ตอนที่ 3 หนีไม่พ้น(1)
1136 คำ
ตอนที่ 3 หนีไม่พ้น
ฉันกลับเข้ามาในคณะตอนห้าโมงเย็น เอาเสื้อผ้าที่จะต้องใส่ทำงานติดตัวมาด้วย เพราะปกติแล้วฉันต้องเข้างานเวลานี้พอดี แต่วันนี้รุ่นพี่ในคณะนัดประชุมจึงต้องขอผู้จัดการเข้างานช้ากว่าปกติสองชั่วโมง แน่นอนว่าต้องโดนหักค่าจ้างรายชั่วโมงไปตามระเบียบ
“น้ำค้าง”
หลังจากเลิกประชุมเวลาหกโมงกว่า ฉันที่กำลังจะออกจากห้องประชุมก็ถูกรุ่นพี่เรียกเอาไว้ เป็นพี่พีประธานชมรมของพวกเรานั่นแหละ ที่ยัยเพื่อนสองคนนั้นเคยเล่าว่าไม่ค่อยถูกกันกับนายกสโมสรมหาวิทยาลัย
“พี่ฝากเอานี่ไปส่งที่ห้องสโมฯ กลางหน่อย”
“ได้ค่ะพี่พี”
“แกไปได้ไหม ถ้าไม่ทันเดี๋ยวพวกฉันเอาไป” ระรินอาสาแต่กลับโดนจินหัวเราะใส่เบา ๆ ว่า
“มันเป็นแผน แกจะไปดูผู้ชายฉันรู้”
“รู้ทันอีก แปลว่าแกก็คิด”
“ให้น้ำค้างไปนั่นแหละ แกต้องไปส่งฉันซื้อของ ลืมเหรอ”
“ฉันแค่กลัวว่ามันจะรีบไปทำงาน” ระรินเอ่ยแล้วหันมาถามฉันที่กำลังมองพวกมันเถียงกันอยู่
“ทันไหม” พี่พีถามบ้างหลังจากที่มองพวกเราคุยกันอยู่
“ทันค่ะ เดี๋ยวฉันเอาไปก็ได้เพราะต้องไปรอรถแถวนั้นอยู่แล้ว”
ฉันรับปากแล้วรีบเอาซองเอกสารสีน้ำตาลมาถือไว้ในมือตัวเอง ก่อนจะบอกลาเพื่อนและรุ่นพี่ กลัวว่าจะไปไม่ทันเวลาแล้วโดนหักค่าจ้างเยอะกว่านี้
โชคดีที่อาคารของสโมสรนักศึกษาไม่ได้อยู่ห่างจากคณะของเรามากนัก อยู่ถัดออกไปอีกประมาณสองตึกฉันจึงคิดว่าเดินไปถึงตึกของสโมสรแล้วค่อยเรียกรถออกไปที่ร้าน ซึ่งใช้เวลาเดินทางจากมหาวิทยาลัยไปถึงร้านประมาณยี่สิบนาทีเผื่อรถติดก็คงเป็นเวลาหนึ่งทุ่มพอดี
“เอาเอกสารมาให้นายกสโมฯ ค่ะ ต้องเอาไปตรงไหน” ฉันถามผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่ด้วยกันสี่คน หนึ่งในนั้นรู้สึกหน้าคุ้นอย่างบอกไม่ถูกแต่จำไม่ได้ว่าเคยเห็นเขาที่ไหน ก่อนจะเหลือบไปเห็นรุ่นพี่คณะคนหนึ่งที่พอจะรู้จักชื่อ แต่ไม่เคยคุยกันสักคำ เพราะเขาเป็นพี่ปีสี่ที่ไม่ค่อยจะสนิทกับปีหนึ่งอย่างพวกเราเท่าไร
ส่วนมากก็เห็นตามป้ายโพรโมต หรือไม่ก็เป็นรูปในเพจของมหาวิทยาลัย เพราะถ้าเขาอยู่ตรงนี้ก็คงไม่พ้นเป็นพวกกรรมการนักศึกษา
“เอาฝาก…”
“เข้าไปห้องนั้นเลยครับน้อง นายกอยู่ห้องนั้น”
ผู้ชายคนหนึ่งพูดไม่ทันจบก็ถูกคนที่ฉันคุ้นหน้าขัดจังหวะและตบแขนข้างหนึ่งของเพื่อนที่ยื่นมารับเอกสารจากฉัน ไม่ใช่แค่ฉันที่แปลกใจแต่เพื่อนเขาก็ยังเลิกคิ้วสงสัยด้วย
“อะไรของมึงไอ้...”
“เอาไปให้เลย ในห้องนั้น” เขาไม่ตอบเพื่อนที่กำลังสงสัยแต่หันมาบอกฉันที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
“ค่ะ”
ฉันเดินไปยังห้องที่รุ่นพี่คนนั้นบอก พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าห้องนี้ถูกจัดให้เป็นห้องทำงานที่มีโต๊ะทำงานอยู่สี่โต๊ะ โต๊ะที่อยู่ตรงกลางนั้นใหญ่สุดและมีเอกสารหลายอย่างวางอยู่เยอะไปหมด แต่กลับไม่เห็นใครอยู่ในนี้เลยสักคน ก็ยังดีที่มีป้ายติดเอาไว้ว่านั่นน่ะ ที่นั่งของ 'นายกสโมสรนักศึกษา'
แกรก !
เสียงเปิดประตูดังขึ้นในจังหวะเดียวกับที่ฉันกำลังวางเอกสารลงบนโต๊ะ เล่นเอาตกใจจนต้องรีบหันไปมอง ก่อนที่จะสบสายตากับใครคนนั้นแล้ววินาทีต่อมาหัวใจมันก็เริ่มเต้นแรงขึ้น แถมยังหนักหน่วงจนน่ากลัว และนั่นก็มีสาเหตุมาจากดวงตาคมกริบคู่นั้นที่กำลังมองมา
สายตาแบบนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนแต่คิดไม่ออก
พี่ฟิวส์ นายกสโมสรที่พวกนั้นพากันตื่นเต้นตกใจเมื่อเช้า ตอนนี้กำลังอยู่ตรงหน้าฉันแถมยังยืนมองฉันด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา แต่มันไม่ใช่ในทางที่ดีแน่ ไม่รู้เขาหงุดหงิดมาจากที่อื่นหรืออย่างไร
“เอาเอกสารของพี่พีมาส่งค่ะ วางบนโต๊ะ”
พูดจบฉันก็ยกมือขึ้นไหว้โดยไม่รู้ตัว ก่อนจะเดินเลี่ยงและหลบสายตาของเขาออกมาจนเกือบจะถึงประตูก็ถูกเรียกไว้อีกรอบ เสียงนั้นมันมีอิทธิพลจนทำให้ฉันรู้สึกเย็นวาบจนต้องรีบหันไปมอง
“เดี๋ยวก่อน”
“คะ”
“…เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เขาพูดแบบนั้นแล้วก็นั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะยกแขนขึ้นมากอดอก
“เรื่องอะไรคะ” ฉันยังไม่หายจากความตกใจหรือเพราะสายตาคู่นั้นมันทำให้หัวใจดวงเล็กเต้นแรงอยู่ตลอดเวลาก็ไม่รู้ เสียงที่เปล่งออกมามันเลยฟังดูไม่ปกตินัก
“เรื่องรถ”
“รถ !?”
วินาทีที่ได้ยินคำนั้นสมองของฉันมันก็ตีกันวุ่นวาย เหตุการณ์ทุกอย่างหลั่งไหลมากองรวมกันจนดูยุ่งเหยิงและเกือบคิดอะไรไม่ออก แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ตกตะกอนเป็นข้อสรุปได้ว่า ผู้ชายที่มีเรื่องกับฉันคืนนั้นคือเขา !
“พี่เองเหรอ…คะ” ฉันตกใจจนแทบจะลืมหางเสียงต่อท้าย ลอบกลืนน้ำลายลงคอแต่นั่นก็คงอยู่ในสายตาของคนตรงหน้าทั้งหมด
“เธอหนีทำไม”
“…หนูไม่มีเงินจ่าย”
“ฉันบอกแล้วว่ามีหรือไม่มีก็ต้องมาคุยกัน แต่เธอไม่ยอมรับสาย แล้วหนีแบบนี้ มันทุเรศ” เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่รู้สึกได้ว่ามันแฝงไปด้วยความโมโห
“ขอโทษค่ะ” มันก็เป็นคำพูดเดียวที่ควรพูด
“แต่หนูก็ติดต่อไปแล้ว พี่จะเอายังไงอีก”
“...” เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะเผยรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้มนั้นออกมา
“คนอะไร ไร้สำนึก”
“หนูรีบไปทำงาน ขอตัวค่ะ”
“เอะอะก็หนี เธอชอบหนีปัญหาหรือไงวะ”
“ก็บอกว่ารีบไปทำงาน”
ให้ตายเถอะ ปกติฉันไม่ใช่คนก้าวร้าวแบบนี้แต่เจอเขาไม่กี่นาทีฉันพูดประโยคที่ไม่น่ารักไปแล้วหลายคำ ก็ใครบอกให้มาพูดไม่ดีก่อน
“เธอหนี แล้วก็จะหนีหนี้ที่ต้องจ่ายฉันไปเรื่อย ๆ”
“ก็บอกแล้วไงว่าหนูจะจ่าย ทำไมพี่พูดไม่รู้เรื่อง”
“จะเอาอะไรมารับประกันว่าเธอจะจ่ายจริง”
“บัตรหนูไง”
- ผู้เขียน
