“ดื่มน้ำหน่อยนะตังเม” ไทเกอร์ยื่นขวดน้ำดื่มให้กับตังเมหลังจากตรวจเด็กๆ แล้วเสร็จในช่วงบ่าย กายบางเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ ยืดแขนทั้งสองข้างไปข้างหน้าคลายความเมื่อยล้า
“ขอบใจนะ ไทเกอร์เองก็ควรดื่มน้ำด้วยเหมือนกัน” ตังเมหยิบขวดน้ำอีกขวดยื่นให้ไทเกอร์ พร้อมส่งยิ้มละมุนอย่างที่มักทำเป็นประจำ กี่ปีแล้วนะที่เขาคอยเฝ้ามองรอยยิ้มที่สวยงามนี้ ไม่เคยนึกเบื่อเลยสักครั้ง แล้วเมื่อไรกันที่เขาจะมีโอกาสได้เป็นเจ้าของรอยยิ้มนี้
“มากกว่ายี่สิบปีแล้วนะที่เรารู้จักกัน” ตั้งแต่ห้าขวบที่ไทเกอร์กับตังเมเป็นเพื่อนกัน เรียนด้วยกัน จากประถม สู่มัธยม เข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย จนวันนี้ที่เขากับเธอได้เป็นหมอ ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้ คือคนที่ทำให้เขามายืนอยู่จุดนี้ ด้วยอยากเคียงข้างเธอ ทำทุกอย่างเพื่อเธอ แม้จะเป็นได้แค่เพื่อนของเธอก็ตาม
“ใช่ เราเป็นเพื่อนกันมายี่สิบปีแล้ว นานมากเลยเนอะ ไทเกอร์ก็เป็นเพื่อนที่ด
