“จุ๊ๆ พูดไม่เพราะเลยที่รัก มันต้องพูดว่า…เลโอขาาา…ปล่อยน้ำผึ้งลงนะคะที่รัก” ลูกน้องพากันขนลุก กลั้นหัวเราะจนหน้าดำหน้าแดง ขบขันที่เจ้านายทำเสียงอ่อนเสียงหวานเลียนเสียงผู้หญิงหยอกเย้าสาวน้อย พ่อคนเอาแต่ใจทำยียวนกวนประสาท จนสายน้ำผึ้งอยากจะหยิกบั้นเอวซักที
“เลโอแขน อุ๊ย…เลโอขา ปล่อยน้ำผึ้งลงเถอะนะคะที่รัก” ถอนหายใจเฮือก แสร้งพูดผิดก่อนที่จะพูดตามทุกคำอย่างที่เขาต้องการ แต่แววตาไม่สัมพันธ์กันเลย เพราะมันแอบซ่อนความหงุดหงิดที่อยากจะข่วนหน้าหล่อๆ ให้หายซ่า เบื่อหน่ายและเพลียเต็มที พูดให้มันเสร็จๆ เรื่องจะได้จบๆ ไป
“อืม…แบบนี้ ค่อยน่าฟังขึ้นมาหน่อย” น้ำเสียงหวานหู ทำให้เขาพอใจจนเผลอยิ้มกว้างทั้งปากและตา คนที่ได้เห็นรอยยิ้มแบบจังๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงกับหยุดชะงักไปชั่วขณะ รอยยิ้มนั้นมันช่างน่ามองกว่าใบหน้าบึ้งตึงเป็นไหนๆ สายน้ำผึ้งจ้องหน้าคมจนชายหนุ่มชักเขินอาย
“งั้นก็ปล่อยสิ” พยายามแ
