“หยา! มาทำอะไรเหรอ”
ทับทิมหอบไม้เดินมาจากหลังบ้านจะเอาไปเก็บบ้านตัวเอง แต่หยุดถามก่อนเมื่อเห็นหลานสาวกำลังสาละวนอยู่ในร้าน
“จะเก็บของล้างเตรียมเปิดร้านพรุ่งนี้ค่ะ”
“เหรอ! ระวังอย่าเพิ่งยกของหนักนะ เดี๋ยวถ้าจะเอาอะไรที่ตลาดก็จดๆ ไว้ อาจะให้กานไปซื้อให้”
“ค่ะ”
“แล้วน้องหยินยังไม่ตื่นเหรอ” ทับทิมติดหลานคนใหม่ไปเสียแล้ว เพราะถือได้ว่าช่วยเลี้ยงมาตั้งแต่วันแรกที่เกิด
“ยังค่ะ หยาถึงรีบมาทำงานก่อนไงคะ เดี๋ยวตื่นมาแล้วจะยุ่ง”
“ดีๆ”
ทับทิมยิ้มให้หลานอย่างพึงพอใจ ที่ขยัยขันแข็ง พยายามพึ่งตัวเองให้มากมาตลอด แม้แต่ตอนท้องโย้ใกล้คลอดก็ยังขายของไม่หยุด ส่วนหลานก็ยิ้มน้อยๆ ให้อา ก่อนจะหันกลับมาหางานเก็บล้างของตัวเอง ที่จะต้องรีบทำให้เสร็จก่อนลูกตื่น
สิบกว่าวันที่กลายสภาพเป็นแม่ลูกอ่อนนั้น บอกได้เป็นอย่างดีว่า การเลี้ยงลูกเพียงลำพังโดยปราศจากผู้พ่อมาคอยช่วยไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย
บางคืนลูกร้อง
