ซ่งเจียหลินพอเห็นว่าห่าวอู๋กำลังจะเข้าบ้าน จึงรีบเรียกเขาไว้ เธอกลัวว่าถ้าเขาเข้าบ้านแล้วจะไม่มีโอกาสได้คุย
“พี่ห่าวอู๋อย่าเพิ่งไปค่ะ รอฉันก่อน” เธอรีบเรียกเขาไว้
แต่ว่าถ้ารอก็คงไม่ใช่ห่าวอู๋ ห่าวอู๋ทำเป็นไม่ได้ยินรีบเดินเข้าบ้านโดยไม่สนใจคนที่เรียกเลย ทำให้ซ่งเจียหลินรีบวิ่งเพื่อที่จะไปกระชากแขนของห่าวอู๋ แต่ยังไม่ทันที่ซ่งเจียหลินจะโดนตัวห่าวอู๋ กลับได้ยินเสียงป้าซูตวาดลั่น
“หยุดนะ เธอจะทำอะไร ซ่งเจียหลิน” ป้าซูตานหยาถาม
“ก็ฉันเรียกพี่ห่าวอู๋ แต่เขาไม่หยุดฉันเลยจะเดินเข้าไปหา”
ซ่งเจียหลินหลบสายตาตอบ เธอคิดว่าหากเธอกระชากพี่ห่าวอู๋และเธอแกล้งล้มใส่พี่ ในเมื่อมีคนเห็นเยอะขนาดนี้ อย่างไรพี่ห่าวอู๋ก็ต้องรับผิดชอบเธอแต่ใครจะไปคิดว่ายายป้าบ้านซูจะมาขัดจังหวะ
“แน่ใจเหรอว่าเธอแค่จะเดินเข้าไปหา ไม่ใช่ว่าจะกระชากแล้วแกล้งล้มใส่ห่าวอู๋ จากนั้นก็โวยวายให้เขารับผิดชอบเธอ เหอะ”
แผนการแบบเด็ก
