ชายหนุ่มรูปร่างสูงยืนหันหลังสูบบุหรี่อยู่ที่ริมระเบียง เขายังไม่หันหน้ากลับมา แต่กลับปล่อยควันขาวคละคลุ้งอยู่อย่างสบายใจจนวารัตดาต้องขอตัวออกไปก่อน แล้วให้เอมิกาอยู่แทน
“ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ ยัยเอมดูแลคุณเขาด้วยนะลูก เดี๋ยวแม่มารับนะ”
มือบางของหญิงวัยกลางคนลูบแผ่นหลังของคนตัวเล็กปอยๆ ก่อนโน้มใบหน้ากระซิบข้างใบหูเล็กของลูกสาว
“ถ้าแกตุกติก ฉันจะพาลูกแกหนี จำไว้”
“ไปก่อนนะคะ ฝากน้องเอมด้วยนะคะ”
วารัตดาส่งยิ้มหวานให้แผ่นหลังแกร่ง ก่อนเดินเลี่ยงออกมาทำให้เอมมิกาได้แต่ยืนเงียบๆ อยู่ข้างหลังเขาคนนั้นเธอไม่กล้าแม้แต่จะขยับ ยอมยืนดูชายหนุ่มปล่อยควันบุหรี่ขาวคละคลุ้งไปจนทั่ว
แค่ก ! แค่ก ! แค่ก ! แค่ก !
หญิงสาวกระแอมกระไอออกมาเพราะควันบุหรี่นั่นมันมากจนเกินไปทำให้เธอสำลัก แต่เธอต้องรีบปิดปากเงียบในทันทีเมื่อได้ยินเสียงของเขาคนนั้น
“จะมายืนดมทำไม เข้าไปนั่งซิ”
เสียงนี้มัน ... คุ้นหูดีจัง เขาอา
