Secretly Love4: เราลองมาคบกันดูไหม?

1450 คำ

ตอนนี้เราต่างแยกย้ายไปซื้อข้าวซื้อน้ำ ส่วนพวกกระทิงนั้นซื้อกันแล้วก่อนที่พวกฉันจะไป พอเดินออกมาจากโต๊ะพวกเพื่อนฉันก็ถามกันใหญ่ว่าไปเป็นเพื่อนกับกระทิงตอนไหน? ทั้งๆที่รู้จักมา 4 ปียังไม่เคยพูดกันเลยแถมเขายังไม่รู้จักฉันอีก “มึงจะตอบได้ยัง?” เมลมันเท้าเอวถามอย่างหงุดหงิดเมื่อฉันไม่ยอมตอบมันสักที “เห้อ~แค่ให้บุหรี่ตอนที่โดนข้าวสวยทิ้ง” สุดท้ายก็ต้องบอกไปเพราะรำคาญพวกมันถามไม่เลิกสักที “เป็นครั้งเลยนะที่ลิเคียวกล้าเข้าไปคุย” “เออ แต่ได้สถานะเพื่อนมา” “สำหรับกูตอนนี้สถานะไหนก็ได้แค่อยู่สายตาก็พอ” แค่ตอนนี้หนะนะเพราะไม่รู้ว่าในอนาคตฉันจะโลภมากกว่าหรือเปล่า... “พูดง่ายแต่ทำยากเว้ย!” “แยกกันไปซื้อข้าวแล้วเจอกันที่โต๊ะ” แก้วใสบอกจากนั้นเราก็แยกไปซื้อข้าวตามร้านที่ตัวเองต้องการฉันประพวกไม่สนใจรสชาติของอาหารขอแค่คนน้อยรอไม่นานก็พอ ฉันจึงเลือกเดินมาร้านริมๆที่ไม่ค่อยมีคนเท่าไร มันเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวเรือก็ดีเหมือนกันกินอะไรร้อนๆเผื่อตาจะสว่างขึ้น “เส้นหมี่ไม่ผักค่ะ” ฉันสั่งก๋วยเตี๋ยวไปรอไม่นานก็ได้ก๋วยเตี๋ยวมา ฉันปรุงและชิมเรียบร้อยก็ยกกลับไปนั่งโต๊ะ แต่มันทำให้รู้ว่าฉันเดินมาใกล้มากกกกกก “มึงไปซื้อนอกมหาลัยเหรอวะ?” พอมาถึงทุกคนก็กลับมานั่งหมดแล้ว พวกกระทิงก็กินกันเอบจะเสร็จแล้ว “เปล่า” ฉันนั่งที่ที่ว่างอยู่และมันตรงข้ามกับกระทิงพอดี “นานเกิ๊นนนนไหนได้อะไรมาแดก ก๋วยเตี๋ยว?” วุ้นมันยื่นหน้ามามองถ้วยก๋วยเตี๋ยวฉัน “ร้านนี้อร่อย?” กระทิงเลิกคิ้วถาม “ไม่รู้ดิ เห็นคนน้อยดี” ฉันตอบพร้อมตักก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก “มึงแดกแต่ก๋วยเตี๋ยว” เมลบ่น ที่จริงไม่รู้ทำไมตั้งแต่รู้ว่ากระทิงชอบคนที่ชื่อข้าวสวยฉันก็ไม่ค่อยอยากข้าวเท่าไหร่จะเรียกว่าพาลก็ได้มั้ง ถ้าเลือกได้ก็ก็อย่างอื่นไป “มึงก็รู้ว่ามันไม่ชอบข้าว เอ้อ! ไม่ชอบกินข้าว” ฉันรู้ว่ามันตั้งใจพูดผิดไอ้เพื่อนบ้า “ไม่เห็นซื้อน้ำ?” เมลมันถามฉัน “เออ ลืม” พอได้ก๋วยเตี๋ยวก็เดินมาเลยไม่ได้สนใจที่จะซื้อน้ำสักเท่าไหร่ “เอาของกูไปกินดิ!” กระทิงยื่นขวดน้ำเปล่าให้และมันมีร่องรอยการดื่มไปแล้ว เอ่อ แบบนี้มัน...-/- “เอ่อ มะไม่เป็นไรหรอก” ปฏิเสธไปก่อนแล้วกัน “แดกๆไปเถอะหรือรังเกียจ?” “มะไม่ใช่เอามาดิ” สุดท้ายก็ต้องยอมอยู่ดีมันไม่ใช่เรื่องง่ายนิที่จะได้กินน้ำขวดเดียวดับคนที่ชอบ “อะ” “กระทิง!” แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะรับน้ำมาก็มีคนเรียกกระทิงซะก่อนเลยชะงัด ส่วนคนที่เรียกก็คือข้าวสวย.. “ครับ?” เขาพูดเพราะแค่กับข้าวสวยเท่านั้น “ข้าวหิวน้ำอ่ะ นั่นน้ำกระทิงใช่ป่ะ?” “ใช่” “ขอดื่มหน่อยนะคอแห้งมากเลย” ข้าวสวยทำท่าพัดโบกความร้อนออกจากตัว “เอาไปดิ” อ่า น้ำที่ควรจะเป็นขอฉันแท้ๆ เหอะ! “อึกๆ” ฉันเลยหยิบน้ำของไอ้วุ้นมากินแทน “มึงอ่ะลีลา” เมลมันกระซิบข้างหูฉัน “...” ฉันยักไหล่ไม่สนใจ ถึงแม้จะเจ็บใจนิดๆก็เถอะ สองคนนั้นพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและฉันก็ได้แต่นั่งมองเขาสองคนสวีทหวานอยู่ตรงหน้าเห็นแล้วแม่โคตรอยากบุหรี่ ฉันเป็นพวกไม่สนใจใครเท่าไหร่อยากสูบก็สูบยอมรับเลยว่าส่วนหนึ่งที่ติดบุหรี่เพราะกระทิงไม่อยากให้มันเป็นข้ออ้าง แต่ครั้งแรกที่สูบเพราะรู้เขามีคนที่ชอบคือข้าวสวย และจากนั้นเวลาเห็นว่าสองคนอยู่ด้วยกันฉันจะหยิบบุหรี่ขึ้นสูบเสมอ “มึงจะสูบบุหรี่?ตรงนี้?” ไอ้วุ้นที่เห็นฉันหยิบซองบุหรี่ขึ้นมาก็ถามขึ้น “...” ฉันไม่ตอบแต่จุดบุหรี่เป็นคำตอบแทน “โทษนะแต่ไปสูบตรงอื่นได้ไหมข้าวสวยแพ้ควันบุหรี่” อ่า แพ้..คนที่แพ้คือฉันต่างหากโว้ยยยย! เพราะกระทิงมันไล่ฉันให้ไปสูบที่อื่นเหอะ! แค่คุยกันวันเดียวมึงอย่าสำคัญตัวดิลิเคียว! “โทษทีละกัน” พูดจบฉันก็ลุกขึ้นออกจากโต๊ะ พอหันหลังก็เจอกับคนที่น่ารำคาญที่สุดในจักรวาลนี้ “จะไปแล้วเหรอยัยลิเคียว?” ส้มโอมนุษย์ข้างบ้านที่น่ารำคาญที่สุดไม่ใช่แค่มันนะทั้งแม่ทั้งพี่ชายมันแม่งโคตรน่าเบื่อสุด! “เสือกอะไร?” ฉันถามกลับอย่างกวนๆ “เหอะ! เมื่อเช้าฉันเห็นแกพึ่งเข้าบ้านไปไหนมาเหรอจ๊ะหรือไปขายยยยที่ไหนมา?” เหอะๆบอกแล้วใครมีมันอยู่ใกล้บ้านโคตรซวยและนั้นคือบ้านฉันเองแหละ “แล้วไง?” ตอนนี้ทุกคนกำลังเพ่งเล็งมาทางฉัน ฉันเคยบอกหรือยังว่าคนในคณะไม่ค่อยชอบฉันเท่าไหร่เพราะเรื่องที่ส้มโอมันแต่งขึ้นและชอบมาแหวะเสียงดังในที่คนเยอะๆ ฉันเลยกลายเป็นคนเหี้ยๆในสายตาทุกคน แต่ฉันไม่เคยสนใจ ฟู่ว์~ ฉันพ่นควันบุหรี่ใส่หน้ามันก่อนจะทิ้งลงพื้นและเหยียบดับไฟแต่ที่จริงอยากเหยียบหน้ามันมากกว่า “แค่กๆมึงมาพ่นควันใส่หน้ากูทำไม!!?” มันดิ้นโวยวาย “รำคาญว่ะ! มึงบอกเห็นกูตอนเช้างั้นมึงก็พึ่งกลับมาจากขายเหมือนกันอ่ะดิ กูก็พึ่งเห็นสร้อยใหม่มึงเหมือนกันเมื่อคืนได้ราคาดีอ่อ?” ฉันแกล้งถามอย่างสงสัยไม่รู้หรอกว่าสร้อยมันเก่าหรือใหม่ “อีลิเคียว!” “อ้าวๆมึงมาหาเรื่องเพื่อนกูก่อนนะแล้วจะมาโวยวายอะไรจ๊ะ?” เมลมันถาม “ถ้าไม่มีอะไรทำก็ไปอ่านหนังสือบ้างนะจะโดนไล่ออกอยู่แล้วมึงอ่ะ” วุ้นไล่ “เสือกไรกับกู!?” ส้มโอมันถามลอยหน้าลอยตา “มึงไม่โดนไล่ออกหรอกส้มโอ..เพราะมึงเอากับอาจารย์เกือบทุกวิชา” ฉันเดินไปกระซิบข้างหูเพราะเรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้และฉันเองที่บังเอิญไปเจอมากลับตัว “นะนี่มึง!!” มันชี้หน้าฉันอย่างโมโหแต่แล้วไงไม่แคร์โว้ยยยไม่ใช่แม่! พอมันชี้หน้าเสร็จก็เดินออกไปเพราะมันกลัวว่าฉันจะบอกเรื่องเมื่อกี้กับทุกคน ส้มโดมันก็แค่คนที่ดีแต่ปากเท่านั้นไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก “เรื่องอะไรอ่ะ?” แก้วใสถามและมองฉันอย่างอยากรู้ “ไม่ใช่เรื่องของเด็ก” ฉันบอกยิ้มๆ “แก้วใสไม่ใช่เด็ก!” “เมื่อไหร่มันจะเลิกตามรังควานมึงว่ะ?” เมลบ่นอุบอิบ “ไม่รู้ดิ” “ลิเคียวเธอศัตรูเยอะเหมือนนะเนี่ย” ไผ่บอกฉัน “ไหนจะอาจารย์ไฉไล ไหนจะส้มโอดาวบริหารเธอมันสุดยอดดดด” ชินยอนิ้วโป้งสองนิ้วให้ฉัน “ลงตามด่าถึงคณะ” ใช่มันลงทุนเพราะบริหารกับวิศวะมันไกลกันมากกกกกแต่เพื่อที่จะหาเรื่องฉันแล้วมันยอมคิดดูว่ามันเกลียดฉันแค่ไหน? “มีเรื่องกันไม่ดีเลยนะ” กึก! แต่ระหว่างเรากำลังคุยกันข้าวสวยก็แทรกขึ้นมาเราทุกคนเลยหันไปมอง “เธอก็อย่าไปมีเรื่องแบบเขาล่ะ” กระทิงพูดแล้วจับหัวข้าวสวยโยกไปมาอย่างหยอกล้อ เห็นแล้วมันเจ็บนะไหนจะคำพูดอีกแต่จะแสดงเหี้ยอะไรออกไปไม่ได้เลยฉันต้องเก็บมันให้ดีที่สุด “เข้าไปใจแล้วน่า โอ๊ะ พี่คินมาแล้วไปก่อนนะ บาย~” ข้าวสวยจับมือของกระทิงออกจากหัวและไปหาแฟนของเธอ กระทิงมองตามเธอไปสุดสายตา ส่วนฉันเองก็มองเขาอยู่แบบนั้นเหมือนกัน เหอะ! ความสัมพันธ์อะไรว่ะ? “ไงง่อยเลยมึงเขาไปกับผัว” โอโซนล้อกระทิง “กูบอกแล้วให้เลิกๆ” ชินตบบ่ากระทิง “ถ้าง่ายขนาดนั้นกูทำไปแล้ว” แววตาที่ส่องความเจ็บปวดนั้นออกมาฉันไม่อยากที่จะเห็นมันเลยสักนิด “งั้นมาคบไหม?” ฉัน... ถามอะไรออกไปว่ะ? นี่มึงกำลังหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บนะเว้ย! ลิเคียว!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more