เอมมิกาเม้มปากแน่นเธอกำลังคิดทบทวนอะไรหลายๆ อย่าง หากบอกไปเลยเธอจะไม่โดนมาร์แชลฆ่าทิ้งใช่ไหม แต่หากไม่บอกเขาก็คงจะยังวุ่นวายกับเธอไม่เลิก
“อะ ... เอม”
“ ... ”
“คะ ... คือเอม”
“ว่าไง เฮียทำอะไรผิดก็พูดออกมาดิวะ”
เฮือกกกกก !!!!
เอมมิกาสะดุ้งเฮือกตกใจที่มาร์แชลตวาดเธอจนเสียงดัง เขาคงเริ่มอารมย์เสียแล้ว เนื้อตัวเธอเริ่มสั่นเทิ้มอีกแล้ว ให้ตายเถอะทำไมเธอถึงต้องกลัวเขาขนาดนี้ด้วยนะเนี่ย อยากจะบ้าตายจริงๆ
“ยะ ... อย่าเสียงดังซิเฮีย เอมตกใจนะ”
มาร์แชลได้แต่ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ บอกเขามาสักทีเถอะว่าเขาผิดอะไร ไม่ชอบอะไรเขาตรงไหน ทำไมถึงหนีมา หรือเขาทำอะไรผิดไปโดยที่ไม่รู้ตัวก็บอกมาจะได้แก้ปัญหาเป็นเรื่องๆ ไป
“เอม ไม่สะดวกพูดตรงนี้รึเปล่า เราขึ้นไปคุยกันข้างบนได้นะ”
เขาเห็นเธอไม่กล้าที่จะพูดจึงเข้าใจไปว่าเธออาจจะไม่สะดวกพูดตรงนี้ เขาเลยเสนอทางออกให้
“เออ คือ อะ ... ว้ายยย”
“ฝากลูกด้วย”
