“พายุ...ใช่คุณจริงๆด้วย” หลังจากแอบมองอยู่ในแถวของตัวเองจนแน่ใจแล้วว่าเป็นคนคนเดียวกับที่เธอเจอที่เกาะไข่มุก สายน้ำจึงรีบวิ่งออกมาจากแถวมายืนประจันหน้ากับชายหนุ่มทันที ความตื่นเต้นดีใจทำให้เธอลืมผู้คนที่ยืนมองอยู่รอบกายไปเสียสนิท “คุณมาทำอะไรที่นี่ คุณหายดีแล้วเหรอ...แผลคุณล่ะ”
เมื่อยืนจังก้าอยู่ตรงหน้าเขาความสูงของเธอจึงทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนา หญิงสาวพยายามเขย่งปลายเท้าขึ้นใช้มือปัดป่ายผมของชายหนุ่มออกเพื่อจะตรวจดูแผลที่มุมคิ้วแต่ก็ต้องแปลกใจที่มันกลับไม่มี
“แผลคุณหายไวจัง แต่ก็ดีแล้วล่ะ ว่าแต่...คุณแอบหนีไปตอนไหนทำไมฉันไม่เจอคุณ” มือเล็กๆจับแขนของเขาไว้ด้วยความลืมตัวแม้สายตาที่มองมานั้นจะไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นักแต่เธอก็ไม่ได้สนใจเพราะยิ่งมายืนมองใกล้ๆมันกลับยิ่งทำให้หญิงสาวมั่นใจแล้วว่าเขาคือคนเดียวกับพายุแน่ๆ “ฉันลองถามสายป่านดูแล้ว รายนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย แต่ช่างเถอะตอนนี้
