"ปล่อย มีนาบอกให้ปล่อย มีนาขยะแขยงพี่ อย่ามาจับ" มีนาออกแรงดิ้นจนสุดแรงจนเธอเหนื่อยหอบ
มาร์ตินยังคงกอดน้องไว้อย่างนั้น
"ปล่อย อย่ามาจับ" มีนาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ดิ้นเพื่อจะออกจากอ้อมกอดพี่
"น้องหยุดดิ้นได้แล้วครับ เดี๋ยวเหนื่อย "มาร์ตินบอกมีนาอย่างเป็นห่วง เพราะมีนาเล่นดิ้นไม่หยุด
"ฟังพี่ก่อนได้มั้ยครับ" มาร์ตินอ้อนวอน้อง
"ไม่ต้องพูด ไม่อยากฟัง ปล่อยได้แล้ว มีนาจะกลับหอ เราเลิกกันแล้ว" มีนาบอกมาร์ตินแล้วยังคงดิ้นต่อ เธอไม่มองแม้กระทั่งหน้าของพี่
"ไม่ครับ พี่ไม่เลิก น้องใจเย็นๆก่อน คุยกันก่อนได้มั้ยครับ" มาร์ตินกอดน้องแล้วยังคงบอกน้องอย่างใจเย็น เพราะเขาผิดในเรื่องนี้จริงๆ
มีนาหายใจหอบไม่ยอมพูด เธอยังคงร้องไห้ไม่หยุด
มาร์ตินใช้จังหวะที่น้องเผลอและอ่อนแรง ช้อนอุ้มน้องไปนั่งที่เตียง แล้วเข้าก็นั่งลงข้างๆน้อง
มีนาเบือนหน้าหนีพี่ เธอเหนื่อยล้าจนแทบจะหมดแรง
"น้องครับ คุยกับพี่หน่อย
