จงฮุ่ยชิวเพิ่งกลับมาถึงบ้าน วันนี้เขาเข้าไปในเมืองเพียงคนเดียว นอกจากไปซื้อของแล้วยังไปเอาของที่หลานสาวจ้างให้ร้านไม้ทำ มาให้หลานสาวตัวน้อยด้วย
ในตอนที่กำลังขนของลงจากเกวียนวัว ก็หันไปเห็นหลานสาวที่ทำหน้าบึ้งตึงเดินมากับโม่โฉว
“เสี่ยวเป่าเปาเป็นอันใด เหตุใดจึงทำหน้าเช่นนั้นเล่า” เมื่อจงเป่าเปาเดินเข้ามาใกล้จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย น้อยครั้งนักที่หลานสาวของเขาจะทำหน้าบูดบึ้งเช่นนี้ เพราะปกติแล้วหลานสาวของเขาเป็นเด็กร่าเริง ยิ้มง่าย
“เป่าเปาต่อยคนมาเจ้าค่ะท่านตา” จงเป่าเปาตอบออกไปอย่างไม่ปิดบัง
จงฮุ่ยชิวได้ฟังก็พยักหน้า “อ่อ ต่อยคน” คิดว่ามีเรื่องอะไรเสียอีก เดี๋ยวนะ ต่อยคน! “เสี่ยวเป่าเปาเมื่อครู่เจ้าพูดว่าอันใดนะ” เมื่อได้สติจึงเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“เป่าเปาบอกว่าเป่าเปาต่อยคนมาเจ้าค่ะ” พูดแล้วขึ้น กลับไปต่อยอีกสักหมัดดีไหมน้อ
“ตัวแค่นี้เจ้าจะต่อยคนได้อย่างไร เกิดอันใดขึ
