12
1136 คำ
12
โชคชัยกลับไปที่ห้องพักเดิมของตนเองทันที ครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่จะมาเหยียบที่นี่ เนื่องจากเขาลาออกจากบ่อนของนุชาแล้ว มีความตั้งใจว่าจะกลับไปกระบี่ไปตั้งหลักที่บ้านสักพัก แล้วค่อยคิดว่าจะทำอะไรต่อ โดยไม่นึกถึงจิตใจของมายาเลยว่าจะเป็นอย่างไร
“โชคจะไปไหนเหรอ” มายาเอ่ยถามเมื่อเห็นโชคชัยเดินถือกระเป๋าออกมาจากห้องพัก กำลังจะเดินออกไปจากตัวบ้าน
“โชคจะไปธุระในเมืองมืดๆ ถึงจะกลับ ยาอยู่ที่นี่นะ” โชคชัยปดคำโต
“ไปธุระในเมืองทำไมต้องเอากระเป๋าไปด้วยล่ะ”
“จะเอาของที่อยู่ในกระเป๋าไปให้เขานะ คุณภาคย์เข้าใช้ให้ไปทำ โชคไปก่อนนะ” มายายิ้มรับคำพูดของคนรัก โดยไม่รู้เลยว่าในกระเป๋าใบนั้นไม่ได้มีของอย่างที่โชคชัยพูด สิ่งของที่อยู่ในนั้นคือเสื้อผ้าของเขาทั้งสิ้น
มายากลับมาที่ห้องของตนเองหลังจากที่ยืนส่งคนรักหน้าประตู มือเล็กหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดนอนก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เดินลงไปชั้นล่างของบ้านเพื่อที่จะอาบน้ำในห้องน้ำด้านล่าง เพราะเธอกลัวว่าระหว่างที่ใช้ห้องน้ำที่อยู่ชั้นบนนั้น ประตูห้องน้ำที่อยู่อีกห้องจะเปิดผลัวะออกมา มายาจึงใช้บริการห้องน้ำที่อยู่ด้านล่างแทนสบายใจที่สุด พอจัดการขำระร่างกายของตนเองเสร็จ เท้าเล็กก็นำพาร่างสวยกลับสู่ห้องพักของตนเอง
แต่พอร่างสวมส่วนเข้ามานห้องดวงตาคู่งามเบิกโพรง อาการตกใจเข้ามาเยือนในความรู้สึก เมื่อเห็นร่างของภาคย์ยืนรับลมโชยเย็นๆ อยู่ริมหน้าต่าง สาเหตุที่ทำให้เธอตื่นตกใจคือ ร่างกายของเขามีเพียงผ้าขนหนูพันกายท่อนล่างเท่านั้น เท้าบางแทบก้าวไม่ออกพร้อมกับคำถามหลายคำถามที่วนเวียนในหัว
เขามายืนอยู่ในห้องนี้ได้อย่างไร หรือจะเข้ามาที่ประตูในห้องน้ำ และที่สำคัญเขาเข้ามาในห้องของเธอทำไม หากจะมาพูดคุยก็น่าจะให้คนมาเรียกไปคุยข้างล่างมากกว่า เธอเริ่มเห็นความไม่ชอบมาพากล ความหาดหวั่น ความกลัวแน่นตื้นในจิตใจ มือนุ่มกระชับผ้าขนหนูที่คลุมไหล่ไว้แน่น ตอนนี้เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ไม่เหมาะจะอยู่ตามลำพังกับคนที่ไม่คุ้นเคย
“เอ่อ...คุณภาคย์มีธุระอะไรกับยาหรือเปล่าคะ” มายากลั้นใจถาม ภาคย์หันมาผู้ถามอย่างช้าๆ ปฏิกิริยาของมายาเปลี่ยนไปทันที ร่างกายของเธอแทบจะก้าวไปไหนไม่ได้ หัวใจเต้นแรงจับจังหวะไม่ถูก ร่างกายของเขาสูงใหญ่ สูงกว่าโชคชัยคนรักของเธอเสียอีก ความกำยำและบึกบึนของแผงอกที่เธอเห็น ทำให้สาวเจ้าแทบจะเป็นลม
ภาคย์มีสรีระที่สวยงามน่าหลงใหล ไหล่กว้าง ท่อนแขนแข็งแรงมีกล้ามขึ้นเป็นมัดๆ พองาม เขาก้าวเดินมาหาร่างงามอย่างเนิบช้า มายาอยากจะเดินหนีออกไปจากห้อง ทว่าขาทั้งสองข้างกลับยืนนิ่ง เหมือนรอคอยให้เขาเดินเข้ามาหา
“มีสิ ถ้าไม่มีคงไม่เข้ามา” เขามายืนหยุดตรงหน้าเธอตั้งแต่เมื่อไหร่หญิงสาวไม่อาจรู้ได้ ดูเหมือนว่าสติของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หากแต่เสียงใหญ่ที่ดังกังวาน นั่นแหละที่ทำให้มายารู้ว่าเขายืนอยู่ใกล้เธอมาก...มากขนาดได้รับรู้ไออุ่นจากลมหายใจของเขาที่กระทบตรงหน้าผากของตัวเอง เวลายืนคู่กับเขาเธอเปรียบเสมือนเด็กไปเลย
มายาเดินอ้อมร่างหนาอย่างสุภาพ หากแต่เธอเดินหลีกหนีไปได้เพียงสองก้าวเท่านั้น ภาคย์ตวัดร่างบางไว้ในอ้อมแขนอย่างอดใจไม่อยู่ กลิ่นกายสาวที่หอมคละคลุ้งกับกลิ่นครีมอาบน้ำ ช่างหอมกว่าหญิงสาวคนก่อนๆ ของเขามากนัก หอมจนเขาอดใจไม่อยู่
“ปล่อยคะ...ปล่อยนะ” มายาตกใจเป็นที่สุด เมื่อลำแขนที่มีพละกำลังเหลือล้นรัดร่างของเธอไว้แน่น หญิงสาวพยายามดิ้นรน ใช้มือหยิกไปที่ผิวเนื้อที่ท่อนแขน แต่ว่าดูเหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้านใดๆ เลย ยกลำตัวของเธอขึ้นสูง ก้าวเดินไปที่เตียงก่อนจะโยนเธอลงไปนอนอยู่บนเตียง ก่อนที่จะใช้ร่างกายที่สมบูรณ์แบบของเขา ปิดกั้นความเป็นเสรีที่เธออยากจะได้ทันควัน
“คุณภาคย์...ปล่อยยานะ ยาเป็นแฟนน้องชายคุณนะ ปล่อยนะ” ภาคย์อยากจะหัวเราะกับวาจาที่ได้ยิน แสดงว่าโชคชัยหลอกหญิงสาวคนนี้ว่าเขาเป็นพี่...แล้วพี่คนไหนที่จะใช้ผู้หญิงร่วมกับน้องชาย
“ปล่อยเหรอ...ปล่อยแน่แต่หลังจากที่ฉันสนุกกับเธอก่อนนะ” หญิงสาวอ้าปากค้างคำว่า สนุก ที่เขาพูด มีหรือที่เธอจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร ทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับเธอด้วย เขาจึงฉวยโอกาสนี้ประกบจูบปากของมายาทันที ดวงตาสวยซึ้งเบิกกว้างหลังจากที่ชายตรงหน้าขโมยจูบแรกของหญิงสาวไปอย่างจาบจ้วง ปลายลิ้นหนาอุ่นกระหวัดต้อนลิ้นนุ่มแลกรัดอย่างชำนาญ ส่งผลให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหว วาบหวิวอย่างบอกไม่ถูก คล้ายกับเลือดลมในร่างกายมันถูกสูบฉีด เสียดสีกันไปมาจนเกิดกระแสบางอย่างไหลเวียนเข้ามาในร่างกาย
โพรงปากของเธอช่างหอมและหวานเหลือเกิน หวานกว่าอร่อยกว่าหญิงสาวที่ผ่านมามากมายนัก เรือนร่างนุ่มนิ่มน่าสัมผัสกำลังตื่นกลัวสั่นเล็กน้อย ยามที่เขาใช้ฝ่ามือลูบไล้ไปมา ผ่านชุดนอนบางเบาของเธอ มายาดิ้นรนหนีใช้มือทุบไปที่หลังของเขาจนเกิดเสียงดังอึก แรงต้านทานเริ่มลดระดับลงเมื่อปลายลิ้นกวาดต้อนร่างบางให้จนมุม เคลิ้มไปกับสัมผัสที่แสนเสน่หาของเขาได้อย่างไม่ยาก
‘มายาสมชื่อจริงๆ’ เขาค่อนขอดในใจ นึกถึงคำพูดของโชคชัยที่ทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องทำงาน ‘อย่าลืมที่ผมบอกนะครับ ยาเขาชอบทำเหมือนกับว่าตัวเองไม่เต็มใจเวลาหลับนอน เขาจะสู้ดิ้นรนไม่ยอมให้ทำอะไรง่ายๆ แต่ผมก็ว่ามันสนุกไปอีกแบบหนึ่ง พ่อเลี้ยงลองดูแล้วจะติดใจ’ เขาจึงเอ่ยชมในใจกับท่าทางของเธอที่สมจริงมาก
- ผู้เขียน
