บทที่ 33 คำเตือนจากเจ้าอาวาส
เวลาเพียงชั่วครู่ ยาวนานเหมือนเป็นชั่วยาม ไป๋ลี่เฟยใกล้ที่จะอดทนกับคำขู่ที่ตนไม่คิดจะดันไปให้สุดทางได้ไหวอีกต่อไป แต่สุดท้ายไป๋มู่ชางก็ยอมใจอ่อน “ช่างชางพาน้องเจ้าไปซะ กลับมาให้ทันก่อนยามโหย่ว”
ลี่เฟยที่ได้ยินคำอนุญาตวิ่งออกมาอาเจียนอยู่หลังพุ่มไม้ “โฮก มีสิทธิ์ลงโทษหรือ ข้า โฮก มิใช่สัตว์เลี้ยงเสียหน่อย”
ทำกันมาเป็นปกติ หากปกติจริง คู่ชายาที่เป็นพี่น้องจะถูกนินทาว่าร้ายหรือ!
“โถ่…คุณหนูของบ่าว” จูจูลูบหลังให้นายของตนอย่างสะเทือนใจ ส่วนไป๋ช่างชางและจ้าวโจวเฉิงที่ไม่อาจเข้าไป ได้แต่ยืนมองด้วยใจที่ไม่เป็นสุข
“ช่างชาง หากข้าอยากดูแลนาง เจ้าจะขัดขวางหรือไม่”
“หากนั่นเป็นทางเดียวที่จะทำให้เฟยเฟยน้อยหลุดพ้นจากองค์ชายสาม ข้ามิขัดข้องเลย” ไป๋ช่างชางพยักหน้า
.
.
.
แสงแดดจัดจ้านไม่อาจทำให้ผู้คนที่อยู่ในอารามร้อนรุ่มได้ ด้วยว่าภายในวัดประจำเมืองหลวงแห่งนี้มีต้น
