14
1089 คำ
14
“ปล่อยฉันไปเถอะ” เธอพยายามพูดหลังจากที่ปากได้รับอิสระ ทว่าน้ำเสียงที่เปล่งออกไปนั้นเบาแสนเบาจนเขาที่มัวเมาอยู่กับยอดอกแสนสวยไม่ได้ยินวลีที่อ้อนวอนนั้น มายาสั่นไปทั่วร่างยามที่เขากลืนหายยอดอกผลุบเข้าไปในอุ้งปากที่อุ่นร้อน ไล้เลียยอดอกนั้นด้วยปลายลิ้นหนาตวัดพัดผ่าน จนร่างทั้งร่างสะดุ้งเฮือก สั่นสะท้านต้อนรับความสยิวซ่าน มือที่เคยทุบไปตามร่างกายแกร่งแปรเปลี่ยนเป็นลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของเขา ทว่าในใจกำลังคิดหาทางหนีรอด แม้ว่าความคิดนั้นจะมีอยู่เพียงน้อยนิดก็ตาม ในที่สุดเธอมองเห็นสิ่งหนึ่งที่อาจจะทำให้เธอได้รับอิสระ
“โป๊ก...” เสียงของบางอย่างกระทบกับศีรษะของเขาอย่างแรง ภาคย์ไม่ทันได้ตั้งตัวเพราะมัวแต่จมดิ่งอยู่กับทรวงอกที่หอมหวาน ภาคย์นำมือมากุมศีรษะ เขารู้สึกมึนเป็นอย่างมาก อารมณ์ปรารถนามลายหายไปสิ้น ลุกขึ้นนั่งบนเตียงเป็นโอกาสให้มายาได้มีหนทางหนีอีกครั้ง มายารีบวิ่งไปคว้าเสื้อคลุมสีขาวมาปิดทับร่างกาย ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องนั้นทันที โดยที่ภาคย์ไม่ขยับตามร่างน้อยที่วิ่งออกไปเลยแม้แต่ก้าวเดียว กลับหยิบโทรศัพท์ที่อยู่หัวเตียงขึ้นมา กดหมายเลขปลายทางที่ต้องการ สนทนากับคู่สายประมาณสองนาที จึงวางลงล้มตัวลงนอนที่เตียงนุ่มเพื่อรออะไรบางอย่าง...รอให้เธอเดินกลับมาหาเขาและยอมเขาด้วยความเต็มใจ
มายาวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตหนทางที่มืดมิดไม่ได้ทำให้หญิงสาวหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย เท้าบางยังคงออกแรงวิ่งและวิ่งอย่างไม่ยอมหยุด สิ่งเดียวที่เธอคิดออกคือหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะเดินออกไปสู่อิสรภาพที่หญิงสาวต้องการ หลงลืมคำขู่บางอย่างที่เขาเคยพูดไว้จนสิ้น แสงไฟที่มากจากไฟฉายหลายสิบดวงที่มายามองเห็น ทำให้เธอวิ่งไปยังทิศทางนี้เพื่อขอความช่วยเหลือ เพราะคนเหล่านั้นอาจจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายของเธอในค่ำคืนนี้
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย พาฉันออกไปจากที่นี่ที” มายาเอ่ยบอกกับชายคนหนึ่งในจำนวนชายนับสิบคนที่เดินเข้ามาหาตน ในใจหวังว่าเขาจะช่วยเหลือเธอตามที่ร้องขอ
“พาไปไหนจ๊ะน้องสาวไปสวรรค์หรือไปนรกดีล่ะสาวสวย” อีกฝ่ายพูดเสียงกลั้วหัวเราะ ใจของมายาเริ่มไม่ดี นี่เธอหนีเสือปะจระเข้หรือนี่ มายาก้าวถอยหลังหนีชายเหล่านั้นที่เดินเข้ามาหาตน
“พ่อเลี้ยงบอกว่าคุณอยากนอนเป็นเพื่อนพวกผม ก็เลยวิ่งลงมาหา เห็นทีคุณจะไม่ได้นอนทั้งคืนแน่ เพราะคนงานในไร่มีผู้ชายเกือบสามสิบคน แต่ละคนกลัดมันทั้งนั้น ถ้าอยากนอนกับพวกผมก็ก้าวเข้ามา และอย่าคิดหนีไปที่อื่นเลย เพราะว่าที่นี่ไม่มีทางหนีสำหรับคุณ ข้ามเขตป่าด้านหลังจะเป็นส่องโจร ถ้าคุณรุกล้ำเข้าไปในเขตของพวกมัน รับรองคุณไม่ได้ผุดได้เกิดแน่ ไอ้พวกนั้นมันทั้งป่าเถื่อน หยาบโลน ไม่สนใจเสียงร้องอ้อนวอนของคุณหรอก เลือกเอานะคุณจะกลับไปหาพ่อเลี้ยงหรือจะมากับพวกผม”
มายาแทบหยุดหายใจคำพูดของอีกฝ่ายข่มขู่กันชัดๆ แต่ก็น่าจะจริงอย่างที่ชายคนนี้พูด เธอไม่รู้จักที่นี่เลยแม้แต่น้อย เบื้องหน้าเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจี ด้านหลังกลับเป็นป่ารกครึ้ม
และคำพูดของชายที่ตนไม่รู้จักทำให้ทางเลือกของเธอแทบไม่เหลือเลย มายาจะเลือกทางไหนได้เล่าก็ต้องกลับไปหาคนที่เพิ่งหนีมาด้วยความจำยอม เธอเสมือนคนจนตรอกที่หาทางออกไม่ได้ ทุกอย่างมันถูกตีกรอบไว้หมด
“ว่าไงจ้ะน้องคนสวย จะอยู่กับพวกพี่ไหมจ้ะ ถ้าอยู่ก็เดินมาเลย” ชายอีกคนพูดขึ้น มายาไม่รอให้ชายคนใดถามคำถามนี้อีก เธอหมุนตัววิ่งกลับไปยังบ้านหลังใหญ่ทันที เพราะภาพที่เธอเห็นกำลังทำให้ประสาทของมายาเสีย ชายหลายคนเริ่มถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น คล้ายกำลังเตรียมพร้อมสำหรับการปลดปล่อยความกลัดมันของตัวเอง
เธอกลับไปหาภาคย์ยังจะดีเสียกว่า...
“กลับกันได้แล้ว” ภูมิหัวหน้าคนงานเอ่ยบอกลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“แหม!! คนนี้สวยจริงๆ เลยนะพี่ ขนาดมองในที่มืดยังสวยขนาดนี้ มองในที่สว่างจะสวยขนาดไหน เห็นแล้วเสียดายจัง พ่อเลี้ยงน่าจะโยนมาให้พวกเราฟาดก่อนจะทิ้งก็ดีเนอะพี่ภูมิ” เหม่งลูกน้องจอมทะเล้นพูดพรางจ้องแผ่นหลังของมายาที่วิ่งห่างออกไป ด้วยสายตาที่ชื่นชมในความสวย
“พูดมากจริงมึง อย่าพูดให้พ่อเลี้ยงได้ยินนะ มีหวังแกตายหมกไร่กาแฟแน่ กลับกันได้แล้วไปหาลูกเมียแกโน่น เดี๋ยวฉันจะไปบอกคำฝายว่าแกคิดจะเขมือบผู้หญิงของนาย” ภูมิข่มขู่อีกฝ่าย ได้ผลเหม่งหน้าซีดทันที เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยถึงนางยักษ์ขมูขีของเขา ที่มีความดุและหึงอยู่ในระดับสูงสุด ถ้ารู้ว่าเขาเอ่ยชมหญิงอื่นมีหวังหูยานไปถึงปลายเท้าแน่ ดีไม่ได้หัวแตกอีกต่างหาก แค่คิดเหม่งก็สยองแล้ว
“อย่านะพี่ภูมิ ผมแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง ให้คำฝายรู้ไม่ได้นะรีบรองหัวผมแตกแน่เลย” ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นหัวเราะเสียงดังลั่น เมื่อเห็นอาการกลัวเมียอย่างออกนอกหน้าของเหม่ง
“เออ...ไม่บอกก็ได้ แต่ที่หลังอย่าพูดแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นเรื่องทุกอย่างที่ฉันรู้มา จะถึงหูของคำฝายแน่นอน งานนี้ไอ้เหม่ง...แกเตรียมตัวกินโจ๊กได้เลย เพราะแกต้องไปนอนโรงพยาบาลอย่างไม่มีกำหนด”
“ครับ...เข้าใจแล้วครับ” พวกเขาเหล่านั้นต่างพากันเดินกลับไปที่บ้านพักของตนเอง ภูมิหันมามองร่างบางที่หายเข้าไปในบ้านด้วยความรู้สึกสงสาร รู้ดีกว่าต่อจากนี้ไปเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง
- ผู้เขียน
