เธอกอดตัวเองแน่นขึ้นความหนาวเย็นเริ่มคืบคลามเข้ามาช้าๆพร้อมกับสติที่เริ่มเลือนลางทีละน้อย จิตใจตอนนี้ไม่อยู่กับเนื้อกับด้วยแม้จะมีบางส่วนภาวนาให้มีใครสักคนมาช่วยได้ทันก่อนจะตกนรกทั้งเป็น
“ป๋าขาช่วยหนูด้วย หนูกลัว” เสียงสะอื้อร้องไห้ดังขึ้นมือที่กอดตัวเองจิกเล็บลงกับผิวแล้วล้มตัวนอนลงหลับตาพยายามคิดว่านี่คือฝันร้ายแต่ความเจ็บทางร่างกายมันฟ้องว่าคือเรื่องจริง
เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้เลยแต่สำหรับเธอเหมือนอยู่ในห้องมืดแสนหนาวเหน็บแห่งนี้นานนับปี เสียงนกกาดังขึ้นแทนที่เสียงหัวเราะที่เงียบลงไป
มดตัวเล็กๆไต่ตามตัวกัดจนแสบร้อนแต่แรงที่จะปัดออกกลับแทบไม่เหลือเลย เธอเจ็บปวดไปทั้งตัวแล้วร้องไห้ออกมาแม้จะไม่มีเสียงและน้ำตาไหลแล้วก็ตาม เสียงหนูดังจี๊ดๆไปมาไหนจะแมลงต่างๆที่ไม่รู้ว่าคือตัวอะไรบ้าง เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะตายให้ห้องมืดนี้จริงๆนะ
ท้องเริ่มร้องมาอีกครั้งจนปวดไปหมดแต่สิ่งที่ทำได้คือพยายา
