“เมจังของไฟสวย” เมื่อก่อนเวลาไปไหนด้วยกัน ตังเมจะเป็นฝ่ายกุมมือเล็กของเด็กชายตัวน้อยจอมแสบ แต่บัดนี้มือนั้นใหญ่จนเป็นฝ่ายกุมมือบอบบางของเธอไว้ ร่างสูงที่ยังคงเปียกปอนจับจูงมือแพทย์หญิงมินตราไปหาทุกคนยังศาลาของหมู่บ้าน สายฝนอ่อนๆ ที่โปรยปรายพัดพาเอาความหนาวเย็นยะเยือกมาปะทะผิวกายให้รู้สึกหนาวสะท้าน สายตาคมมองเสี้ยวหน้าสวยอย่างรู้สึกหลงใหล ยิ่งมองยิ่งรู้สึกรักผู้หญิงคนนี้ รักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น หัวใจของเขาคงมีไว้เพื่อรักเธอเท่านั้น
“ไม่ต้องมาทำปากหวานค่ะ ความผิดยังมีอยู่” ตังเมตอบโดยหันมองหน้าไฟเพียงนิด ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าไฟจอมแสบของเธอโตแล้วหล่อมาก เครื่องหน้าสมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็หล่อเหลาไปเสียหมด
“ไฟพูดจริงๆ ไม่ได้พูดเพื่อเอาใจเมจังสักหน่อย แล้วปากไฟน่ะหวานอยู่แล้ว เมื่อกี้เมจังก็ได้ชิมแล้วนี่”
“พี่จะทำยังไงให้ทำใจรับในสิ่งที่คุณไฟทำได้ ปากพี่บอกว่าให้โอกาส แต่ความระแวงมันเกิดขึ้
