โรมลืมตามองรอบห้องอย่างงัวเงียปนตกใจรีบตรงไปยังเตียงข้างๆเปิดไฟสว่างทั่วทั้งห้อง ยัยหนูตัวแข็งทื่อกัดฟันกำมือแน่นน้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด
“ข้าว! ลืมตาสิป๋าอยู่นี่แล้ว!!” เขาพยายามเขย่าตัวเท่าไรยัยหนูก็ไม่แม้แต่จะลืมตามองกันเลย ตัวเธอเกร็งไปหมดเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อที่ไหลซึมออกมา
“ช่วยด้วย! ไม่นะ! อย่าทำหนู อย่าเข้ามาออกไป!!”
“ยัยหนูป๋าอยู่นี่ไงคะ ลืมตาสิตื่นสิยัยหนู!” เขาตบแก้มนุ่มเบาๆพยายามเรียกเสียงดังมากขึ้นให้ได้สติลืมตาตื่นมาจากฝันร้ายในตอนนี้
“ป๋าช่วยหนูด้วย!! ป๋าหนูกลัว!!”
“ป๋าอยู่นี่แล้วนะยัยหนูลืมตามองป๋าสิ” เขาพยายามพูดออกมาให้เป็นคำมากที่สุดทั้งที่ใจเจ็บมาก
ยัยหนูร้องไห้ออกมาหนักขึ้นมือที่กำแน่นจนไม่สามารถจะคล้ายตัวออกได้แม้แต่ตัวที่เกร็งใบหน้าส่ายไปมาไม่หยุด
“ป๋าสั่งให้ตื่น!!” เขาตะคอกเสียงดังลั่นยอมไม่ได้จริงๆถ้ายัยหนูจะต้องทรมานขนาดนี้
“ป๋า!!” ตากลมโตลืมขึ้นมาพร้อม
