จงเป่าเปาหยิบตั๋วเงินออกมา 1 ใบ เดินไปยื่นให้กับอันเจียอี
“ท่านยายเจ้าขา เอาเงินนี้เป็นค่าใช้จ่ายในการทำโยงทานนะเจ้าคะ อืม เป่าเปาว่าทำหยายๆ จุดดีหยือไม่เจ้าคะ”
“แต่คนงานที่ร้านจะไม่พอนะสิ” อันเจียอีกล่าว
“พวกท่านจะทำโรงทานหรือเจ้าคะ” ชุนลี่หลินเอ่ยถาม
“ใช่เจ้าค่ะ เสี่ยวเป่าเปาบอกว่าช่วงนี้มีแต่เรื่องวุ่นวายเข้ามา จึงอยากทำบุญทำทานเจ้าค่ะ นางเสนอว่าให้จัดตั้งโรงทานในอีก 2 วันข้างหน้าเจ้าค่ะ” อันเจียอีเป็นผู้กล่าวตอบชุนลี่หลิน
พระชายาของหลานอ๋องได้ฟังก็สนใจ “เช่นนั้นข้าร่วมด้วยเจ้าค่ะ เสี่ยวเป่าเปาบอกว่าอยากจัดหลายๆ จุดใช่หรือไม่”
“ใช่เจ้าค่ะ” เพราะคนยากจน คนเร่ร่อนหรือขอทานไม่ได้มีเพียงแค่จุดเดียว และการที่ตั้งหลายๆ จุดจะได้เป็นการกระจายคนด้วย
“เช่นนั้นเดี๋ยวป้าร่วมทำโรงทานด้วย แล้วใช้คนของป้ามาช่วยที่โรงทานด้วยดีหรือไม่” ชุนลี่หลินเสนอ
“ดีเจ้าค่ะท่านป้า” จงเป่าเปาพยักหน้าเห็นด้ว
