“ก็พาราไดซ์ ยาร์ด…แดนสวรรค์ของเราไงจ๊ะทูนหัว” มาร์เวลรวนหน้าตาย
“เฮ้ย…ได้ไงกัน ไม่เอาไม่ไป ค่ำแล้วกลับบ้านสิ” มณีญาโวยลั่น แล้วสั่งให้เขาเปลี่ยนจุดหมายจากแดนสวรรค์เป็นไปที่เซฟเฮาส์แทน
“บ้านมันไม่หายไปไหนหรอกน่า ทำตัวเป็นเด็กงอแงร้องไห้กลับบ้านไปได้” มาร์เวลเอ็ดเบาๆ ติดจะรำคาญกับนิสัยพูดจาไม่รู้เรื่องของอีกฝ่ายนิดหน่อย
“ถ้าคุณจะไปในที่อโคจรจริงๆ ก็ปล่อยฉันลง ฉันจะหาทางกลับเอง” มณีญาบอกเสียงแข็ง ใบหน้างอง้ำด้วยความไม่พอใจ
“จะบ้าหรือไง มืดขนาดนี้มันอันตราย อย่าดื้อกับฉันนะมณีญา” มาร์เวลสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะตำหนิติเตียนหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง
“ฉันไม่ได้ดื้อ แต่ไม่อยากไปกับคุณ” มณีญาลอยหน้าลอยตาเถียงคำไม่ตกฟาก ไม่ยอมรับข้อกล่าวหาของเขา
“พาฉันไปตรวจงานสักสองสามชั่วโมงนี่มันจะขาดใจตายหรือไง ทีฉันไปนั่งรอเธอเป็นนานสองนานยังไม่เห็นบ่นเลย” มาร์เวลพูดเสียงเข้ม ทำเหมือนลำเลิกบุญคุณกลายๆ
“ชิ…
