“ก็ฟิวส์บอกจะพาน้องมาบ้าน”
“รุ่นน้องหรือเปล่าคะ” ฉันรีบแก้เพราะคิดว่าแม่คงเข้าใจผิด
“แม่ก็เลยทำเลี้ยงน้องไง เราล่ะเดือดร้อนอะไร” แม่ไม่ได้สนใจคำพูดฉันเลย ท่านยิ้มเหมือนที่ฉันพูดอยู่นั้นมันไม่ต่างกับที่ท่านพูด หวังว่าท่านจะไม่เข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นแฟนกับพี่ฟิวส์หรอกนะ
“เปล่า กินเถอะจะได้รีบกลับ” พี่ฟิวส์หันมาบอกฉันแล้วตัวเองก็นั่งลงเก้าอี้ตัวข้าง ๆ “ไอ้แฟ้มล่ะ”
“น่าจะยังไม่ตื่น ให้เขานอนไปเถอะ นานทีจะได้นอนที่บ้าน” แม่ของพี่ฟิวส์พูดคล้ายว่าไม่ให้สนใจก่อนจะหันไปตักข้าวใส่จานให้พี่ฟิวส์แล้วก็บอกฉัน “กินสิลูก”
“หนูไม่ค่อยหิวค่ะ”
“จะทุ่มอยู่แล้ว กิน ๆ เดี๋ยวก็ปวดท้องเอาหรอก”
สุดท้ายฉันก็ต้องพยักหน้ายอมทานด้วย ที่จริงล่ะหิวแทบแย่แต่เพื่อมารยาทและความขี้เกรงใจเลยทำเป็นไม่หิวอย่างที่บอก ถ้าเป็นบ้านตัวเองล่ะก็คงได้แย่งกุ้งกับน้ำหนาวจนหัวแตกแน่
“ปกติวันเสาร์อาทิตย์หนูว่างไหม” หลังจากทานข้า
