“ปล่อยฉัน!”
ชาครียาตะโกนร้อง ไม่ว่าจะพยายามดิ้นรนมากเพียงใด แต่ก็หาอิสระให้กับตนเองไม่ได้ และก็ต้องเบิกตากว้างอีกหน เมื่อเห็นลูฟร์หยิบผ้าสีขาวมาถือไว้ในมือ ซึ่งแน่นอนว่าผ้าผืนนี้ต้องใส่ยาสลบไว้อย่างแน่นอน
“คนเลว ปล่อยฉัน ใครก็ได้ ช่วยฉันด้วย”
ลูฟร์แหงนศีรษะหัวเราะร่วนกับท่าทีขัดขืนเอาตัวรอดของชาครียา “ดิ้นไปก็เหนื่อยเปล่า เก็บแรงไม่เมคเลิฟกับผมดีกว่าไหม ชาครียา”
“ฉันจะฆ่าแก”
ลูฟร์ไม่รู้ว่าชาครียาตะโกนร้องว่าอย่างไร เพราะมือใหญ่ยังคงปิดเรียวปากอิ่มไว้ แต่ที่แน่ๆ เขารู้ว่าหญิงสาวอยากฆ่าเขาจับใจ เพราะดวงตากลมโตถลึงจ้องมองด้วยแววอาฆาต พร้อมจะฆ่าเขาให้แดดิ้นด้วยสายตาคู่นี้
“ผมอยากระลึกความหลังอันแสนหฤหรรษ์กับคุณแล้วชาครียา แต่ที่นี่คงไม่เหมาะสักเท่าไร เอาเป็นว่าไปอยู่กับผม ไปร่วมระลึกความหลังด้วยการเมคเลิฟกับผมสักระยะจะดีกว่า”
“สารเลว!”
คราวนี้ลูฟร์ได้ยินเสียงตะโกนด่าอย่างชัดเจน
