บทที่ 5 น้องสาวข้างบ้าน
2299 คำ
บทที่ 5
น้องสาวข้างบ้าน
"กลับดี ๆ นะปิ่น พี่ขอบคุณมากนะที่วันนี้มาเข้างานแทนไอ้ป้องมันน่ะ"
เวลาสองทุ่มคือเวลาเลิกงานที่ร้านกาแฟของปิ่น เธอยิ้มรับกับคำขอบคุณของเจ้าของร้าน แถมยังออกปากบอกยังเต็มใจว่าให้เรียกใช้ได้เสมอ เพราะเธอน่ะพร้อมสนองอยู่ตลอด
"ไม่เป็นไรเลยค่ะพี่แยม ดีซะอีกปิ่นมาทำงานได้เงินเพิ่มอีกวัน"
"พักบ้างเถอะเรา หาเวลาไปเที่ยวเล่นเหมือนคนอื่นบ้างเถอะ ทำแต่งานพี่ล่ะเป็นห่วง"
"ปิ่นอึดจะตายค่ะพี่แยม ปิ่นขอตัวก่อนนะคะ ปิ่นต้องไปทำงานที่บริดต่อน่ะค่ะ แหะ" หญิงสาวยิ้มน้อย ๆ และทำหน้าเจื่อน เจ้านายเพิ่งเตือนไปเมื่อครู่ แต่อีกไม่นานก็กำลังจะไปทำงานต่ออีกร้านซะแล้ว
"เฮ้อ...เรานี่จริง ๆ เลยนะ แต่เอาเถอะ ยังไงก็สู้ ๆ นะปิ่น คนขยันอย่างปิ่นน่ะไม่มีวันอดตาย พี่เชื่อว่าคนอย่างปิ่นจะต้องพบเจอแต่เรื่องดี ๆ"
แยมถือโอกาสอวยพรพนักงานคนโปรดไปในตัว ในเมื่อหักห้ามไม่ได้ก็หวังแต่ว่าเด็กคนนี้จะพบเจอแต่สิ่งดี ๆ ในชีวิต
"ค่า ขอบคุณนะคะพี่แยม ปิ่นไปก่อนน้า" ปิ่นยิ้มร่าก่อนจะเดินออกจากร้านไป แต่ทว่าภายในใจก็ยังวนเวียนนึกถึงคำอวยพรเมื่อครู่
พบเจอแต่สิ่งดี ๆ อย่างนั้นเหรอ...?
เธอเองก็ได้แต่หวังว่าขอให้สิ่งดี ๆ เข้ามาในชีวิต แต่ทำไมสิ่งที่ผ่านไปผ่านมาในชีวิตของเธอถึงได้เจ็บปวดและเลวร้ายแบบนี้
"เฮ้อ...ช่างเถอะ! อย่าไปสนใจเลยยัยปิ่น แกต้องขยัน แกต้องพยายามให้มากกว่าคนอื่น ฉันเชื่อว่าแกเก่งอยู่แล้ว สู้เขานะ สู้ ๆ นะยัยปิ่น!" ปิ่นสะบัดหัวไล่ความคิดบั่นทอนออกไป
จะมัวแต่จมปลักโทษตัวเองกับโชคชะตาไม่ได้ หากเธอไม่พยายามถีบตัวเองขึ้นมาก็จะต้องจมอยู่กับสิ่งเลวร้ายพวกนั้น แม้ว่าตอนนี้เธอจะออกมาจากบ้านที่เป็นที่พักพิงแล้ว แต่เธอจะไม่ปล่อยให้ความเสียใจเล่นงานตัวเองจนอ่อนแออย่างแน่นอน!
ปิ่นนั่งวินรับจ้างมายังสถานบันเทิงที่อยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยพอสมควร ที่แห่งนี้คือที่ทำงานของเธอ นอกเหนือจากการทำงานพิเศษที่ร้านกาแฟแล้ว เธอก็ยังเป็นเด็กเสิร์ฟในคลับหรูแห่งนี้ด้วยเช่นกัน
บริดไนท์คือชื่อร้านที่เธอทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟ เธอเห็นในเพจของร้านประกาศรับสมัครพนักงาน ซึ่งแน่นอนว่าคนต้องการใช้เงินอย่างเธอย่อมไม่พลาด ปิ่นเป็นพนักงานที่นี่ได้ราว ๆ ครึ่งปีแล้ว นอกจากร้านกาแฟก็มีบริดไนท์ที่แหละที่เป็นที่ทำเงินใช้กินใช้อยู่ทุกวันนี้
"สวัสดีค่ะพี่เบียร์ ปิ่นมาแล้ว" หญิงสาวส่งยิ้มกว้างทักทายผู้จัดการร้านอย่างเบียร์ ที่ตอนนี้กำลังตรวจเช็กออเดอร์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่พอเงยหน้าเห็นใบหน้าหวาน ๆ ก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มไปโดยปริยาย
"นี่เพิ่งมาจากที่ทำงานที่ร้านกาแฟใช่ไหมเนี่ย"
"แหะ ใช่ค่ะพี่เบียร์" ปิ่นยิ้มแห้ง ๆ เมื่ออีกฝ่ายรู้ทันไปเสียหมด รู้ดีว่าเบียร์จะพูดอะไร เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่ใครต่อใครจะแปลกใจกับการโหมทำงานหลายร้านของเธอแบบนี้
"เรานี่น้า...ปิ่นไปเปลี่ยนชุดเถอะ"
หญิงสาวเดินเข้าไปยังหลังร้านเพื่อจัดการเปลี่ยนชุดให้อยู่ในชุดยูนิฟอร์มของทางร้าน เธอจัดเตรียมใส่ในกระเป๋าผ้าคู่ใจที่สะพายมาด้วย รวมไปถึงเครื่องสำอางที่จะต้องแต่งเต้มให้เข้มกว่าปกติ เพราะไฟในร้านค่อนข้างมืด
แม้ว่าปิ่นจะเป็นเพียงเด็กเสิร์ฟไม่ใช่โฮสสาวสวย แต่คำสั่งของทางร้านนั้นก็คือพนักงานทุกคนต้องแต่งหน้าและจัดการตัวเองให้ดูดีอยู่เสมอ หน้าต้องแต่งให้เรียบร้อยไม่หมองโทรม ผมก็จัดระเบียบให้สวยไม่ยุ่งฟูจนน่าเกลียด
เมื่อแต่งตัวเสร็จปิ่นก็ออกมายืนประจำที่โซนของตัวเอง อาทิตย์นี้เธอทำงานสามวันที่โซนวีไอพี ซึ่งแต่ละอาทิตย์จะมีการสลับเปลี่ยนและเคลื่อนย้ายตามการจัดตารางของผู้จัดการอย่างเบียร์
โซนวีไอพีค่อนข้างสบายเพราะลูกค้าไม่เยอะและไม่วุ่นวาย แต่งานจะหนักสาหัสก็ต่อเมื่อถึงเวลาปิดร้าน ที่เด็กเสิร์ฟอย่างเธอจะต้องยกโซฟาทำความสะอาดข้างใต้ทุกตัว ไม่เหมือนกับโซนปกติที่สามารถเก็บกวาดได้อย่างง่ายดาย
"อ้าวปิ่น พี่นึกว่าปิ่นเข้างานพรุ่งนี้ซะอีก"
"ทำวันนี้แหละค่ะพี่จอย แล้วก็ทำพรุ่งนี้อีกวันหนึ่งด้วย" ปิ่นเอ่ยบอกกับรุ่นพี่สาวที่ทำหน้าที่เสิร์ฟเช่นเดียวกัน
พนักงานส่วนใหญ่ที่นี่ล้วนแต่อายุมากกว่าเธอทั้งนั้น หลาย ๆ คนก็แนะนำให้เธอไปสมัครงานที่ร้านแถวมหาวิทยาลัย เพราะพนักงานส่วนมากจะอยู่ในช่วงอายุเดียวกับเธอและเดินทางสะดวก แต่ปิ่นเองก็ส่ายหน้าหวือ เธอไม่ชอบร้านแนวนั้นเพราะไม่อยากเจอเพื่อนร่วมคณะ แล้วอีกอย่างการสังสรรค์ของแต่ละกลุ่มวัยก็ไม่เหมือนกัน
ลูกค้าบริดไนท์ส่วนมากอยู่ในวัยทำงาน การสังสรรค์ปาร์ตี้จะไม่วุ่นวายและไม่น่าลำบากใจเท่าวัยรุ่น เธอชอบทำงานที่แบบนี้ ไม่ต้องเจอคนรู้จัก แล้วก็ไม่ต้องตอบคำถามใครด้วย
"ขยันจริง ๆ เลยเรา โอ๊ะ...นั่นหุ้นส่วนร้านคนใหม่ไม่ใช่เหรอ หล่อชะมัด"
ใบหน้าหวานหันมองไปยังระดับสายตาจอย เธอมองเห็นร่างสูงผู้ชายคนหนึ่งที่เดินขึ้นมายังโซนวีไอพี ข้างกายของเขามีโฮสสาวสวยที่ตามติดแนบชิดถึงเนื้อ
เธอไม่เคยเห็นเขามาก่อน แต่พอได้ยินว่าเป็นหุ้นส่วนก็ทำให้กลัดเกร็งอยู่เหมือนกัน
"แบบนี้เราก็อู้งานไม่ได้แล้วสิคะพี่จอย เหมือนมีหัวหน้ามาดูการทำงานเลยอะ" ปิ่นบอกอย่างไม่จริงจังนัก แต่เธอก็ไม่เคยเห็นหุ้นส่วนของร้านมานั่งดื่มที่นี่ เพราะส่วนใหญ่เขามักจะมีสังสรรค์และนัดกลุ่มเพื่อนไปที่ห้องส่วนตัวของเขาที่สร้างไว้อยู่ชั้นบนของร้าน
"งั้นเราสลายตัวดีกว่า แอ๊บเนียนเป็นคนขยันกันเถอะเรา เลิกเม้าท์ ๆ"
ปิ่นยิ้มขันแต่ก็แยกย้ายสลายวงเม้าท์ตามที่รุ่นพี่สาวบอก เธอหันไปสนใจกับงานความรับผิดชอบของตัวเองตรงหน้า นอกจากเสิร์ฟโซนวีไอพีแล้วก็ต้องช่วยหน่วยบาร์จัดเรียงแก้วด้วย
บริดไนท์แบ่งสัดส่วนได้อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นโซนธรรมดาหรือโซนวีไอพี แต่พนักงานภายในร้านก็ดูแลลูกค้าได้อย่างทั่วถึงเนื่องจากกฎของร้านคือการยกลูกค้าเป็นที่หนึ่งอยู่เสมอ
"ปิ่นหยิบแก้วชั้นที่สี่ให้พี่หน่อยสิ" บาร์เทนเดอร์หนุ่มกล่าวขณะที่กำลังสนใจกับเครื่องดื่มที่บรรจงทำอย่างตั้งใจอยู่ตรงหน้า
ปิ่นพยักหน้ารับ เงยหน้าขึ้นมองไปยังชั้นวางแก้วชั้นที่สี่ก็เห็นว่ามันเป็นแก้วทรงกระบอกเรียวสวยหรู เธอรู้ได้ทันทีว่าเขาทำเครื่องดื่มชนิดไหน
"ทำ Long Island เหรอคะพี่พี"
"ใช่แล้ว จำได้แล้วเหรอ เก่งนะเนี่ย" บาร์เทนเดอร์หนุ่มออกปากชมและรับแก้วมาจากมือของคนตรงหน้า
จำได้ว่าเมื่อก่อนเด็กคนนี้ยังจำเมนูเครื่องดื่มค็อกเทลไม่ได้ เวลามาช่วยเตรียมจัดวางแก้วเขาต้องบอกต้องสอนอยู่ตลอด แต่พอมาวันนี้กลับรู้ไปถึงเมนูทั้งที่เขาบอกมาเพียงว่าขอแก้วที่ชั้นวางที่สี่เท่านั้น
"ปิ่นทำงานมาครึ่งปีแล้วก็ต้องพัฒนาบ้างสิคะ ไม่งั้นโดนพี่เบียร์บ่นแน่" เธอเอ่ยอย่างไม่จริงจัง พอคนตรงหน้าเทเครื่องดื่มใส่แก้วและยื่นส่งกลับมาก็ทำให้เธอฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะหมุนตัวเดินไปเสิร์ฟยังโต๊ะของลูกค้า
พอเห็นเบอร์โต๊ะปิ่นก็ลังเลอยู่เล็กน้อยเพราะลูกค้าท่านนั้นคือหุ้นส่วนที่จอยพูดถึง ขาเล็กก้าวฉับตรงไปอย่างทะมัดทะแมง พอถึงขอบโต๊ะก็โค้งศีรษะลงเล็กน้อยและวางแก้วเครื่องดื่มลงตรงหน้าของหุ้นส่วนคนใหม่
"Long Island ได้แล้วค่ะ" มือเล็กวางลงก่อนจะยืนตัวและหวังจะรีบเดินออกไป เธอรอยยิ้มขอบคุณจากเขาบาง ๆ แต่จังหวะเดียวกันก็ได้ยินเสียงจากด้านหลังที่ดูเหมือนว่าจะเป็นลูกค้ามาใหม่ที่มาหาหุ้นส่วนคนนี้
"ร้านสวยนะมึง หาลงทุนได้แจ่มโคตร!"
ร่างสูงของใครคนหนึ่งหย่อนกายลงที่โซฟาตัวข้าง ๆ ของหุ้นส่วนคนใหม่ ปิ่นที่เห็นแบบนั้นก็รีบหันไปหยิบเมนูเพื่อมารับออเดอร์จากลูกค้า
"เหล้าแบนหนึ่ง แก้วสามใบครับ"
"ค่ะคุณลูกค้า" ปิ่นรับออเดอร์ตามที่ลูกค้าสั่ง ทั้งที่เขาไม่ได้สนใจกับเมนูที่เธอส่งยื่นให้เลยสักนิด
"ไอ้อิฐล่ะ ไหนมันบอกจะมาพร้อมมึง"
"มันเข้าห้องน้ำ แต่กูว่ามันคงไปเดินดูสำรวจรอบร้านด้วยแหละ แถมโฮสหน้าร้านก็สวยถูกใจมันด้วย"
"เออดี เผื่อมันอยากจะลงทุนด้วยกัน"
"เดี๋ยวครับน้อง พี่เห็นว่ามีคราฟเบียร์ด้วยใช่ไหม มีอะไรบ้างล่ะ"
หญิงสาวทำท่าจะหมุนตัวเดินออกมาแน่ก็ถูกเรียกเอาไว้เสียก่อน
"ตู้คราฟเบียร์อยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ค่ะ สามารถเลือกที่หน้าตู้ได้เลยนะคะ ถ้าอยากได้รสชาติแบบไหนทางเราก็แนะนำได้ค่ะ"
"ตรงไหนนะครับ อ้อ...เห็นแล้ว"
"เชิญทางนี้เลยค่ะ" ปิ่นผายมือและเดินนำลูกค้าหนุ่มเพื่อไปยังตู้คราฟเบียร์ที่เขาต้องการ
แต่จังหวะที่เธอกำลังเดินไปนั้นกลับถูกรั้งข้อมือเอาไว้ด้วยฝีมือของบุคคลที่กำลังเดินสวนผ่านไป
หมับ!
ร่างบางชะงักกึกด้วยความตกใจ สายตาหวานเชยขึ้นมองอย่างไม่พอใจเล็กน้อย
จนกระทั่ง...
"เฮ้ยไอ้อิฐ! มึงทำอะไรวะ"
"พะ...พี่อิฐ!"
ใช่! คนที่รั้งข้อมือของเธอเอาไว้นั้นคืออิฐ!
สายตาคมจดจ้องมองเธออย่างเอาคำตอบแม้ว่าไม่ได้เอ่ยคำใด เขาทั้งแปลกใจและตกใจที่เห็นเธออยู่ที่นี่ในเวลาแบบนี้
"เธอมาทำอะไรที่นี่" อิฐเอ่ยถามด้วยความเรียบนิ่ง เขาไม่ได้ไม่พอใจหรือว่าหงุดหงิด เพียงแต่ตกใจเท่านั้นที่เห็นเธออยู่ที่นี่แถมยังแต่งชุดเหมือนพนักงานเสิร์ฟอีก
หรือว่า...?
"เธอทำงานที่นี่เหรอ"
"ชะ...ใช่ค่ะ ปิ่นทำงานที่นี่ด้วย" ปิ่นพยักหน้ารับหงึก ๆ เธอเองก็ตกใจอยู่เหมือนกันที่เจออิฐในสถานที่ทำงานถึงสองครั้งในวันเดียวกัน
ทั้งที่เธอทำงานมาตั้งนานแต่ไม่เคยเจอะเจอกับเขาสักครั้ง ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไรถึงได้บังเอิญได้ขนาดนี้
"ฮึ...ขยันจริง ๆ เลยนะ" อิฐแค่นหัวเราะ มหัศจรรย์ใจมากที่เห็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้บ้าระห่ำโหมทำงานไม่พัก
"อะไรวะไอ้อิฐ รู้จักน้องพนักงานคนนี้ด้วยเหรอ"
อิฐมองหน้าเพื่อนสนิทที่เอ่ยถาม เห็นสายตาอยากรู้อยากเห็นก็ทำเอาชะงักอ้ำอึ้งได้เหมือนกัน
"ก็...เอ่อ น้องข้างบ้าน"
ปิ่นเบิกตากว้างแต่ก็ไม่ได้แก้ตัวอะไรออกไป ในเมื่อเขาจะโกหกไปแบบนั้นเธอก็ไม่ขัดข้องอยู่แล้ว
"อ่อ น้องสาวข้างบ้าน...อ้าวแล้วน้องโฮสคนสวยไปไหนล่ะ นึกว่าจะพาเขามานั่งด้วย"
ชายหนุ่มออกปากแซวเพื่อนเมื่อชะเง้อมองหน้าก็ไม่เห็นสาวสวยข้างกายของเพื่อนคนนี้
"เอ่อ...ขอตัวก่อนนะคะ" ปิ่นโค้งศีรษะลงเล็กน้อยก่อนจะเดินตัวลีบออกมาจากวงสนทนาของพี่ชายข้างบ้านที่เขากล่าวอ้าง
พอหันมาสนใจกับออเดอร์ที่ได้รับจอยก็วิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าที่ต้องการคำตอบอย่างถึงที่สุด
"คนนั้นใครอะปิ่น พี่เห็นเขาจับมือปิ่นด้วย"
"เอ่อ...พี่ที่รู้จักน่ะค่ะ เขาแค่แปลกใจที่เห็นปิ่นทำงานที่นี่"
"งั้นเหรอ...แล้วเขาโสดไหมอะ เขาหล่อจัง ฮือพี่ชอบเขา!"
ปิ่นถอนหายใจออกมาหนัก ๆ สายตาก็หันไปมองอิฐด้วยความรู้สึกบางอย่างภายในใจ
"เขามีแฟนแล้วค่ะพี่จอย แถมแฟนเขาก็น่ารักมากด้วย" เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาแต่ก็ทำให้คนข้างกายได้ยินอย่างชัดเจน
"เสียดายอะ แต่ก็นะ...หล่อ ๆ แบบนั้นไม่น่าเหลือรอด เฮ้อ...ไปดีกว่า พี่ไปก่อนนะปิ่น"
หญิงสาวยิ้มรับบาง ๆ แต่สิ่งที่ก่อกวนภายในใจก็ยังคันยุบยิบ จนพานทำให้มองอิฐในทางลบไปเสียได้
เขามีแฟนอยู่แล้ว แต่เขายังเลือกที่จะมาเที่ยวที่นี่และยังยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่นอีก
เธอควรอยู่ห่างจากผู้ชายคนนั้นให้มากที่สุด ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือเธอก็ตาม!
"คนมักมาก! มีแฟนน่ารักขนาดนั้นทำไมถึงกล้านอกใจนะ"
- ผู้เขียน
