Chapter 13
1508 คำ
พ่อเลี้ยงเดินเข้าไปในห้องนอนด้วยท่าทีหงุดหงิดที่ถูกใบบัวทำเย็นชาใส่เหมือนคนไม่รู้จักกัน เขาเดินวนไปมาในห้องก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์จากนั้นก็เปลี่ยนชุดกางเกงว่ายน้ำถือผ้าเช็ดตัวเดินลงไปทันที และเมื่อลงมาถึงชั้นล่างเขาก็มองหาใบบัวและก็เจอเธอกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างน้ำตกของคุณปู่ เขาเดินเข้าไปใกล้าก่อนจะกระโดดลงน้ำทันทีและทำให้ใบบัวถูกน้ำกระเด็นใส่
"อ๊ะ! อะไรเนี่ย"
ใบบัวร้องออกมาเสียงหลงรีบหยิบหนังสือของตัวเองขึ้นมาและตอนนี้มันเปียกหมดแล้ว เธอหันไปมองอย่างไม่พอใจมากทำไมถึงต้องทำให้หนังสือเรียนของเธอเปียกด้วย
"พ่อเลี้ยงทำอะไรคะหนังสือใบบัวเปียกหมดแล้ว"
เขาหันมามองหญิงสาวเสยผมขึ้นเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างกวนๆ
"อ่าวอยู่ตรงนี้เหรอ... ไม่เห็นนะขอโทษที"
"แล้วทำไมไม่ไปเล่นที่สระว่ายน้ำคะ ทำไมต้องมาเล่นที่น้ำตกคุณปู่รู้พ่อเลี้ยงโดนแน่"
ใบบัวบ่นออกมาอย่างเซ็งๆถึงจะโกรธให้ตายยังไงก็ทำอะไรไม่ได้หรอก เธอควรจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินออกไปจากตรงนี้ดีกว่า
"ไม่กลัวอ่ะ อีกอย่างไม่อยากลงสระว่ายน้ำไงอยากเล่นน้ำตก"
เขาทำหน้ากวนประสาทเธอก่อนจะว่ายน้ำเล่นอย่างสบายใจเฉิบ ใบบัวถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น พ่อเลี้ยงว่ายน้ำไปมาเหลือบสายตามองใบบัวเห็นเธอเดินออกไปจากตรงนั้นก็ร้องออกมาทันที
"อ่าว... ไปไหนแล้วอ่ะ"
เขาทำหน้าเซ็งๆก่อนจะขึ้นจากน้ำตกแล้วเดินกลับไปยังห้องนอนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่จากนั้นก็ไปหาใบบัวเพื่อหาเรื่องแกล้งเธออีก น่าหมั่นไส้จริงๆทั้งที่ตัวเองผิดแม้แต่กลับทำเย็นชาใส่เขามันน่าโมโห
ใบบัวหนีจากพ่อเลี้ยงแทนไทมาอยู่ในห้องครัวเลือกที่ทำขนมแทน อ่านหนังสือไม่ได้แล้วเพราะมันเปียกไปเยอะมาก สงสัยต้องฝากเพื่อนซื้อจากประเทศไทยแล้วล่ะมั่ง
"คุณหนูใบบัวมีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ"
"ไม่เป็นอะไรค่ะใบบัวทำเอง ไปพักผ่อนเถอะค่ะทางนี้ใบบัวจัดการเอง"
"งั้นถ้าเสร็จก็เรียกนะคะจะมาทำความสะอาดให้"
แม่บ้านยิ้มให้คุณหนูของบ้านก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นปล่อยให้เธอมีสมาธิในการทำขนมด้วยตัวเอง พ่อเลี้ยงแทนไทเดินลงมาชั้นล่างเจอแม่บ้านก็เอ่ยถามทันที
"เห็นคุณหนูใบบัวมั้ย"
"ห้องครัวค่ะกำลังทำขนมอยู่"
เขายิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในครัวทำเหมือนว่าจะไปหยิบน้ำเย็นๆมาดื่ม เหลือบสายตามองผู้หญิงตรงหน้าที่กำลังตั้งใจทำขนมอยู่ เขายกน้ำขึ้นดื่มก่อนจะตั้งใจไปปัดของบนโต๊ะหล่น ใบบัวตาโตอย่างตกใจก่อนจะรีบก้มลงเก็บของอย่างร้อนรน
"โอ๊ยยยย จะเสียมั้ยเนี่ย"
เธอหยิบของขึ้นมาก่อนจะทำหน้าเศร้าเมื่อมันตกจนเอาไปใช้งานไม่ได้ เธอพยายามควบคุมสติเงยหน้ามองสบตากับพ่อเลี้ยงที่ตอนนี้ยักคิ้วใส่เธออย่างกวนๆ
"โทษทีไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่เป็นไรค่ะพ่อเลี้ยงคงไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"
เธอเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินหนีออกไปทันที ไม่มีอารมณ์ทำอะไรทั้งนั้นถ้าเกิดว่าชายหนุ่มยังก่อกวนเธอไปทุกที่แบบนี้ พ่อเลี้ยงมองตามเธอไปอย่างทำอะไรไม่ถูกรีบวิ่งตามหญิงสาวไปจนมาถึงหน้าห้องนอนของเธอ
"มาคุยกันให้รู้เรื่องเลยนะ"
ใบบัวหยุดชะงักไปก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มด้วยแววตาเศร้าหมอง เอาจริงเห็นแบบนี้เขาก็รู้สึกผิดมากเหมือนกันหรือว่าจริงๆแล้วเขาทำกับเธอเกินไป
"ใบบัวอยากจะคุยกับพ่อเลี้ยงมากแค่ไหนไม่รู้เหรอคะ แต่แล้วยังไงล่ะพ่อเลี้ยงสนใจใบบัวที่ไหนไม่แคร์เลยด้วยซ้ำ"
เธอร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น แค่เขากลับไปและเธออยู่ที่นี่เวลาผ่านไปทุกอย่างมันก็จะดีขึ้นเอง หรือไม่อย่างนั้นเธอก็แต่งงานออกไปอยู่ที่อื่นให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย
"คือว่าพี่..."
"แล้วทำไมถึงยังมายุ่งกับใบบัวอีกคะ ไม่อยากมีภาระไม่ใช่เหรอก็เดินออกมาแล้วไง"
"ทำไมต้องประชดด้วยล่ะคุยกันดีๆก็ได้ป่ะ"
เขาถึงกับเครียดหนักเมื่อเจอใบบัวในโหมดคนงี่เง่า จริงเขาก็ตั้งใจจะคุยกับเธอดีๆในวันนี้แหละแต่ก็มาเกิดเรื่องที่เธอไม่ยอมกลับไปพร้อมกับเขาเสียก่อน แค่เพียงเธออดทนมากกว่านี้มันจะไม่จบแบบนี้
"พ่อเลี้ยงอยากจะคุยกับใบบัวดีๆมั้ยล่ะ"
เธอไม่ยอมแพ้สวนกลับชายหนุ่มเช่นกัน เธอยอมเขามาตลอดและครั้งนี้เธอก็ยอมมากจนเกินไปด้วยซ้ำและครั้งนี้จะไม่ยอมอีกแล้ว พ่อเลี้ยงดึงมือใบบัวเอาไว้ก่อนจะดึงเธอเข้ามาใกล้ตัว
"มานี่... ถ้ามันยืนคุยกันไม่รู้เรื่องงั้นก็ไปนอนคุยกัน"
"ห๊ะ! ไม่เอานะใบบัวไม่ไป"
เธอร้องออกมาเสียงดังลั่นพยายามดึงมือของตัวเองออกแต่ว่าชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยแถมยังลากเธอเข้าไปในห้องนอนของตัวเองอีก ใบบัวพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของเขาแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล
"ปล่อยใบบัวนะ"
"ทำไมต้องปล่อยเด็กดื้อพูดดีๆไม่ฟังหรอกต้องใช้กำลัง"
"พ่อเลี้ยงจะตีใบบัวเหรอ"
หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตกใจไม่คิดว่าชายหนุ่มจะถึงขั้นลงไม้ลงมือกับเธอขนาดนี้ ถึงจะเกลียดแต่ก็ไม่ถึงขั้นต้องมาทำร้ายกันนี่ พ่อเลี้ยงดันตัวเธอไปนอนลงบนเตียงกว้างก่อนจะขึ้นไปคร่อมบนตัวของหญิงสาวไว้
"ปล้ำต่างหาก เย็นชานักใช่มั้ยจะดูสิว่าจะเย็นชาจริงหรือว่าอ่อนระทวย"
เขายิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะโน้มใบหน้าไปจูบริมฝีปากของหญิงสาวอย่างดูดดื่ม ใบบัวเบิกตากว้างอย่างตกใจและพยายามดันตัวเขาออกถึงแม้ว่าแรงจะมีแค่น้อยนิดแต่ก็ต้องปฏิเสธให้ถึงที่สุด
"อื้อ... อย่านะคะพ่อเลี้ยง"
"ทำไม... ทำไม่ได้เหรอขอเหตุผลหน่อย"
เขามองหน้าหญิงสาวอย่างท้าทาย เธออ้ำอึ้งอยู่พักใหญ่ก่อนจะรีบให้คำตอบเพราะไม่อย่างนั้นเขาจะปล้ำเธอจริงๆ
"พ่อเลี้ยงสัญญาไว้แล้วว่าจะไม่ทำ อีกอย่างใบบัวเป็นน้องนะ"
"สัญญาว่าจะไม่ทำยกเว้นใบบัวยอมเอง"
"แต่ใบบัวไม่ได้ยอมเสียหน่อย"
เธอตอบอย่างมั่นใจในคำพูดของตัวเองแต่ก็เริ่มพูดไม่ออกเมื่อเห็นใบหน้าของเขาส่งสายตามาให้แทบจะกลืนเธอทั้งตัวแล้ว พ่อเลี้ยงแทนไทลูบไล้ตามตัวของเธอก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
"แน่ใจเหรอว่าไม่ยอม นี่พี่กำลังง้อใบบัวอยู่นะ"
"ง้อเหรอคะ..."
เธอมองชายหนุ่มตาใส่แป๋ว กำลังสนใจกับประโยคง้อของเขาอยู่และตั้งแต่รู้จักกันมาเขาไม่ง้อเธอเลยแทบจะนับครั้งได้ด้วยซ้ำ
"ใช่สิ... พี่อยากให้ใบบัวกลับไปอยู่กับพี่นะ"
"จริงเหรอคะ พ่อเลี้ยงอยากให้ใบบัวอยู่กับพ่อเลี้ยงเหรอ ไม่ได้เป็นภาระแล้วเหรอคะ"
เธอยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำพูดนั้น หัวใจมันพองโตเต้นรัวเมื่อสิ่งที่อยากได้ยินจากปากของเขาตอนนี้ก็ได้พูดออกมาแล้ว พ่อเลี้ยงแทนไทพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะโน้มใบหน้าไปจูบหน้าผากหญิงสาว
"พี่ไม่เคยมองใบบัวเป็นภาระเลยสักครั้ง ก็แค่พูดเพราะโกรธเฉยๆ รู้แบบนี้แล้วใบบัวจะกลับไปกับพี่มั้ย"
หญิงสาวกอดคอชายหนุ่มอย่างดีใจและในที่สุดเขาก็มาง้อและพาเธอกลับไปอยู่ด้วยกัน ถึงจะใจแข็งมากแค่ไหนแต่พอเจอพ่อเลี้ยงในโหมดนี้เธอลืมสิ่งที่เขาทำไปหมดแล้ว
"ใบบัวดีใจที่พ่อเลี้ยงไม่โกรธใบบัวแล้ว"
"ไม่โกรธแล้วงั้นเรามามีความสุขด้วยกันดีมั้ย"
"มีความสุขยังไงคะ..."
ใบบัวมองชายหนุ่มตาใสซื่อเธอยังไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ได้ตกหลุมพรางของปีศาจร้ายไปแล้ว พอรู้ตัวอีกทีเธอก็ถูกเขากอดจูบลูบไล้จนตอนนี้ร่างกายไม่เหลือเสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆปิดอยู่เลย
- ผู้เขียน
