ตอนที่ 1
1945 คำ
ภายในคอนโดหรูหญิงสาวบอบบางนอนเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่มหนาสีขาวนอนตะแคงหลับอย่างอบอุ่นโดยที่มีอีกคนนอนกอดจากด้านหลังซุกใบหน้าเข้ากลุ่มผมสีบรอนซ์หอมกรุ่นอย่างอ่อนเพลียเช่นกัน อากาศค่อนข้างเย็นเพราะแอร์ปรับอากาศตั้งอุณหภูมิไว้ถึง 20 องศาทำให้กอดแน่นมากขึ้น
เปลือกตากลมโตลืมขึ้นอย่างเมื่อยล้าครั่นจะบิดตัวไปมากลับปวดระบมไปหมด แสงแดดส่องสว่างทะลุม่านสีขาวจนแสบตา เอ๊ะ! ห้องก็ทำไมหรูจัง อาการปวดหัวแทรกซึมเข้ามาอย่างรวดเร็วพอๆกับอาการคลื่นไส้คล้ายจะอาเจียนแต่ก็ไม่มีแรงเลย ทำไมอุ่นจัง? ดวงตากลมเบิกโตขึ้นเมื่อได้คำตอบจนอ้าปากค้างไม่คิดว่าจะมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น
“กรี๊ด….” ไอ้บ้านี่มันใคร!?
“อื้ม…ตื่นมาโวยวายอะไรโรซี่?” ปอร์เช่ยิ้มอ่อนมองเมียหมาดๆร้องลั่นออกมาคงไม่ใช่เพราะความดีใจหรอกใช่ไหม
เขาขยับตัวนั่งแต่ยังไม่ทันพูดอธิบายอะไรออกไปฝ่ามือหนักกระแทกเข้าเต็มหน้าแล้วก็ตามมารั่วๆเลยทำได้เพียงยกมือปัดป้องปล่อยให้เธอโวยวายตามใจ
เผี้ยะๆๆๆ…
“โรซี่หยุด!!” โมโหแล้วนะเว้ยเด็กบ้า!!
“เฮียมันเลว!!” เธอผลักเขาออกรีบดึงผ้าห่มมาห่อตัวจะไปเข้าห้องน้ำแต่กลับถูกผู้ชายเลวดึงเข้าไปนอนกอดแทน
“จะหนีเฮียไปไหน…หื้ม?” เขาเอียงคอถามยิ้มมุมปากสบตาที่ใกล้จะร้องไห้เต็มทน!
‘โรซี่’ สาวน้อยอายุ 20 ปีที่เขาหมายตาไว้ตั้งแต่ปีที่แล้วแต่ยังไม่มีโอกาสสานความสัมพันธ์อะไรสักนิด เขาเฝ้ามองเฝ้าตามเธอทุกที่ทุกเวลาจนแทบจะเป็นสตอล์คเกอร์แล้ว เขาไม่ได้โรคจิตแค่ตื้อ แค่อยากรู้จัก แค่ชอบ แค่อยากเอาก็เท่านั้นเองแต่ว่าเธอไม่เคยยอมแล้วยังดื้ออีกแต่ทุกอย่างมันง่ายขึ้นเมื่อคืนเธอเมา
เมื่อคืนมีจัดวันเกิดเพื่อนของเธอเองแต่บังเอิญว่าเป็นผับเพื่อนของเขาทุกอย่างมันง่ายขึ้นมาก
เธอเมาแต่เขาโคตรตั้งใจ!!
เขาชื่อ ‘ปอร์เช่’ อายุ 27 ปีเป็นรองประธานบริษัทขนส่งใหญ่ข้ามชาติ เขาเจ้าชู้และแน่นอนว่าโรซี่คงจะหยุดเขาไม่ได้แน่
เขารักเธอนะแต่ว่าบางอย่างมันทำให้ไม่ได้จริงๆแล้วมันกลับบ้ามากขึ้นตรงที่ไม่ยอมให้เธอห่างจากตัวเหมือนกัน เลือดบริสุทธิ์ของเธอมีค่านะเขาถึงได้หวงมากขึ้นแบบนี้แล้วยังอยากจะเอาเธอมานอนกกกอดคนเดียวด้วย โรซี่ไม่เคยชอบหรือรักเขาเลยสักนิดเดียวเธอเอาแต่หนีแล้วก็หนีเสมอมา
คนตามหามันจะบ้าตายเธอจะไปรู้อะไรเล่า
แล้วที่สำคัญเขาแตกในใส่เธอด้วย!!
หลังจากเกิดเหตุการณ์แสนอัปยศครั้งนั้นเธอหนีหน้าจากเพื่อนทุกคนมานั่งเรียนตั้งใจให้จบแล้วจะไปต่อปริญญาโทที่เมืองนอกเพื่อจะลืมเรื่องเลวร้ายในชีวิต!
เธออยากลืมไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้น!
วันนี้เธอขับรถมานั่งดื่มกาแฟพร้อมกับทำรายงานส่งอาจารย์แต่ว่าดันเห็นภาพบาดตาเข้าอย่างจัง
“เมื่อคืนสนุกมากเลย ปอร์เช่คืนนี้ไปห้องฉันนะ”
“ได้สิลิลลี่ แล้วถ้าหากฉันไปจะมีอะไรดีๆให้ดูไหมนะ” ว่าแล้วหยิบแก้วกาแฟมาดื่ม เมื่อคืนนี้สาหัสสากันเหลือเกินเพราะดื่มเหล้าจนนึกว่าอาบได้เลย
“ปากฉันพอไหม?” ลิลลี่กัดปากเบาๆยั่วคนตรงหน้าด้วยความชอบใจ
“อันที่จริงมีโรงแรมใกล้ๆเราไปนอนเล่นคุยกันดีกว่านะ” ยั่วแบบนี้มีเหรอเขาจะไม่เอา
“ไปสิ ฉันอยากจะคุยกับอนาคอนด้าแล้ว!”
โรซี่หยิบหนังสือมาบังไม่ให้เขาได้เห็นหน้าจนพวกเขาผ่านไปถึงได้วางลงถอนหายใจอย่างหนักคืนนั้นเธอไม่น่าพลาดเลย
เฮียปอร์เช่เป็นผู้ชายเจ้าชู้มาก มันคือความผิดพลาดที่เธออยากจะลืมออกจากใจให้หมดแล้วนี่เธอหนีหน้าเขามาได้ 5 วันแล้วจัดการเปลี่ยนเบอร์ บล็อคทุกอย่างที่เขาสามารถติดต่อได้แล้วอะไรในชีวิตก็ง่ายขึ้น
“มึงตาแดงว่ะ?” นีน่ามองเพื่อนที่ตาแดงเหมือนคนจะร้องไห้แต่ว่ามันเรื่องอะไรล่ะ
“พอดีเจอเหี้ยมาใกล้กูกลัวมากจนร้องไห้!” เฮียปอร์เช่นั่นแหละคือตัวเหี้ย
“โถว่ๆๆ…อีดอกขวัญอ่อนนะ มาทำงานเร็วแล้วพวกนั้นจะมาเมื่อไร?” นัดกันรายงานเพื่อนหายหมดไม่รู้ว่าไปมุดหัวที่ไหน
“มึงกูเครียดวะ?” เธอกินยาคุมฉุกเฉินไปแล้วประจำเดือนมาเร็วมากเวอร์แต่ที่เครียดคือกลัวจะมีเจ้ากรรมนายเวรเป็นเฮียปอร์เช่นี่สิ
“เป็นไรของมึงห่ะ เฮียปอร์เช่ไม่มาหาเหรอ?”
“นั่นก็เหี้ยไม่มาน่ะดีแล้ว!”
กว่าเธอจะทำรายงานเสร็จกลับมาถึงหอพักก็เย็นแล้วแต่ยังไม่ทันได้ขึ้นห้องมีคนที่ไม่อยากจะต้อนรับมานั่งรอ ไม่สิ! เรียกว่าดักรอมากกว่าเถอะ! เธอแม่งก็เมินเฉยแล้วนะแต่เขาก็ยังมาจับแขนเธออีก
“ไม่คุยกับผัวหน่อยเหรอ?” คนอุตส่าห์มารอตั้งนานแต่ดูหน้าเมียดิแม่งน่าจับกดฉิบหาย
“เหี้ยมากกว่า” เธอหันไปตอบชัดก่อนจะเดินหนีแต่กลับถูกเขาจับลากออกจากหอมาจนถึงลานจอดรถเปิดประตูแล้วเหวี่ยงเธอเข้าไปแบบไม่สนห่าเหวอะไรแล้วรีบขึ้นมาตามล๊อกประตูก่อนจะตบท้ายด้วยยิ้มหล่อล่อมือให้ฟาดหน้าสักที!
“เฮียอยากรับผิดชอบ” เธอคนเดียวที่เขามาเสนอให้ถึงที่ขนาดนี้
“ไม่จำเป็น!” รับผิดชอบบ้าบออะไรวันนี้ยังไปเอาคนอื่นอยู่
“โรซี่!” เขากดเสียงต่ำพยายามจะไม่โกรธแล้วนะ
“นี่เฮียปอร์เช่เรื่องของเรามันเป็นเพราะความเมา” เมาจนจำอะไรไม่ได้เลยคิดดูเถอะว่าสาหัสขนาดไหน เธอคาดเข็มขัดไม่แม้แต่จะมองคนที่ถอนหายใจเสียงดังใส่แต่ก่อนที่เธอจะหยิบโทรศัพท์มาเล่นแต่คำพูดของเขาทำเอาอ้าปากค้าตกใจ
“แต่เฮียไม่ได้เมา! รู้ไหมว่าตั้งใจมาก อ่อ 3 น้ำ!” เขาเหยียดยิ้มสะใจนิดหน่อยในเมื่อพูดดีๆมันชอบมันก็ต้องแบบนี้แหละ โรซี่แม่งก็ดีนะทั้งหุ่นผิวผมหน้าทุกอย่างโคตรลงตัวเสียอย่างเดียวดื้อมากไปหน่อย
“ตั้งใจข่มขืนเหรอ?”
“จำได้เหรอถึงว่าเฮียข่มขืน? โรซี่สมยอมเองต่างหาก” เขายิ้มมุมปากก่อนจะขับรถเข้าไปจอดที่ร้านอาหารประจำ วันนี้เขาอยากอยู่กับเมียเพราะว่าพึ่งไปเอาเด็กมาเลยอารมณ์ดีมาก รู้ไหมว่าเขายกให้เธอเป็นเมียคนเดียวเลยนะถึงแม้ว่าโรซี่จะยังไม่ยอมเป็นก็ตามเถอะ
เขามันคนเหี้ยอย่างที่เธอด่าจริงแหละเพราะหยุดเจ้าชู้ไม่ได้แล้วยังเป็นตัวการมอมเหล้าเธอจนไม่ได้สติพอจะหักห้ามใจได้ จากนั้นก็มีอะไรกับเธอแบบจัดหนักจัดเต็มเอาให้สาสมต่อความอยาก เขารู้ตัวดีว่าไม่คู่ควรแต่ใจมันรักมันต้องการถ้าเขาไม่ได้คนอื่นก็อย่าคิดเลยว่าจะได้ ตอนนี้ต่อให้เธอด่าว่าเขาเลวระยำขนาดไหนมันก็ไม่สะทกสะท้านเท่ากับคำเดียวของเธอ
“ฉันเกลียดเฮียปอร์เช่!!” เธอหันไปตะคอกใส่ไม่สามารถอดทนอดกลั้นได้อีกต่อไปแล้วแต่ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาแสดงความอ่อนแอเธอเบือนหน้าหนีแล้วรีบเช็ดออกอย่างรวดเร็ว
“หุบปากโรซี่!!” เขาหันไปตวาดเธอเสียงดังลั่นลมหายใจหอบรุนแรงพยายามห้ามใจไม่ให้โมโหไปมากกว่านี้ เขาทนกับคำนี้ไม่ได้จริงๆ
ภายในรถเงียบกริบต่างคนต่างมีความในใจที่ไม่พูดออกไปชายหนุ่มตัดสินใจเปิดประตูลงจากรถเดินออกไปเปิดให้หญิงสาวที่ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มให้สักนิดเดียวแต่ต่อให้เกลียดยังไงโรซี่ก็ไม่มีวันหนีพ้นคนอย่างปอร์เช่หรอก อย่าลืมว่านี่คือเมียที่ตั้งใจยัดเยียดฐานะนี้ให้เองกับมือ
หญิงสาวไม่พูดอะไรสักคำได้แต่เดินตามเข้าไปในร้านอาหารเงียบๆไม่สั่งอาหารแม้แต่อย่างเดียวนอกจากน้ำเปล่าแก้คอแห้งแต่เวลาผ่านไปไม่ถึง 10 นาทีอาหารถูกยกมาว่างแต่ล่ะเมนูดูด้วยตาเปล่าก็รู้ว่าเตรียมไว้รอแล้ว
“เรามาตกลงกันหน่อยไหม?” เชื่อไหมว่ามันผิดแผนไปหมดตั้งแต่ที่เธอบอกเกลียดเขาสมองทุกอย่างก็เริ่มประมวลผลผิดพลาด! คำพูดเธอเหมือนยาพิษดีๆนี่เองแต่จะให้เธอรู้ไม่ได้เด็ดขาดไม่อย่างนั้นเขาคงจะตายทั้งเป็นเพราะคำพูดเธอแน่!
“ตกลงอะไร?” เขาคิดผิดรึเปล่าว่าเธอจะยอมลำพังแค่ได้อยู่กับคนเลวอย่างเขาอากาศรอบตัวก็เป็นพิษหมดแล้ว
เกลียดคำเดียวที่มอบให้คนเลวอย่างเฮียปอร์เช่
“ยอมเป็นเมียของเฮียคนเดียวแล้วอยากได้เฮียจะจ่ายให้หมดทุกอย่าง” ข้อเสนอนี้ผู้หญิงรอบตัวเขายอมหมดแต่กับโรซี่คงไม่ใช่เพราะน้ำเย็นสาดเข้าเย็นน้ำเขาจนเปียกหมด
ฉาด!!
“พอดีบ้านรวยไม่ต้องขายตัวกิน!” คิดจะซื้อเธอไว้เป็นนางบำเรอเหรอฝันไปเถอะ! คนอย่างเธอมีค่ามากกว่านั้นเผลอๆอาจจะมีค่ากว่าทุกสิ่งที่เขามีในชีวิตก็ได้
“โรซี่!!” เขาตะคอกเสียงดังลั่นจ้องเธอตาเขม็งก่อนจะแสบไปทั้งซีกแก้มจากฝ่ามือเล็กอีก
เผี้ยะ!!
“แค่ครั้งเดียวถือซะว่าฉันให้ทานหมาขี้เรื้อนมันกิน!!” เธอคว้ากระเป๋ารีบเดินออกจากห้องส่วนตัวของร้านอาหารผ่านเด็กเสิร์ฟเดินตรงไปเรื่อยๆจนเรียกแท็กซี่จะกลับหอพัก
ชายหนุ่มยืนนิ่งมองประตูที่เปิดออกแล้วปิดไปทุกอย่างเละพังไม่เป็นท่าสักนิด เธอแม่งหยิ่งเกินไปนี่ถ้าหากว่าท้องป่องขึ้นมาเนี่ยจะไม่รับเป็นพ่อเด็กเลย!
มันน่าแปลกที่เขาโกรธแต่กลับทำร้ายเธอไม่ลงสักนิดเดียวอย่างมากแค่ตะคอกหรือลากไปมาตามใจตัวเองแค่นั้น
ก็แค่หัวใจมันเหี้ยๆที่รักเสือกแค่คนเดียว!
“แล้วเราจะได้เห็นดีกันแน่โรซี่!” เขาจะทำทุกอย่างเพื่อเอาเธอมาครอบครองให้ได้ต่อให้ต้องทำเลวระยำต่ำช้าขนาดไหนก็ตาม ก็อย่างว่าแหละสันดานอย่างเขามันจะไปทำดีอะไรได้ขนาดมีแค่โรซี่คนเดียวยังทำไม่ได้เลย แต่เธอเป็นเมียเขาแล้วจะตัวผู้ตัวไหนที่ต้องการเธอเขาเล่นงานมันจนฉิบหายแน่
ภายในห้องพักหญิงสาวนอนแผ่หลารู้สึกไม่มีแรงอย่างบอกไม่ถูก น้ำตาอุ่นๆไหลอาบข้างแก้มอย่างอ่อนแอแต่ภายในใจลุกเป็นไฟเต็มไปด้วยความเคียดแค้นคนที่ข่มขืนพรากความบริสุทธิ์ของเธอไปอย่างตั้งใจ
สมยอมงั้นเหรอ? พูดมาได้เฮงซวย!
- ผู้เขียน
