บทที่ 26 องค์ชายเชื้อสายชนเผ่า
“หากเท่ากันก็ไม่มีใครได้ผลึกธาตุใช่หรือไม่” ศิษย์ผู้หนึ่งถามออกมา
“แย่จริง…ข้าไม่อาจทำให้ทุกคนผิดหวังได้ เช่นนั้น…” ไป๋ลี่เฟยกล่าวจบก็เอียงหน้า นางหันไปจดจ้องเสิ่นหรงฮวาที่มีแววตาไหววูบ “ขออภัย” สิ้นคำของลี่เฟย ปราณน้ำเงินก็เข้มข้นขึ้น จนทุกคนต่างยอมรับว่าเป็นขั้นกลางปรากฏขึ้น
“สำเร็จแล้วลี่เฟยน้องข้า” ไป๋ช่างชางที่กลัดกลุ้มเรื่องระดับของลี่เฟยมานาน เมื่อเห็นปราณน้ำเงินกลางก็กระโดดจนตัวลอย“น้ำเงินขั้นกลาง ดูไว้! เก่งที่สุดน้องข้า”
เสียงแสดงความยินดีดังคลอไปกับเสียงกรีดร้องไม่พอใจของหรงฮวา “ไม่จริงๆๆ ตำลึงของข้าได้หมดลงแน่! ไม่จริง นังลี่เฟย เจ้าคดโกงหรือไม่!!”
เสียงนั้นดังลั่นจนซินหยานเลือกที่จะดึงสหายออกไปจากลานวัดระดับ เพื่อหนีสายตาตำหนิของผู้คนรอบข้าง
เมื่อกลุ่มของลี่เฟยที่เห็นว่า ไหนๆ ก็ได้มาที่ลานแล้ว จึงถือโอกาสต่อแถววัดปราณ ทำให้จิตใจของไป๋ลี่เ
