Chapter 15
1503 คำ
ใบบัวนั่งทานอาหารเช้าอยู่ตรงโซฟาโดยมีพ่อเลี้ยงแทนไทนั่งกดโทรศัพท์อยู่ข้างๆ เธอป้อนชายหนุ่มไปกินไปโดยที่เขาคุยงานอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์
"อ้าปากค่ะ"
ชายหนุ่มอ้าปากงับเต็มคำก่อนจะยีผมหญิงสาวเล่นแล้วหยิบโทรศัพท์มากดโทรไปหาลูกน้อง เห็นว่าที่ไร่มีปัญหาการส่งออกผลไม้นิดหน่อยเขาคงต้องเดินทางกลับช่วงเย็นจริงๆ
"ว่าไงหมู"
(มีปัญหาที่ไร่ครับยังไงพ่อเลี้ยงต้องกลับวันนี้เย็น)
"จองตั๋วไว้เลยเผื่อใบบัวด้วยอีกคน เธอจะกลับพร้อมกับฉันวันนี่"
(ได้ครับพ่อเลี้ยงผมจัดการให้เลย)
เขากดวางสายก่อนจะหันมามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้ม ใบบัวยิ้มเขินก่อนจะป้อนชายหนุ่มอีกหลายคำแล้วเอ่ยเสียงหวาน
"พ่อเลี้ยงรู้ได้ยังไงคะว่าใบบัวจะกลับด้วย"
"ถ้าใบบัวจะทิ้งพี่กลับคนเดียวก็ให้มันรู้ไป ถ้าเมียจะทิ้งผัวก็ให้มันรู้กันไปเลย"
"พูดซะใบบัวไม่กล้าเถียงเลย"
หญิงสาวอ้าปากค้างทันทีเมื่อเจอประโยคเด็ดผัวเมียมาเต็มขนาดนี้เธอจะกล้าทิ้งเขาไว้คนเดียวเหรอไง รายนี้ก็ใช่ย่อยเสน่ห์แรงเหลือหลาย ถ้าเธอไม่กลับไปแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของก็คงไม่พ้นถูกผู้หญิงคนอื่นมาคอยแย่งไป
"ก็ไม่ต้องเถียงค่ะกลับไปกับพี่ดีๆ"
"กลับก็ได้ค่ะใบบัวเก็บของไว้แล้ว ถ้างั้นเดี๋ยวเราลงไปบอกคุณปู่ดีมั้ยคะว่าจะกลับเย็นนี้"
"อืม... รีบกินสิเดี๋ยวไปด้วยกัน"
เขายิ้มออกมาสะกิดให้หญิงสาวกินข้าวบ้างไม่ใช่เอาแต่ป้อนเขาท่าเดียว ทั้งสองคนนั่งทานข้าวด้วยกันอยู่อีกเกือบครึ่งชั่วโมงจากนั้นก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วกุมมือกันเดินลงมาชั้นล่าง และในห้องรับแขกผู้ใหญ่ทั้งสามคนกำลังนั่งคุยกันอยู่หันไปมองเด็กทั้งสองคนที่เดินกุมมือกันมาก็ลอบยิ้มออกมาทันที
"ไง... กว่าจะออกห้องได้ทำอย่างกับเข้าห้องหอคืนแรก"
คุณแม่เอ่ยแซวทันทีและนั่นทำให้ใบบัวถึงกับใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย
"คุณแม่พูดอะไรคะเนี่ย"
"ไม่ต้องมาพูดเลย เราก็ใจอ่อนง่ายไปรึเปล่าเค้าง้ออีท่าไหนถึงได้ยอมขนาดนั้นไหนบอกแม่สิ"
คุณแม่ดึงลูกสาวมานั่งลงใกล้ๆเอ่ยถามทันทีด้วยความใคร่รู้ คนเย็นชาปากหนักแบบนั้นจะง้อสาวยังไงเธอยังมองไม่เห็นเลยสักที ใบบัวหันไปมองพ่อเลี้ยงอย่างขอความเห็นเขายักไหล่อย่างไม่ว่าอะไรอยากจะพูดก็พูดไปเลยเพราะคนอย่างเขาไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว
"คือว่าพ่อเลี้ยงบอกว่าอยากให้ใบบัวกลับด้วยค่ะ เค้าบอกว่าอยากให้ใบบัวกลับด้วย แล้วก็ขอใบบัวแต่งงานด้วยค่ะ"
ทุกคนได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมากันอย่างไม่อยากจะเชื่อ พ่อเลี้ยงแทนไทถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเจอหญิงสาวแฉแบบโอเวอร์เกินจริง
"เอาให้มันน้อยๆหน่อย บอกให้ไปเรียนจบก่อนไม่ใช่เหรอไง"
"แต่ก็ขอแต่งงานไงคะ ใบบัวก็ตกลงไปแล้วด้วยค่ะเดี๋ยวพ่อเลี้ยงจะพาไปซื้อแหวนเพชรวงใหญ่ด้วยค่ะ"
เธอพูดไม่หยุดและถ้าเขาทำให้เธอหายไปจากตรงนี้ได้ในตอนนี้เขาจะทำแน่นอน พูดทุกอย่างไม่มีหยุดไม่รู้จะทำยังไงกับเด็กแสบนี่ดีมันน่าจะโดนตีนัก
"ขอแต่งงานซื้อแหวนวงใหญ่ให้ด้วย นี่ลูกแม่ก็คลั่งรักเหมือนกันนะเนี่ย"
"นี่แกมีมุมนี้ด้วยเหรอ"
"ปู่นึกว่าแกตายด้านเสียอีกก็มีความโรแมนติกกับเค้านะเนี่ย"
พ่อเลี้ยงแทนไทถึงกับกุมขมับเป็นเครียดกับเรื่องที่ใบบัวพูดออกมา ไม่ให้เกียรติเขาที่สร้างภาพลักษณ์เป็นคนนิ่งๆเคร่งครึ่มเลยสักนิด ตอนนี้กลายเป็นผู้ชายหลงเมียต่อหน้าผู้ใหญ่ไปแล้ว
"เปลี่ยนเรื่องเถอะครับผมว่า..."
"เรื่องนี้คุยให้จบไปเลยตกลงจะแต่งงานกันจริงใช่มั้ยพ่อกับแม่จะจัดการให้"
คุณพ่อเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อยืนยันคำตอบ เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถามที่ทุกคนอยากรู้
"แต่งครับแต่ไม่ใช่ตอนนี้ ผมให้ใบบัวไปเรียนให้จบก่อนแล้วค่อยแต่ง"
"ก็แต่งไปเลยไม่เห็นเป็นอะไรแกคิดเล็กคิดน้อยทำไม งั้นก็จดทะเบียนสมรสก่อนก็ได้พ่อว่ายังไงแกก็ต้องรับผิดชอบน้อง มาถึงขนาดนี้แล้วปล่อยไว้ทำไม"
"โอเค... ตามนั้นครับเย็นนี้ผมต้องบินกลับแล้วพรุ่งนี้จะจัดการเรื่องทะเบียนสมรสให้ ส่วนเรื่องงานแต่งงานเรียนจบค่อยแต่ง"
คุณพ่อหันไปถามความคิดเห็นของใบบัวซึ่งเธอตามใจพ่อเลี้ยงแทนไทอยู่แล้ว ไม่ว่าจะต้องการแบบไหนเธอก็ได้ทั้งนั้น
"หนูว่ายังไงลูก"
"เอาตามที่พ่อเลี้ยงว่าได้เลยค่ะใบบัวยังไงก็ได้"
"หนูก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละตามใจพี่เราเกินไป เฮ้อ! เอาเถอะตามนั้นก็ได้ คุณพ่อโอเคนะครับ"
คุณปู่พยักหน้ายิ้มๆไม่ว่าอะไร ท่านอยากให้ทั้งสองคนแต่งงานกันอยู่แล้วเพราะมันเป็นสิ่งที่ทุกคนในบ้านต้องการมาตลอดและวันนี้มันก็มาถึง
"ปู่ขอแค่แทนไทรักและดูแลน้องให้ดีที่สุดก็พอ น้องมีเราคนเดียวนะเข้าใจที่ปู่พูดใช่มั้ย"
คุณปู่เอ่ยย้ำกับหลานชายว่าเขาจะต้องรักและซื่อสัตย์กับใบบัวคนเดียวเท่านั้น และถ้ามีเหตุการณ์นอกใจขึ้นมารับรองว่าเขาเอาเรื่องหลานชายให้ถึงที่สุดแน่
"ผมจะไม่ทำให้ใบบัวเสียใจครับ"
"ดีมากหลานชาย ปู่รักหลานทั้งสองคนมากนะ"
"ใบบัวก็รักคุณปู่มากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่รักและเอ็นดูใบบัวมาตลอด"
หญิงสาวคลานเข้ามาหาคุณปู่ก่อนจะสวมกอดท่านไว้แน่น ท่านลูบผมเธอด้วยความเอ็นดูรักและเป็นห่วงมากกว่าใครคนไหนอีก เธอเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เด็กทั้งชีวิตเธอมีแค่ครอบครัวเขาที่รักและดูแลให้ความรักความอบอุ่นมาโดยตลอด พวกเขาให้ทุกอย่างกับใบบัวเต็มที่ให้เธอไม่รู้สึกขาดอะไรและมันจะเป็นแบบนี้ตลอดไป
"ปู่ก็รักหลานนะ ต่อไปนี้หนูจะต้องมีแต่ความสุข"
หลังจากเคลียร์ทุกอย่างที่บ้านจบพ่อเลี้ยงแทนไทก็พาใบบัวมาร้านเครื่องเพชรหาซื้อแหวนเพชรวงใหญ่ที่สุดเท่าที่จะหาได้ในราคาที่แพงมาก แต่เขายินดีจะจ่ายเพราะการที่จะมาเป็นนายหญิงของตระกูลทุกอย่างจะต้องดีที่สุด
"ใหญ่ไปมั้ยคะถ้าใบบัวไปเรียนทุกคนต้องถามกันแน่นอนเลยว่าทำไมใส่แหวนตรงนิ้วนางข้างซ้าย"
เธอมองมือตัวเองอย่างเป็นกังวล มันใหญ่สะดุดตาคนที่มองเห็นถึงไม่ตั้งใจมองแต่เม็ดใหญ่โตและสะท้อนแสงขนาดนั้นไม่มีใครที่มองไม่เห็นหรอก พ่อเลี้ยงกุมมือหญิงสาวเอาไว้ก่อนจะจูบหลังมือเธออย่างแผ่วเบา
"ดีสิทุกคนจะได้รู้ว่าใบบัวมีสามีแล้วไง"
"แต่ใบบัวยังเรียนไม่จบเลยนะคะ ถอดไว้ที่บ้านดีมั้ยช่วงไปเรียน"
"ก็ลองถอดดูสิถ้าไม่เห็นแหวนอยู่ที่นิ้วเมื่อไหร่ โดนลงโทษอย่างหนักเอาให้คลานลงจากเตียงเลย คอยดู!"
ใบบัวหน้าเหวอและรู้ดีว่าเขาไม่เคยขู่ เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากในหัวตอนนี้ไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิดก็ไม่รู้ที่เลือกแต่งงานกับเขาในตอนนี้
"ใบบัวพลาดแล้วที่แต่งงานกับพ่อเลี้ยง"
"ต้องภูมิใจสิถึงจะถูก ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่อยากได้ตำแหน่งนี้หรอก เราต้องดีใจสิที่ได้ตำแหน่งนายหญิงเป็นเมียของพ่อเลี้ยงแทนไทนะดีจะตาย อยากได้อะไรก็ได้เพียงแค่เอ่ยปากขอ อยากเที่ยวที่ไหนก็จะได้ไปอยากกินอะไรก็จะได้กินทุกอย่างดีที่สุด แบบนี้ไม่พลาดนะจะบอกให้"
เขาเชยคางคนรักขึ้นมาก่อนจะจูบริมฝีปากอย่างหยอกล้อ ใบบัวยิ้มเขินก่อนจะตีชายหนุ่มหลายทีอย่างหมั่นไส้พ่อคนหลงตัวเอง
"หลงตัวเองไปแล้วนะคะพ่อเลี้ยง"
"แล้วใบบัวล่ะหลงพี่มั้ย"
"คนบ้า... ไม่คุยด้วยแล้ว"
- ผู้เขียน
