Chapter 1
1052 คำ
สวัสดีเช้าวันที่อากาศดีมากๆ วันนี้มีสอบตอนเช้า ฉันแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยหยิบลิปสติกสีชมพูอ่อนมาทาทับริมฝีปาก วันนี้สีที่ถูกโฉลกกับฉันคือสีชมพูจ้า เชื่อว่าทาสีนี้วันนี้ฉันจะสอบผ่าน อร๊ายยยย หลายคนบอกว่าไม่มีใครเชื่อเรื่องพวกนี้หรอก ก็ฉันจะเชื่ออ่ะใครจะทำไม ชิ ฉันเดินลงมาถึงข้างล่างก็เจอคุณแม่กับคุณพ่อกำลังนั่งทานข้าวอยู่
"ไงลูกสาว ตื่นเช้าจริงๆ "
"มีสอบค่ะคุณแม่ตอนเก้าโมงเช้าค่ะหนูไปก่อนนะคะ"
ฉันเดินไปหอมแก้มคุณพ่อกับคุณแม่คนละหนึ่งทีก่อนจะหยิบกระเป๋าจะเดินออกไปคุณแม่ดึงมือฉันไว้ก่อน
"เดี๋ยวลูกนี่มันเพิ่งจะเจ็ดโมงเช้าเองนะ ทานข้าวกับแม่ก่อนสิ จะรีบไปไหน"
แม่ฉันถามอย่างงงๆจริงๆบ้านฉันก็ไม่ได้ไกลมากจากมหาลัยเท่าไหร่เพียงแต่ว่าวันนี้ฉันดูดวงชะตาของตัวเองมาแล้ว วันนี้จะต้องออกมาจากบ้านตอนเจ็ดโมงยี่สิบนาที นี่มันเจ็ดโมงสิบห้าแล้วฉันจะต้องไปใส่รองเท้าแล้วก็ยืนรอนาฬิกาบอกเวลาตอนเจ็ดโมงยี่สิบแล้วฉันถึงจะออกจากบ้านได้ เข้าใจป่ะ
"วันนี้หนูต้องถือฤกษ์ออกจากบ้านค่ะ เจ็ดโมงยี่สิบตอนนี้จะไม่ทันแล้วค่ะ ไปนะคะ"
"เดี๋ยวสิลูก เห้ออออ ยัยเด็กคนนี้นี่"
ฉันโบกมือไล่หลังก่อนจะหยิบรองเท้ามาสวมแล้วยืนรอตรงหน้าประตูบ้าน โทรศัพท์บอกเวลา 07.18น. เหลืออีกสองนาที ว่าแต่ว่าฉันจะต้องก้าวเท้าไหนออกจากบ้าน ใช่สิ ฉันจะต้องดูด้วยฉันกดดูดวงชะตาว่าวันนี้ฉันจะต้องก้าวเท้าไหน อ่าๆๆ เท้าซ้ายก่อนใช่มั้ย อ๊ะ 07.19น.แล้ว ฉันเตรียมตัวก้าวเท้าซ้ายออกจากบ้านนาฬิกาบอกเวลา 07.20น. ฉันก้าวเท้าซ้ายออกจากบ้านทันที
"เรียบร้อยแค่นี้ฉันก็จะสอบผ่านที่หนึ่งของชั้นแน่นอน อร๊ายยยยย"
ฉันยิ้มอย่างดีใจก่อนจะหยิบกุญแจรถหรูราคาหลักล้านมาขับ บ้านฉันรวยมั้ยเหรอไม่รู้สิ พ่อเป็นทูตนะไม่ค่อยอยู่บ้านหรอกนานๆจะกลับมาทีส่วนแม่ก็เป็นเลขาของพ่อ ส่วนฉันไม่ได้ไปด้วยจ้าเพราะจะอยู่ที่ไทย แล้วก็จะเรียนที่ไทย จบนะ แต่ฉันเรียนที่นี่เพราะสอบชิงทุนได้แหละ
.
.
@มหาวิทยาลัยวอท
"ส้มเช้งทำไมแกมาช้ายะ"
ฉันบ่นยัยส้มเช้งที่มาถึงที่นี่ก็ปาไปตั้งแปดโมงครึ่ง มาสายจริงๆ
"นี่ยัยคุณเมลโล่ นี่มันแปดโมงครึ่งแล้วเรามีสอบเก้าโมงฉันมาสายตรงไหน แกเองรึเปล่าที่มาเช้าเอง คนบ้าอะไรมาตั้งแต่ยังไม่แปดโมง "
ฉันทำหน้างอก่อนจะหยิบหนังสืิอมาดูนิดหน่อย ถึงดวยชะตาจะบอกว่าฉันจะสอบผ่านแน่นอนแต่ก็ต้องอ่านป่ะ
"แหมวันนี้ทาลิปสติกสีชมพูสวยเชียวยัยดาวมหาลัย"
"สีนำโชคของฉันยะ นี่ทามาเพื่อนำโชคฉันจะได้สอบผ่านจ๊ะ เข้าใจป่ะ"
"แกยังไม่เลิกเชื่อเรื่องพวกนี้อีกเหรอให้ตายสิ นี่ที่แกสอบผ่านนะมันเป็นเพราะตัวแกเอง แกเรียนเก่งแกเป็นนักเรียนทุน ยัยบ้า เลิกงมงายจ้า"
ฉันทุบโต๊ะหนึ่งทีแล้วมองหน้ายัยส้มเช้งอย่างไม่พอใจสุดๆ
"อย่ามาทำลายความเชื่อของฉันนะยะ แกลองมาทำแบบฉันดูสิรับรองแกต้องสอบผ่านแน่นอน "
"ที่ฉันผ่านบ้างไม่ผ่านบ้างเพราะฉันโง่จ๊ะคุณเมลโล่ แกผ่านเพราะแกเก่ง เห้อออ หมดคำจะพูดจ้าาาาา เอาเถอะตามใจแก"
ฉันยิ้มหวานหยิบโทรศัพท์มาตรวจดูดวงชะตาของผู้ชายที่ฉันชอบ กริ๊ดดดดด ไม่มีใครไม่รู้จักหรอกพายุสุดหล่อแห่งคณะบริหารธุรกิจ ฉันชอบของฉันมาตั้งนาน และฉันก็สวยมากทำไมเขาถึงไม่สนใจฉันเลยฉันก็งงนะ
"ไม่อ่านหนังสือทำอะไรอีก"
"หืม กำลังดูดวงให้พายุอยู่"
เพื่อนฉันทำหน้าปลงๆก่อนจะกุมขมับแน่น ฉันไม่สนใจหรอกฉันนั่งอ่านดวงของเขาวันนี้ คือฉันรู้ประวัติหมอนั้นหมดอ่ะ เก่งใช่มั้ยล่ะ เขาเกิดวันที่ 1 มกราคม 2541 อายุ22ปี บ้านทำอะไรรู้หมดเลย คิคิ
"หืมม วันนี้เขาห้ามใส่สีดำ สีอัปมงคลเหรอ ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับพายุที่เดินมาแต่ไกล เขาใส่ชุดนักศึกษามาแต่ใส่เสื้อกันหนาวสีดำ กริ๊ดดดด ไม่ได้นะไม่งั้นวันนี้เขาจะซวย ฉันรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหาเขาทันที เขาดูตกใจที่อยู่ๆฉันก็โผล่ไป
"ยัยบ้า ตกใจหมดยัยมนต์ดำ"
"เมลโล่จ๊ะที่รัก ถอดเสื้อแขนยาวออกเดี๋ยวนี้นะ วันนี้นายจะใส่สีดำไม่ได้มันเป็นสีอัปมงคล"
เขาทำหน้าเอือมๆใส่ฉันก่อนจะผลักฉันให้ออกห่างจากเขาเบาๆ
"หลีกไปฉันมีสอบ"
"แต่นายต้องถอดเสื้อกันหนาวก่อนนะไม่งั้นวันนี้นายจะซวยน้า พายุๆๆๆ ถอดนะ"
ฉันยังตื้อเขาไม่เลิกเขาไม่สนใจฉันก่อนจะเดินหนีไปดื้อๆ ฉันเดินตามเขาไปเรื่อยๆสักพักรู้สึกเหมือนมีอะไรลอยมา
ฟิ้วววววว
หมับ!
ลูกบอลจากที่ไหนลอยมาโดนหัวเขาอย่างแรงจนเขาเซถอยหลังไป ฉันอ้าปากค้างก่อนจะวิ่งไปดูหัวเขา อร๊ายยย แดงเทือกเลย
"พายุ! เป็นยังไงบ้าง บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้ถอดเสื้อออกเห็นมั้ยซวยแต่เช้าเลย"
ฉันยื่นมือไปจับหัวเขามาดู มันโนปูดออกมาเลยเขามองฉันอย่างไม่พอใจก่อนจะปัดมือฉันออก
"ฉันซวยเพราะเธออยู่ใกล้ฉันเนี้ยแหละ โธ่เว้ยยย!"
- ผู้เขียน
