“โฉวโฉว นั่น ตรงนั้น” เสียงจงเป่าเปาตะโกนดังลั่น พร้อมชี้ไม้ชี้มือบอกสหาย
“โอ๊ะ ไอหยา พลาดอีกแย้ว” ปลามันว่ายน้ำเร็วจริงเชียว จนเขาจับไม่ทัน
“โฉวโฉวช้ากว่าปลาอีกแย้ว ดูพวกเกอเกอสิ ได้ปลาตั้งหลายตัวแย้วนะ” เด็กน้อยยกมือเท้าสะเอว ทั้งยังทำหน้าบึ้งที่สหายของนางยังไม่ได้ปลาสักตัว ในขณะที่เด็กคนอื่นจับได้หลายตัวแล้ว
“เป่าเปาก็อย่าเสียงดังซี่ ปลามันตกใจเสียงเป่าเปาจนว่ายน้ำหนี” กล่าวบอกสหายจบ ก็สอดส่ายสายตามองหาปลาในลำธารต่อ
อุปกรณ์ที่เหล่าเด็กๆ ในหมู่บ้านใช้จับปลาก็คือตะกร้าสานที่สะพายหลัง แต่บางคนก็ใช้มือเปล่าจับปลา
“แล้ววันนี้เป่าเปาจะได้กินปลาหยือไม่” ปากน้อยๆ ยังไม่หยุดบ่น แต่เมื่อเห็นว่าสหายไม่สนใจตนเองแล้ว จึงเดินกลับมาหาหลานฟางซินที่นั่งรออยู่ใต้ร่มเงาต้นไม้ใหญ่
“เป่าเปาน้อยกินน้ำก่อน” หลานฟางซินยื่นน้ำเย็นๆ ไปทางเด็กน้อยที่ยังหน้าบึ้งไม่หาย
“ขอบคุงเจ้าค่ะ” อา ได้ดื่มน้ำเย็นๆ แ
