ห้าโมงเช้าของวันใหม่ ตะวันสาดแสงลอดผ้าม่านเข้ามาแยงตา ความร้อนที่ค่อยๆ แผ่กระจายปกคลุมทำให้มณีญารู้สึกตัวแต่ยังไม่อยากลืมตา ปวดหัวจนแทบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ แต่อาการที่หัวมันกลับเทียบไม่ได้เลยกับอาการร้าวระบมไปทั้งเรือนกายแน่งน้อย โดยเฉพาะช่วงล่าง ไม่รู้ว่าเมื่อคืนนี้เธอไปทำอะไรมา ทำไมมันถึงได้ปวดเนื้อปวดตัว เหนื่อยและเพลียมากขนาดนี้ แพรขนตางอนยาวค่อยๆ กะพริบก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้น แล้วก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อพบว่าตัวเองนอนอิงแอบแนบชิดกับมาร์เวลในสภาพเปลือยเปล่า
“กรี๊ดดด!!!” เสียงกรีดร้องดังอยู่ข้างๆ หู พร้อมกับกำปั้นน้อยที่ระรัวทุบหนักๆ ลงบนแผ่นอกกว้าง ทำให้คนที่กำลังนอนหลับอย่างมีความสุขสะดุ้งสะเทือนไปทั้งร่าง ทนเสียงแสบแก้วหูไม่ไหวเขาจึงลุกขึ้นอย่างเกียจคร้าน
“อรุณสวัสดิ์จ้ะ เมียจ๋า…” มาร์เวลขยิบตาทรงเสน่ห์ แล้วกล่าวทักทายเสียงหวานหยดจนน่าหมั่นไส้ ใบหน้าแต้มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขสม
