"เอ่อ พระองค์กำลังกล่าวถึงผู้ใดเพคะ ผู้ที่พระองค์กำลังกล่าวถึงนั้นคงมิใช่หม่อมฉันเป็นแน่ หม่อมฉันคิดว่าพระองค์ทรงจำคนผิดแล้วละเพคะ" เมื่อกล่าวเสร็จเหมยฮวาก็พยายามลุกออกจากตักของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่มีหรือที่คนตัวโตจะยอมให้นางหลุดออกไปได้โดยง่าย "ในเมื่อปีศาจจิ้งจอกน้อยของเปิ่นหวางไม่ยอมรับโดยง่าย งั้นเปิ่นหวางคงต้องรื้อฟื้นความทรงจำให้นางจดจำได้เสียแล้ว" พูดเสร็จก็ไม่รอช้าซีอ๋องก็ทำท่าก้มลงมาจะจุมพิตที่ริมฝีปากบางนั้นของนาง เมื่อเหมยฮวาเห็นเช่นนั้น ก็รีบเอามือมาปิดริมฝีปากของตัวเองไว้ในทันที "ถ้าพระองค์ลีลาแย่ ในแคว้นนี้ยังจะมีผู้ใดกล้ากล่าวว่าตนเองเหนือกว่าพระองค์อีกหรือเพคะ" "หือ.. ยอมรับแล้วหรือ เปิ่นหวางนึกว่าเจ้าจะปฏิเสธต่อไปเสียอีก" "เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นมันเป็นเหตุสุดวิสัยเพคะ พระองค์ทรงอย่าได้กล่าวถึงมันอีกเลยเพคะ " "หือ.. นี่เจ้าได้ครอบครองเปิ่นหวางแล้ว จะทอดทิ้งเ