สมาชิกบ้านเฉินทยอยมานั่งที่แคร่ไม้หน้าบ้านและพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ยังไงบ้านเฉินกับบ้านอี้ตอนนี้กล่าวได้ว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว การจะทำอะไรไม่ไว้หน้าบ้านอี้จึงไม่ใช่เรื่องที่ไม่ควรกระทำต่อไป
เฉินเฟิ่นอี้ให้เฉินเหม่ยเย่อุ้มน้องชายไปเล่นกับเพื่อนบ้านที่อยู่ไม่ไกลและไปบ่อย ๆ สถานการณ์กำลังตึงเครียด เธอไม่อยากให้เฉินชิงชิงได้รับรู้ไปด้วย เฉินเหม่ยเย่ก็เหมือนกัน ถึงหล่อนจะเรียนมัธยมต้นแล้วแต่ในสายตาของเธอก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี
“บ้านอี้ยืมเงินไปมากขนาดนั้นเลยหรือ” สะใภ้ใหญ่ถาม ด้วยจำนวนเงินมากขนาดนี้มันสามารถสร้างบ้านอิฐหลังใหญ่ในชนบทได้เลย
“ใช่ สะใภ้ใหญ่อี้มายืมครั้งละไม่มาก ยังดีที่สะใภ้สี่เสนอเรื่องการทำสัญญาค*****นไว้” ย่าเฉินพยักหน้าตอบลูกสะใภ้
“หากเป็นเมื่อก่อนฉันคงให้ยืมเงินไปเลย แต่เพราะแม่นั่นแหละค่ะที่บอกว่าต่อให้เป็นคนในครอบครัวก็ใช่ว่าจะไว้ใจได้” สะใภ้สี่เอ่ยออกมาด้วยความเสี
