3.ลูกสาวแม่บ้าน
747 คำ
3ลูกสาวแม่บ้าน
“ขอโทษที่วีลงมาสายค่ะ” วีรดารีบยกมือขึ้นไหว้ขอโทษทันทีที่เดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร เห็นทุกคนในตระกูลชินณรงค์นั่งอยู่พร้อมหน้า ร่วมถึงคนที่เธอคิดว่าน่าจะออกไปข้างนอกแล้ว
“มาๆ แม่สั่งให้คนทำอาหารบำรุงเต็มโต๊ะเลย” คุณหญิงปาดวาดรีบลุกไปจูงมือลูกสาวที่ควบตำแหน่งลูกสะใภ้หมาดๆ
“คุณหญิงลุกไวๆ แบบนี้ไม่ดีนะคะ วีตกใจหมดเลย”
วีรดารีบก้าวไปประคองร่างของสตรีสูงวัยให้กลับไปนั่งประจำที่
“คุณหญิงอะไร เรียกแม่ซักทีเถอะวี ตั้งแต่เล็กจนโต วีไม่ยอมเรียกแม่ว่าแม่เลย ตอนนี้วีเป็นทั้งลูกสาวแล้วก็ลูกสะใภ้ของแม่แล้วนะ”
“โถ่ คุณหญิงค่ะ วีแค่ลูกแม่บ้าน มีทุกวันนี้เพราะคุณหญิงเมตตา”
“รู้ตัวก็ดีแล้ว” ตรีภพพูดทะลุกลางปล้องขึ้นมา
“ตาภพ ไม่รู้ล่ะถ้ายังเรียกคุณหญิงให้ได้ยินอีก แม่คงต้องโกรธวีจริงจังแล้ว อย่าขัดใจแม่เลย แม่อยู่ได้อีกไม่นานหรอก” เอากับท่านสิ อะไรไม่ถูกใจก็เอาชีวิตขึ้นมาอ้าง
“คุณแม่ครับ อย่าพูดแบบนี้อีก”
“ค่ะ คุณแม่” วีรดารีบรับคำเมื่อเห็นนายหญิงของบ้านสีหน้าเริ่มไม่สู้ดี อะไรที่ทำให้ท่านสบายใจเธอจะทำ เรื่องแค่นี้ไม่เหนือบากกว่าแรงเลย ขนาดแต่งานกับคนที่เกลียดเธอนอนร่วมเตียงเธอยังทำได้เลย
“หึๆ เมื่อวานยังเป็นอีกาอยู่เลย วันนี้มาชูคอเป็นหงส์ซะงั้น” ตรีภพ มองวีรดาด้วยสายตาดูแคลน วีรดาได้แต่ก้มหน้ารับคำ เถียงไม่ได้พูดไม่ออก เพราะมันเรื่องจริง บนโต๊ะนี้เธอเปรียบดังอีกาในฝูงหงส์ แต่เธอไม่เคยทำตัวเป็นหงส์อย่างที่เขาว่าเลยซักครั้ง อยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวมาโดยตลอดไม่เคยลืมว่าตัวเองเป็นใคร
“ผมไปทำงานก่อนน่ะ” คุณตรีดนัย ลุกขึ้นขยับเสื้อสูตรให้เข้าที่ หลังจากนั่งเงียบฟังมาซักพัก เขาไม่อยากนั่งฟังคำพูดเจ็บแสบที่ลูกชายเขาพูดกับเด็กในปกครอง ตอนเด็กๆ ก็เห็นรักกันดี พอรับวีรดามาเป็นลูกบุญธรรม ตรีภพก็ไม่เคยพูดจากดีๆ กับวีรดาอีกเลย หรือเขาเลือกผิด หากวันนั้นไม่ตามใจภรรยาที่ดึงดันจะรับหนูวีเป็นลูกบุตรธรรมให้ได้ หนูวีก็คงไม่ต้องมาคอยรองรับอารมณ์ไร้สาระแบบนี้จากลูกชายเขา
“วันจันทร์ก็เตรียมตัวเข้าไปรับตำแหน่งและเรียนรู้งานที่บริษัท พ่อเตรียมคนช่วยงานเราเอาไว้หมดแล้ว”
“ครับคุณพ่อ ผมจะเอาประสบการณ์ที่ทำงานที่อเมริกามาปรับใช้กับบริษัทของเรา ผมจะไม่ทำให้คุณพ่อผิดหวัง” คุณตรีดนัยเดินมาตบบ่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนลูกชายที่เขาภาคภูมิใจ แล้วก็เดินออกจากออกอาหารไป
“ป้าใจ บอกแม่ว่าอาหารกลางวันจะทำสเต๊กปลาแซลม่อน ช่วยบำรุงรังไข่ ไม่รู้เชื่อได้ไหม”
“แค่กๆ คะ?”
“หลานแม่จะได้มาไวๆ ไง ทานนี้ด้วยลูก ทานเยอะๆ เราน่ะผอมไปรู้ไหม” คุณหญิงปาดวาดยังคงตักอาหารใส่จานวีรดาไม่หยุด ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ตรีภพเบนสายตากลับมายังโต๊ะอาหาร คุณแม่เขาตัดนั้นนู้นนี้ใส่จานของวีรดา จนแทบจะล้นออกมาจากจาน ถ้าเขาไม่เห็นด้วยตาตัวเอง เขาคงไม่มีทางเชื่อ ว่าแม่เขาจะรักลูกสาวของผู้หญิงคนนั้นได้ขนาดนี้ วีรดาใส่ยาเสน่ห์อะไรให้คุณแม่เขากิน ตาคมต้องมองหญิงสาวตรงหน้าที่พยายามผื่นตักอาหารเข้าปากทั้งๆ ที่ตัวเธอนั้นอิ่มแล้ว เธอพยามเอาอกเอาใจคุณแม่เขาตลอดเวลาที่เขาอยู่ต่างประเทศเธอคงประจบสอพลอนี้สินะ จากลูกชู้กลายเป็นลูกรัก คุณแม่เขาเป็นคนใจดีมีเมตตา ถึงได้กลายเป็นคนโง่ให้เธอหลอกเหมือนเขาที่เคยรักเธอ หากวันนั้นแม่ของเธอไม่เป็นชู้กับพ่อเขาวันนี้เขาคงยังรักเธอ ไม่ว่าตอนนี้เขาจะเกลียดเธอมากแค่ไหน เขาก็ไม่อาจทำลายรอยยิ้มของคุณแม่เขาได้
- ผู้เขียน
