ตอนที่2 สาวใช้คนใหม่
1139 คำ
“ใช่ค่ะ เมื่อกี้หนูดูหนังโป๊พร้อมกับช่วยตัวเองไปด้วย” หญิงสาวเอ่ยด้วยหน้าตาใสซื่อ ส่งยิ้มน้อย ๆ ให้ปรเมศร์ โดยไม่รู้เลยว่าเขากำลังตกใจกับคำพูดของเธอมากเพียงใด
‘ชะ...ช่วยตัวเอง’
เกิดมาจนอายุปาเข้าไปสามสิบสาม เจนจัดผ่านผู้หญิงมาอย่างโชกโชน แต่ไม่มีหญิงสาวคนไหนเลยที่จะกล้าพูดเรื่องลับ ๆ ออกมาหน้าตาเฉย เหมือนยัยเด็กนี่!
หรือจะแก่เกินไป จนตามเด็กรุ่นใหม่ไม่ทันแล้ว?
ยิ่งดูยังไงก็น่าจะอายุแค่ยี่สิบเอง สวมใส่ชุดคนใช้เชย ๆ ที่พวกป้าแม่บ้านใส่กัน แต่พอมาอยู่บนตัวเด็กนี่แล้ว ดูมุมไหนส่วนไหนก็ล้วนแต่เซ็กซี่ไม่เบา ไม่ว่าจะเนินหน้าอกใหญ่ที่ล้นออกมาจากคอเสื้อสี่เหลี่ยม เสื้อรัดรูปพอดีตัวเห็นสัดส่วนโค้งเว้าทรงนาฬิกาทราย รวมไปถึงกระโปรงที่ดูรัดรูปซะเหลือเกินจนเห็นเนินอวบอูมรวมไปถึงขอบจีสตริง พาลให้อยากรู้ลึกเข้าไปข้างในว่าใส่สีอะไรไว้ เอาเป็นว่ารวม ๆ แล้วหุ่นน่าฟัดเป็นบ้า!!
“สวัสดีค่ะ” มือเล็กยกขึ้นพนมไหว้อย่างมีมารยาท เมื่อครู่เธอเพิ่งพูดใช่ไหมว่า ‘ช่วยตัวเอง’ งั้นแสดงว่าต้องมีนิ้วใดนิ้วหนึ่งที่เพิ่งสอดเข้าไปล่ะสิ?
ไอ้ที่เขายืนขรึมเงียบไป ไม่ใช่อะไรหรอก...ก็แค่กำลังคิดว่า นิ้วชี้เหรอ หรือนิ้วกลาง หรือว่าจะเป็นทั้งสองนิ้ว ที่ยัยเด็กนี่เพิ่งช่วยตัวเองมา
“ขอโทษนะคะที่ฉันเปิดคลิปเสียงดังไปหน่อย”
เสียงใสทำให้ปรเมศร์ละจากความคิด เขาสะบัดหน้าเล็กน้อยเรียกสติ ก่อนจะจ้องหน้าเธออย่างพิจารณา ก็เพราะเขามั่นใจเต็มร้อยว่าตลอดสองปีที่ขลุกอยู่แต่ในบ้าน ไม่มีเลยสักครั้งที่เขาคิดจะรับสาวใช้คนใหม่ ก็ไอ้ที่อยู่กันเกือบสิบชีวิตในบ้านนี้ ก็เหลือล้นพอแล้วให้มารับใช้เขาที่เป็นคุณผู้ชายเพียงคนเดียว
“เธอเป็นใคร”
“หนูเหรอ? เห็นการแต่งตัวก็น่าจะรู้นะคะ หนูเป็นคนใช้ค่ะ”
“ฮะ!!”
เจ้าของบ้านทำเสียงหลง พลันให้ป้าลำดวน แม่บ้านที่คอยควบคุมงานทุกอย่างวิ่งมาหาอย่างไว
“เกิดอะไรขึ้นคะคุณผู้ชาย” เสียงสั่นเครือเอ่ยถามพร้อมกับมองหน้าเจ้าของบ้านสลับกับหญิงสาว ด้วยประสบการณ์ป้าแม่บ้านทำงานที่นี่มาเกือบสามสิบปีรู้ทันทีว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ ๆ เลยก้าวเข้าไปหาหญิงสาวแปลกหน้าทุบตีเบา ๆ ลงบนแขนเรียวเล็ก ก่อนที่ปรเมศร์จะตอบคำถามของเธอซะอีก
“นี่แน่ะ!! ก่อเรื่องอะไรอีกแล้วใช่ไหม”
“โอ๊ย!! ป้า!! หนูเจ็บนะ หนูยังไม่ได้ทำอะไรเจ้านายป้าสักหน่อย” เสียงเล็กตอบกลับทำหน้าเหยเก หลุบคอแสดงความกลัวราวกับเป็นนกน้อยก็ไม่ปาน
“บอกแล้วไงว่าอย่ามาก่อเรื่องให้คุณผู้ชายเดือดร้อน ยัยริน!! พูดแล้วทำไมไม่ฟังกันบ้าง ต้องตีให้ตาย”
‘ริน’ เหรอ ชื่อเธอช่างน่าจับมารินให้เต็มแก้ว
หญิงสาวทนไม่ไหว จับมือป้าลำดวนไว้มั่น แล้วสะบัดออกไปให้หยุดตีเธอสักที ใบหน้าใสซื่อเมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นเบิกตากว้าง ดูโกรธและหงุดหงิดเอามาก ๆ ราวกับเด็กน้อยที่เพิ่งถูกทำให้ขัดใจ แต่สำหรับปรเมศร์แล้ว...เขารู้สึกมันเขี้ยวเธอขึ้นมายังไงก็ไม่รู้
เดี๋ยวก็ดูน่าสงสาร เดี๋ยวก็ดูแข็งกร้าว ตกลงแท้จริงแล้วเธอเป็นคนยังไงกันแน่
“หนูไม่ได้ทำอะไรคุณผู้ชายของป้าสักหน่อย ใช่ไหมคะ”
ทั้งสองคนหันขวับมามองเขา ปรเมศร์ทำเป็นขรึม แต่จริง ๆ แล้วกลับเอาแต่มองยัยเด็กนั่นอย่างไม่วางตา เขาเอ่ยกลบเกลื่อนไปสั้น ๆ ว่า “อื้ม” โดยยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเธอหันมามองเขาทำไม ก็มัวแต่ใจลอยอยู่
“เห็นไหมป้า หนูไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
เขาจะบอกได้ไงว่าเธอเพิ่งมาช่วยตัวเองในห้องน้ำ ก็นั่นน่ะ...เป็นเรื่องน่าอายจะตาย ถึงแม้เจ้าตัวจะกล้ายอมรับกับเขาก็เถอะนะ ตอนนี้เขายังรู้สึกอายแทนอยู่เลย
“หมดเรื่องแล้วงั้นหนูไปก่อนนะคะ คุณผู้ชาย”
ร่างเล็กหันมาทำหน้าขวยเขินสบตากับปรเมศร์ ก่อนจะวิ่งเร็วจี๋หนีออกไป
“บอกแล้วว่าอย่าวิ่ง!! อ่ะ!! ไม่เชื่อกันเลย” ป้าเจ้าระเบียบตะโกนตามหลัง มีเหรอคนที่วิ่งไปแล้วจะหันมาสนใจ
พออยู่กันตามลำพังกับป้าแม่บ้าน ปรเมศร์ก็หันไปถามเรื่องที่ข้องใจอยู่ในทันที
“ทำไมยัยเด็กนั่นถึงมาอยู่ในบ้านผมได้ป้าลำดวน” เจ้าของบ้านกดเสียงต่ำ มีร่องรอยความไม่พอใจ เขาไม่ได้โวยวายเหมือนทุกที เพราะเกรงใจป้าลำดวนที่เป็นคนรับใช้เก่าแก่ทำงานในบ้านหลังนี้มาตั้งแต่รุ่นพ่อ
“ระ...เรื่องนั้น” ป้าหัวหน้าแม่บ้านอึดอัดด้วยความกลัว
“ป้าก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าผมไม่อยากให้ใครมายุ่มย่ามในบ้านหลังนี้”
“ขอโทษค่ะคุณผู้ชาย ป้าแค่เห็นว่ามีสาวใช้ลาออกไปสองคน ก็เลยถือวิสาสะรับคนใหม่เข้ามา”
“ป้าไม่ได้ถามผม หรือถือว่าเป็นคนเก่าคนแก่จะทำอะไรก็ได้”
“ขอโทษจริง ๆ ค่ะ ป้าผิดเอง เดี๋ยวป้าจะให้เธอรีบลาออกไป”
แค่คิดว่าจะไม่ได้เห็นเธออีก เจ้าของบ้านก็ถึงกับหยุดชะงัก แสร้งทำเป็นถอนหายใจเอือมระอา
“เฮ้อ...ช่างเถอะ ในเมื่อรับมาแล้ว ก็ให้เด็กนั่นทำงานไป แต่ป้าต้องกำชับให้ทำงานให้ดี อย่าให้มาจุ้นจ้านบนบ้านให้มันมากนัก เข้าใจไหมป้า ผมไม่ชอบความวุ่นวาย”
“ได้ค่ะคุณผู้ชาย ป้าจะเตือนรินให้ดี ๆ จะไม่ให้ขึ้นมาบนบ้านอีก แต่แกน่ารักนะคะ มาอยู่ไม่กี่วันก็ทำให้พวกคนอื่นต่างพากันยิ้มได้”
“ทำไมผมต้องฟังป้าโฆษณาด้วย เธอจะเป็นไงก็เรื่องของเธอสิป้า”
“ขอโทษค่ะ”
“ป้าจะไปทำอะไรก็ไป ผมจะขึ้นไปนอนบนห้องสักหน่อย”
“ค่ะคุณผู้ชาย”
ไอ้ความน่ารักที่ป้าบอก ปรเมศร์เห็นมากับตา ทั้งความสดใส...ความแก่แดดช่วยตัวเอง...รอยยิ้มใสซื่อ เขาเห็นด้วยตาตัวเองแล้วทั้งหมด คำว่า ‘น่ารัก’ ป้าไม่ได้พูดเกินจริงเลย เพราะเขาเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน
แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงหงุดหงิด กับคำที่ว่า ‘คนอื่นพากันยิ้ม’ เพราะนั่นมันหมายถึงพวกผู้ชายด้วย...
- ผู้เขียน
