ตอนที่ไม่มีชื่อ
1065 คำ
10
“อย่ามาว่าคุณแสงจันทร์นะ ผู้หญิงคนอื่นเป็นได้แค่ของเล่น นางบำเรอเท่านั้นแหละ แต่คุณแสงจันทร์ไม่ใช่ ถ้าพูดถึงคุณแสงจันทร์ในทางที่ไม่ดีอีก ฉันจะไปฟ้องคุณแสงจันทร์ ให้เธอมาฉีกอกแกนังบัวเผื่อน” ชบาท้าวเอวต่อว่าต่อขานบัวเผื่อน ที่ยืนทำหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อน ถ้าเธอกลังคงไม่พูดประโยคนั้นออกมา ลองมาแหยมกับเธอมากๆ ระวังจะเจอฤทธิ์บัวเผื่อนแน่นอน
“ขี่ม้าสามศอกไปบอกเลยไป กล้าๆ มาหน่อยถ้าไม่กลัวเจอฝ่ามือสลาตันของฉัน ก็มาเลย ไม่กลัวอยู่แล้ว แม่จะตบให้คว่ำทั้งนายทั้งบ่าวเลย” ชบาได้แต่ทำท่าทางฮึดฮัด สะบัดหน้าเดินออกไปจากห้องครัว ชบารู้จักบัวเผื่อนพูดจริงทำจริง จะไม่ทำใครก่อนหากไม่มีใครมารังแก ไม่เหมือนเธอที่ดีแต่เห่า งานนี้ต้องให้แสงจันทร์จัดการ เพราะผู้หญิงทุกคนของเจ้านายหนุ่ม อยู่ได้ไม่เกินสามวัน ด้วยเหตุผลสองข้อ พ่อเลี้ยงเบื่อกับถูกแสงจันทร์เล่นงานและไล่ตะเพิดกลับบ้านไป
มายาเดินลงมาจากชั้นบนในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา สายตาสอดส่ายหาร่างของโชคชัย เพราะเธออยากไปกราบสวัสดีบิดาและมารดา รวมถึงทำความรู้จักกับครอบครัวของคนรักตามความตั้งใจ ทว่าร่างของคนที่มายาต้องการหาไม่ได้อยู่ละแวกนี้ สาวแสนสวยจึงเดินสำรวจไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงห้องครัว มองเห็นบัวเผื่อนกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารกลางวัน มายาจึงอาสาช่วยเป็นลูกมือ
“ไม่ต้องหรอกค่ะ บัวเผื่อนทำเองได้ค่ะ พ่อเลี้ยงมาเห็นคงไม่ชอบใจที่เห็นผู้หญิงของนายมาวุ่นวายในห้องนี้”
มายาไม่ชอบใจนักที่บัวเผื่อนบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงของนาย คำๆ นี้ไม่น่าจะใช้กับเธอ เพราะคำนี้มีความหมายเพียงอย่างเดียวคือ เป็นนางบำเรอหรือคู่ขา แต่เธอไม่ใช้ผู้หญิงของใคร มายากำลังจะท้วงคำพูดของบัวเผื่อนทว่าเสียงของโชคชัยดังขึ้นมาเสียก่อน
“บัวเผื่อนหาอะไรให้กินหน่อยสิ หิวจะตายแล้ว รอข้างนอกนะ” โชคชัยพูดจบ หมุนตัวเดินไปข้างนอกทันที ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจมายาเลยแม้แต่น้อย มายาจึงเดินตามร่างของโชคชัยไปติดๆ เพื่อถามเรื่องที่คาใจ
“โชค...พายาไปไหว้คุณพ่อคุณแม่ของโชคสิ ยามาถึงแล้วไม่ไปไหว้เจ้าของบ้านมันก็ดูน่าเกลียดนะ” มายาพูดจาอ่อนหวาน โชคชัยมีสีหน้าลุกลี้ลุกลนทันที แสร้งทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดกลบเกลื่อนเรื่องราวบางอย่าง ที่ยังไม่สามารถพูดได้ในตอนนี้
“คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่หรอก กลับใต้ไปแล้ว”
“อ้าว!!...โชคบอกว่าคุณพ่อคุณแม่มาที่เชียงรายไม่ใช่เหรอ มาซื้อไร่กาแฟ แล้วทำไมถึงกลับไปใต้ล่ะ อย่างนี้ก็สวนทางกันนะสิ” มายาถามด้วยความสงสัย คำพูดของเมื่อวานกับวันนี้ดูขัดแย้งกันมาก
“ก็พ่อกับแม่ของโชคเขาทำสัญญาซื้อขายเสร็จแล้วนี่ ขี้เกียจอยู่ที่นี่เพราะยังไม่ชินกับอากาศ ก็เลยเดินทางกลับกระบี่ ให้โชคอยู่ที่นี่ดูแลแทนท่านไปก่อน” โชคชัยหาข้ออ้างได้สำเร็จ ดูเหมือนว่ามายาจะเชื่อคำพูดของโชคชัยอีกแล้ว หากแต่มีคำถามใหม่มาสะกิดต่อมหงุดหงิดของเขาอีกครั้ง
“โชค...พ่อเลี้ยงที่บัวเผื่อนพูดถึงนี่คือใครเหรอ เมื่อกี้ยาจะเข้าไปช่วยบัวเผื่อนทำอาหาร แต่ว่าบัวเผื่อนไม่ยอมบอกว่า ‘พ่อเลี้ยงมาเห็นคงไม่ชอบใจที่เห็นผู้หญิงของนายมาวุ่นวายในห้องนี้’ ยาไม่เข้าใจ มันหมายความว่ายังไง ในเมื่อโชคบอกว่าคุณพ่อกลับไปใต้แล้ว แล้วพ่อเลี้ยงที่ว่านี้คือใคร” คำถามของมายาทำให้โชคชัยชะงักค้าง ไม่นึกว่ามายาเกิดจะมาฉลาดเอาตอนนี้ เขาจะทำให้แผนที่วางไว้สะดุดไม่ได้ เพราะเท่ากับว่าหนี้สินของเขาทั้งหมดจะไม่กลายเป็นศูนย์
“หมายถึงพี่ชายของโชคเอง ส่วนคำพูดของบัวเผื่อนอย่าไปสนใจเลย มันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ” คำตอบของคนรักยังไม่ได้ทำให้มายาคลายความสงสัยเลยแม้แต่น้อย
“โชคไม่มีพี่ชายไม่ใช่เหรอ มีแต่น้องสาว แล้วพี่ชายคนนี้เป็นใครล่ะ” โชคชัยแทบจะกัดลิ้นตายกับคำถามแต่ละประโยคของมายา แต่คนอย่างเขามีหรือที่จะถูกผู้หญิงอ่อนหัดอย่างมายาต้อนจนมุมไม่มีทาง
“ลูกพี่ลูกน้องน่ะ เจ้าของเงินเกินครึ่งหนึ่งที่พ่อกับแม่โชคซื้อไร่กาแฟนี้ เราตกลงกันว่าจะให้ลูกพี่ลูกน้องคนนี้เป็นพ่อเลี้ยงของที่นี่ เพราะว่าเขาคนนี้เคยเป็นลูกน้องเก่าของเจ้าของเดิมไง มีความสนิทสนมกับที่นี่และทุกคน รวมทั้งงานต่างๆ ในไร่กาแฟ และก็สวนดอกไม้ด้วย มีอะไรจะถามอีกมั้ยตอบคำถามมากพลังงานมันก็เสียมากนะครับ ยิ่งหิวๆ อยู่ด้วย...มากินข้าวกันดีกว่านะ เดี๋ยวโชคจะพายาไปเที่ยวไร่”
บัวเผื่อนนำอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะนอกบ้าน ทำให้การสนทนาของทั้งสองยุติลง รับประทานอาหารพร้อมกับพูดคุยกันอย่างออกรส เขาจำต้องทำทุกอย่างเพื่อที่ให้มายาตายใจและเชื่อในสิ่งที่เขาพูดและทำ ไม่ว่าจะแสดงออกมาให้หญิงสาวได้เห็นว่า ไร่นี้เขารู้จักทุกซอกทุกมุม ราวกับว่าคุ้นเคยกับที่นี่ มาที่ไร่แห่งนี้บ่อยครั้ง แน่นอนมายาจะต้องถามว่าทำไมเขารู้จักที่นี่มาก ทั้งๆ ที่เพิ่งตกลงซื้อไร่แห่งนี้แค่ไม่กี่วัน หากแต่คำตอบที่ได้คือ พ่อเลี้ยงที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขาทำงานอยู่ที่นี่มานับสิบปี มีหรือที่เขาจะไม่เคยมาเที่ยวที่นี่ มายาจึงหมดความสงสัย เที่ยวชมไร่โดยมีไกด์ที่ชื่อ โชคชัย เดินชมความสวยงามและธรรมชาติรอบด้านอย่างมีความสุข โดยไม่รู้ว่าค่ำนี้ความทุกข์กำลังจะมาเยือน
- ผู้เขียน
