดปากด้วยความตกใจ ที่นี่ที่ไหนอะ นี่เธอหลับลึกขนาดที่ว่ามานอนบ้านใครก็ไม่รู้เลยเหรอเนี่ย
เธอจำได้ว่าเธอนั่งรอพี่หมออยู่หน้าห้องผ่าตัดนี่ ร่างบางผุดลุกขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจก่อนที่จะวิ่งออกมาจากห้องนอน เมื่อออกมาก็พบกับร่างสูงของใครบางคนที่กำลังยืนใส่ผ้ากันเปื้อนหันหลังให้เธออยู่ก่อนที่แก้มใสจะค่อย ๆ ย่องเข้าไปด้านหลังช้า ๆ ซึ่งคนที่กำลังยืนปรุงข้าวต้มอยู่ก็รู้สึกได้ว่าใครบางคนกำลังย่องเบามาทางด้านหลังของเขา
“ตื่นแล้วเหรอครับสาวน้อย” ยังไม่ทันที่แก้มใสจะก้าวไปถึงตัวร่างสูง วายุก็หันกลับมาถามแก้มใสเสียงนุ่ม ทำเอาสาวน้อยหยุดชะงักเท้ายืนตัวแข็งทื่อ นี่เธอตื่นแล้วหรือเธอกำลังนอนฝันดีถึงพี่ห
