“ไม่ละค่ะ” บทสนทนาที่แสนจะสั้นได้จบลง ก่อนที่หญิงสาวจะเปิดประตูแล้วเดินจากไป ทิ้งให้แม่เลี้ยงของตัวเองมองตามด้วยความเสียใจ
หญิงสาวกดลิฟต์โดยสารชั้นที่ตัวเองต้องการก่อนจะย้อนความคิดเข้าไปในอดีตอันเจ็บปวด ทำไมบิดาของเธอถึงไม่รักมารดาแค่คนเดียว เห็นหน้านางมนทิราแล้วเธอก็เจ็บแทนมารดาทุกครั้ง แม้ว่าวันเวลาจะสอนให้เธอเติบใหญ่ขึ้น แต่หัวใจก็ยังไม่อยากยอมรับความจริงเรื่องนี้
นางอินทิราเองก็รู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างไปจากสองพ่อลูก เพราะแอบรักคนมีเจ้าของมานานแสนนาน กระทั่งวันที่เขาไม่มีพันธะผูกพันจึงได้กล้าเผยความรู้สึกของตัวเองออกมา ในวันที่เขาอ่อนแอและเสียใจจากการสูญเสียคนที่รักไป นางมนทิราก็คอยดูแลอยู่เคียงข้าง แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าความรักของเธอมันจะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกคู่นี้ดูห่างเหินกันได้เพียงนี้ ด้วยวัยที่ห่างกันค่อนข้างมาก คนอื่นมักคิดว่าเธอต้องการเงินจึงยอมพลีกายให้หนุ่มแก่อย่างนายสกลวัฒ
