ณ ศาลาจวนอ๋อง
“อร่อยหรือไม่เป่าเปาน้อย” หลานฟางซินเอ่ยถามเด็กน้อยที่กินขนมจนแก้มป่อง ตอนนี้นางกลับมาสดใสร่าเริงเป็นเป่าเปาน้อยคนเดิมแล้ว
จงเป่าเปากลืนขนมลงคอ หยิบน้ำชาขึ้นดื่มก่อนจะตอบผู้เป็นพี่สาว “อาหย่อยเจ้าค่ะ ขนมที่บ้านพี่ฉาวฟางซินอาหย่อยทุกอย่างเยยเจ้าค่ะ”
“คิกคิก แต่คงอร่อยสู้ร้านพุงกางของเจ้าไม่ได้ใช่หรือไม่” หญิงสาวพูดแกล้งเด็กน้อย
“คิกคิก ของพี่ฉาวเป็นสูตรขนมในรั้วในวัง แต่ของเป่าเปาเป็นขนมทั่วไปเจ้าค่ะ เปรียบเทียบกันไม่ได้หยอกเจ้าค่ะ”
“เจ้านี้นะช่างพูดจริงเชียว” ชุนลี่หลินอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น ทั้งยังหันไปทางเด็กรับใช้ ให้ไปนำขนมมาเพิ่มอีก
“เป่าเปาพูดเก่งใช่หยือไม่เจ้าคะท่านป้า” ด่าเก่งด้วยนะ วันนั้นที่นางด่านางเหลียงเลี่ยงหรูกับบุตรชาย ท่านตา ท่านนาย และโม่โฉว บอกว่านางด่าชัดมาก แต่ทำไมตอนนี้ถึงพูดไม่ชัดอีกแล้วก็ไม่รู้
“ใช่ พูดเก่งจนป้าฟังจนเกือบหลับเลยทีเดียว” พระชายา
