หวานพาลรัก

ตอนที่ 2

“คุณวี ฉันเป็นห่วงลูก” พรรณดารามองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน เธอเป็นห่วงลูกจริงๆ กลัวว่าถ้าลูกตื่นมาแล้วไม่เห็นเธอ เจ้าตัวเล็กทั้งสองจะร้องไห้งอแง

“อย่าห่วงไปเลย มีคนอาสาดูแลลูกของเราให้แล้วทั้งคืน”

“ฉัน...”

“ชู่ว์! ตอนนี้ไม่ใช่เวลาพูดครับที่รัก เรามีอะไรต้องทำกันเยอะแยะ”

พรรณดาราถอนหายใจเบาๆ หญิงสาวปรายตามองไปทางประตูแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาเงยหน้าจ้องมองคนที่ยืนขวางอยู่ตรงหน้า

“คุณวี...” พรรณดาราเรียกเขาด้วยน้ำเสียงทอดอ่อน หญิงสาวเอนกายลงนอนลงบนเตียงเมื่อเขาโน้มตัวลงมาวางสองมือคร่อมร่างเธอ

“ว่าง่ายๆ แบบนี้ ค่อยน่ารักหน่อย” กวียิ้มพอใจกับท่าทีอ่อนลงของอดีตภรรยา หัวใจแกร่งเต้นระทึก เขาแทบรอไม่ไหวที่จะส่งตัวตนแข็งกร้าวเข้าไปซุกซบในแอ่งเนื้อนุ่มอุ่นอ้าวคุ้นเคย

พรรณดารากำมือทั้งสองข้างแน่น เธอไม่มีวันยอมเขาง่ายๆ หรอก เขาทำให้เธอเจ็บช้ำจนต้องซมซานกลับไปรักษาหัวใจที่บ้านนานเกือบสองปี แล้วอยู่ดีๆ จะมาทำราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะมาทวงสิทธิ์ความเป็นสามี เรียกร้องเอาแต่ใจอย่างนี้ไม่ได้ ถึงแม้เธอกับเขาจะยังไม่ได้หย่าขาดจากกันก็ตามเถอะ นั่นมันเป็นเพราะเขาเองที่ไม่ยอมหย่า ปล่อยให้เรื่องคาราคาซังไม่จบสิ้นสักที และที่เธอยอมพาลูกมานอนค้างที่บ้านเขาบ่อยๆ เธอไม่ได้ต้องการจะคืนดีกับเขา แต่เพราะเห็นใจคุณปู่คุณย่า ท่านรักและเอ็นดูหลานทั้งสองมาก ท่านมีเขาเป็นลูกชายคนเดียว และมีหลานเพียงสองคนเท่านั้น อีกอย่างเธอไม่ได้ใจจืดใจดำที่จะกีดกันไม่ให้พ่อลูกได้เจอกัน เธอยอมรับเขาในสถานะพ่อของลูกได้ ส่วนในสถานะสามีนั้น เขาไม่มีสิทธิ์ และเธอก็จะไม่มีวันยอมคืนสิทธิ์นั้นให้เขาเด็ดขาด

“ที่รัก...คิดถึงหนูพรรณที่สุด” กวีพร่ำเพ้อ ตาคมจับจ้องดวงหน้าเนียนอย่างหลงใหล ชายหนุ่มไล้หลังมือบนแก้มเนียนนุ่มที่เขาไม่ได้หอมมานานมากแล้ว

พรรณดาราระบายยิ้มหวาน ล่อหลอกให้เขาชะล่าใจด้วยการยกมือขึ้นแตะแก้มเขาเบาๆ

“ที่รัก กลับมาอยู่กับพี่เหมือนเดิมนะ กลับมาเป็นที่รักของพี่ตลอดไป”

พรรณดาราพยักหน้าน้อยๆ หญิงสาวยิ้มเอียงอาย ยิ้มของเธอทำให้กวีตาพร่า หัวใจพองโตคับอก ทว่าพอเขาจะโน้มตัวลงทาบทับ คนที่พยักหน้ารับคำเขาอย่างว่าง่ายเมื่อครู่ ก็ยกเท้าคู่ถีบเข้าที่ท้องเขาสุดแรง คนตัวโตไม่ทันระวังตัวจึงเซถอยหลังไปเล็กน้อย เปิดโอกาสให้คนที่รอท่าอยู่แล้วดีดตัวลุกขึ้นจากเตียง วิ่งตรงไปยังประตูห้องทันที

“หนูพรรณ!” กวีคำรามก้อง ร่างสูงวิ่งไม่กี่ก้าวก็ตามรวบตัวเธอไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะถึงประตู

“กรี๊ด!” พรรณดารากรีดร้องสุดเสียงด้วยความตื่นตระหนก หญิงสาวดิ้นรนสุดฤทธิ์ เธอรู้ดีว่าคนอย่างกวีไม่ยอมถูกทำร้ายฟรีๆ หรอก เธอต้องโดนเขาเอาคืนเป็นสิบเท่าแน่ๆ

“เดี๋ยวนี้เปลี่ยนมาชื่นชอบความรุนแรงเหรอ ได้! พี่จัดให้” กวีกระซิบขู่ชิดใบหูสาว

“พี่วี! ปล่อยหนูนะ ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย!”

พรรณดาราตะโกนสุดเสียง เธอลืมตัวเรียกแทนตัวเองด้วยคำคุ้นเคยที่เคยใช้กับเขา หญิงสาวตะโกนทั้งๆ ที่รู้ดีว่าห้องกว้างขวางของเขาเป็นห้องเก็บเสียง ไม่มีทางเลยที่คนข้างนอกจะได้ยินเสียงร่ำร้องขอความช่วยเหลือของเธอ

คุณปู่กัมพลและคุณย่ากิ่งแก้วแง้มประตูห้องออกมาช้าๆ ผู้สูงวัยทั้งสองเยี่ยมหน้าออกมามองลาดเลาภายนอก เมื่อไม่เห็นใครจึงหันกลับมายิ้มให้กัน ก่อนจะจับจูงมือกันเดินตรงไปยังห้องที่หลานรักนอนหลับอยู่ คืนนี้ท่านทั้งสองเป็นคนรับอาสาลูกชายว่าจะนอนกับหลานๆ เอง เพื่อเปิดทางให้ลูกชายมีเวลาได้ง้อลูกสะใภ้ทั้งคืน

อุณหภูมิที่เย็นกว่าปกติในยามเช้า ทำให้ร่างอวบอิ่มซุกตัวเข้าหาความอบอุ่นจากร่างสูงที่นอนกกกอดเธอมาตลอดทั้งคืน กวีกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น เขาตื่นนานแล้ว แต่ยังไม่อยากลุกไปไหน เรือนกายเนียนนุ่มของเมียทำให้เขาอยากนอนกอดเธออยู่อย่างนี้ไปนานๆ

กวีจูบศีรษะของคนขี้เซาเบาๆ ก่อนก้มมองใบหน้าคนสิ้นฤทธิ์นอนหลับตาพริ้มแนบอกอุ่นของตน ดวงตาคู่คมอ่อนโยนระคนเอ็นดู ค่ำคืนเร่าร้อนที่ผ่านมา เขาอิ่มเอมจนแทบสำลัก แม้คราแรกเมียรักจะดิ้นรนขัดขืนอย่างเอาเป็นเอาตาย ทว่าสุดท้ายแล้ว เธอก็พ่ายแพ้ให้กับความจริงที่ว่า เธอเองก็โหยหาเขา ไม่ต่างกันกับเขาที่โหยหาเธอจนแทบขาดใจ

กวีเลื่อนมือลงลูบโค้งสะโพกมนอย่างเพลินมือ ริมฝีปากหยักได้รูปคลี่ยิ้มบาง เขาไม่ได้รู้สึกอิ่มเอมเป็นสุข และอบอุ่นหัวใจแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่เธอหอบลูกหนีเขากลับไปอยู่บ้านพ่อตาแม่ยายที่ไร่ภูอิงฟ้า

“ที่รัก เช้าแล้วครับ” แม้ไม่อยากลุกไปไหน แต่ก็ไม่อาจดึงรั้งช่วงเวลาความอิ่มเอมไว้ได้นาน เพราะอีกไม่นานลูกทั้งสองก็จะตื่นนอนกันแล้ว และเจ้าสองแสบนั่นก็ต้องเข้ามาหาแม่ในห้องนี้แน่นอน

“อืม...” พรรณดารางึมงำในลำคอ หญิงสาวไม่ยอมลืมตาขึ้น เธอไม่อยากตื่นด้วยซ้ำ ความอ่อนล้ากัดกินไปทุกส่วนของร่างกาย เธอปวดเมื่อยไปทั้งตัว บทรักดุดันและสารพัดท่าโลดโผนที่สามีใช้ล่อหลอกและปรนเปรอเธอเมื่อคืนนี้ ทำให้เธอเผลอไผล เผลอกายเผลอใจตอบสนองเขาอย่างลืมตัวตน ความซ่านกระสันแสนเร้าใจ และความสุขสมแสนหวานกระตุ้นเร้าเธอให้ความร่วมมือกับเขาเป็นอย่างดี ยกนี้...คุณแม่ลูกสองที่ร้างราศึกสวาทไปนานอย่างพรรณดาราแพ้ข้าศึกนักรักนามกวีเสียราบคาบ