13.ไม่ไหวบอกไหว
1165 คำ
13.ไม่ไหวบอกไหว
วีรดาเข้ามาในห้องนอน เดินทะลุมายังห้องแต่งตัว เมื่อวางถุงช๊อปปิ้งลงกับพื้น ตากลมโตกวาดสายตาไปรอบๆๆ บริเวณ ตู้เสื้อผ้าที่แบ่งฝั่งของเขาและเธอชัดเจน ของใช้ส่วนตัวของเธอถูกย้ายมายังห้องของตรีภพ ห้องที่ไม่มีคนใช้งานมากว่าสิบปี แม้เจ้าของไม่อยู่ห้องก็ถูกทำความสะอาดทุกๆ 3วัน ถึงกระนั้นเธอก็ไม่เคยย่างกรายเข้ามา จนกระทั่งคืนเข้าหอ การแต่งงานที่อยู่เพราะหน้าที่ เธอทำหน้าที่ตอบแทบบุญคุณ เขาทำหน้าที่กตัญญูต่อมารดา
“เฮ้อ จะไหวมั้ยว่ะวี”
“พูดคำหยาบเป็นด้วยหรอ” ลมหายใจที่เป่ารดต้นคอ ทำเอารีดราสะดุ้งโหย่ง หย่นคอถดตัวถอยออกห่างอย่างรวดเร็ว
“คุณภพ”
“หึ ทำเป็นรังเกียจ ที่เมื่อวานแทบจะรวมเป็นร่างเดียวกันไม่เห็นร้องซักแอะ ออกจะชอบอกชอบใจที่ได้เป็นเมียผม”
“เออ วีแค่ตกใจค่ะ คุณภพเล่นมาเงียบๆ” วีรดาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดที่สื่อเรื่องบนเตียงในคืนเข้าหอ
“แล้วนี้ไปไหนมาค่ำมืดเพิ่งจะกลับ อ้อ ดูของข้าวของคงจะไปหาเรื่องล้างผลาญเงินของคุณแม่สิน่ะ” ตรีภพปรายตามองถุงกระดาษแบรนด์หรูบนพื้น
“คุณภพเข้าใจผิดแล้วค่ะ วีใช้จ่ายด้วยเงินส่วนตัวของวี ไม่ได้ใช่เงินของคุณหญิงท่านเลย” ปกติเธอแทบไม่ได้ใช้จ่ายอะไร แต่ 1-2 วันมานี้ มีแต่เรื่องเครียดๆ เลยซื้อของให้รางวัลตัวเองเท่านั้น แล้วเงินที่ใช้ก็เป็นเงินเก็บจากเงินเดือนของเธอทั้งสิ้น ของพวกนี้ราคาแพงก็จริงแต่นานๆ เธอจะซื้อเองชักหน
“แล้วเงินที่เธอว่ามันมาจากไหนล่ะวีรดา ถ้าไม่ได้มาจากคุณแม่ฉัน ผัวนั่งทำงานอยู่บ้าน เมียออกไปช๊อปปิ้ง คุณแม่เลือกลูกสะใภ้ได้ดีจริงๆ” เขานั่งอ่านเอกสารตั้งแต่บ่าย ส่วนเธอหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ทั้งวัน
“ใช่ค่ะ เป็นเงินจากคุณหญิงค่ะ แต่เงินเดือนจากการทำงานเป็นผู้ช่วยให้คุณหญิงค่ะ” วีรดาเชิดหน้าใส่ เธอทำงานแลกเงินเดือน เงินที่เธอได้ก็เท่ากับเลขาผู้บริหารบริษัทคนหนึ่งถึงแม้งานจะหมายถึงดูแลทุกอย่างที่คุณหญิงสั่งก็ตาม เดี๋ยวผม เดี๋ยว ฉัน เอาสักศัพท์นามเถอะพ่อคุ๊ณ
“เสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ของเธอในห้องนี้ มีแต่แบรนด์เนมไฮเอน ตำแหน่งงานที่เธอทำอยู่เงินเดือนคงจะสูงมากสิน่ะ”
วีรดาหลุบตาลงต่ำ ใช่ของในห้องนี้อย่างเธอไม่มีปัญญาจะซื้อหรอก คุณหญิงท่านซื้อให้ทั้งนั้น นานๆ เธอจะซื้อเองซักหนถึงแบบนั้นเธอก็พยายามเลือกแบรนที่ดูดีมีราคาหน่อย ตัวล่ะ100-200 จริงๆ เธอก็ใส่ได้ แต่เธอต้องไว้หน้าคุณหญิงท่านด้วย
“ถึงกับเป็นใบ้เลยหรอ อย่างว่าล่ะคนไม่เคยมี พอ..”
ก๊อกๆๆ
“คุณภพคุณวีค่ะ คุณท่านให้มาตามลงไปทานอาหารเย็นค่ะ โต๊ะตั้งเสร็จแล้วค่ะ” ส้มแช่ง สาวใช้วัยขบเผาะถูกให้มาตามคู่ข้าวใหม่ปลามันลงไปทานอาหารเย็น
วีรดารีบแผ่นออกจากจากห้องนอนในทันที ไม่ได้ฟังต่อด้วยซ้ำว่าเขาจะพ่นพูดอะไรต่อ อยากเถียงแต่ไม่รู้ว่าจะเถียงว่าอะไร ในนาทีนั้นมันตื้อไปหมด เดินจนมาถึงบันไดมือบางคว้าราวจับทันที ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักตามมา เธออยากจะวิ่งหนีลงบันไดใจแทบขาด แต่ก็ทำไม่ได้ ไม่เคยก้าวผ่านความกลัวนี้ไปได้เลยซักหน ร่างหนาปรายตามองเล็กแล้วแล้วก้าวลงบันได้ผ่านเธอไป
“เดินแทบจะตัวปลิวออกจากห้อง พอลงบันได กว่าจะก้าวแต่ล่ะขั้นได้ คุณแม่รอทานข้าวอยู่ไวๆ หน่อยได้มั้ยวีรดา” ตรีภพเงยหน้ามองถึงไปยังชั้นสอง คิ้วแทบจะชนกัน ตะโกนบอกคนที่กำลังนวยนาดลงบันไดที่ละขั้น ออกจากห้องก่อนเขาแท้ๆจนเขาลงมาถึงห้องโถ่งชั้นล่างแล้ว วีรดาเพิ่งจะลงถึงชั้น 2
“คุณภพเข้าไปก่อนเลยค่ะ ไม่ต้องรอวี”
ร่างหนาสบัดหน้าหนี เดินจ้ำอ้าวไปยังห้องอาหาร หล่อนเพ้อเจ้ออะไร เขาไม่ได้รอซักหน่อย เขาแค่ไม่อยากให้คุณแม่รอนาน ท่านต้องทานยาตรงเวลาทุกวัน
“น้องล่ะภพ” ตรีดนัยมองผ่านลูกชายไปเมื่อไม่เห็นลูกสะใภ้เดินมาด้วย เขาไปส้มแช่งไปตามทั้งคู่ เพราะเห็นวีรดากลับมาแล้ว ถึงได้เรียกตั้งโต๊ะ
“เดินจงกรมลงบันไดอยู่ครับ ทานกันก่อนเลยดีกว่า เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด” ตรีภพทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามมารดา
“อาหารเพิ่งตั้งโต๊ะ รอน้องก่อนก็ได้ลูก” คุณหญิงยิ้มบางๆให้ลูกชาย
“หิวหรอเราน่ะ รอน้องวีหน่อย น้องลงบันไดช้า คงยังฝั่งใจกับอุบัติเหตุของรดา” ประโยคหลังคุณตรีดนัยเอ่ยเสียงเบา
ตรีภพหันไปมองบิดามารดา ท่านทั้งสองสีหน้าหมองคล้ำลงในทันที ฝั่งใจอะไร ตอนเกิดอุบัติเหตุเธออยู่ในเหตุการณ์ด้วยงั้นหรอ
“วันนี้นั่งอยู่แต่ในห้องทำงาน ภพคงจะหิว ทานก่อนเลยลูก เดี๋ยวน้องก็มา” คุณหญิงรีบตักอาหารใส่จานให้ลูกชาย
เมื่อกี้ยังบอกให้เขารอวีรดาก่อนอยู่เลย ตรีภพมองหน้าซีดเชียวของมารดาถึงแม้จะใบหน้าท่านจะยิ้มอยู่ แต่ตาของท่านแดงกล่ำนิดๆ แค่คุณพ่อพูดชื่อผู้หญิงคนนั้นคุณแม่ก็แทบจะร้องไห้ต่อหน้าเขา สันกร้ามบดเข้าหากัน หางตาคมเห็นเงาของวีรดากำลังก้าวเข้ามาใกล้
“พอได้เลื่อนขั้นเป็นเมียฉัน ก็ไม่มีมารยาท ให้คุณพ่อคุณแม่นั่งรอทานข้าว”
“วีขอโทษด้วยค่ะ” วีรดาไม่แก้ตัวใดๆ รีบยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง
“แกก็เพิ่งจะมาเมื่อกี้ รอเรออะไร” ตรีดนัยพยักหน้าให้วีรดาไปนั่งประจำที่
ตลอดมื้อเย็นวีรดาแทบจะกลืนข้าวแต่ล่ะคำไม่ลง เพราะสายตาคมจากฝั่งตรงข้ามที่จ้องเธอตลอดเวลา ไอ้มองปกติน่ะเธอไม่กลัวหรอก แต่นี้มองแทบจะกินเลือดกินเนื้อ ถ้ากินเธอแทนข้าวได้คงกินไปแล้ว
อาหารวันนี้เป็นมื้อที่ทรมานที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ จะไม่กินก็ไม่ได้คุณหญิงท่านตักใส่จานไม่ขาดช่วงเลย ที่ผ่านมาท่านไม่เคยทำแบบนี้กับเธอมาก่อน เพิ่งมาทำหลังเธอแต่งงานกับตรีภพนี้เอง
โอ้ยยยยย อึดอัดแทนลูกสาว
อยากจะวาปข้ามไปตอนที่ 20
- ผู้เขียน
